Çiçeklerle dolu, güneşli bir vadide, rengarenk kanatlarıyla uçuşan minik Kelebek yaşardı. Kelebek, ne yapacağına asla karar veremezdi. Sabah kalktığında 'Bugün hangi çiçeği ziyaret edeyim?' diye düşünür, bir süre papatyaları, sonra gülleri, sonra da menekşeleri düşünerek karar veremezdi. 'Önce papatyalar, sonra güller, sonra menekşeler mi? Yoksa menekşeler, güller, papatyalar mı?' diye mırıldanırdı. Bir gün, minik bir arı, Kelebek'in bu kararsızlığını gördü. 'Merhaba Kelebek,' dedi arı, 'niye bu kadar kararsızsın?' Kelebek, 'Ne yapacağımı bilmiyorum,' diye cevap verdi, 'Hangi çiçeği önce ziyaret edeceğime karar veremiyorum.' Arı gülümsedi, 'Sevgili Kelebek, bütün çiçekleri ziyaret edebilirsin! Her birinin kendine özgü güzelliği ve kokusu var. Acele etme, her birinin tadını çıkar.' Kelebek, arının sözlerini dinleyerek, önce bir papatyaya kondu, tatlı nektarını içti ve papatyanın güzelliğine hayran kaldı. Sonra bir gülün üzerine kondu, kokusunu içine çekti ve gülün zarif güzelliğini fark etti. En sonunda menekşelere gitti, onların yumuşak kokusunu ve güzelliğini deneyimledi. Kelebek, bütün çiçekleri ziyaret ettikten sonra çok mutlu oldu. 'Arıya ne kadar teşekkür etmeliyim!' diye düşündü. 'Bütün çiçekler harika!' diye ekledi. Kelebek o günden sonra her gün tüm çiçekleri ziyaret etmeye devam etti. Her çiçeğin güzelliğini ve kokusunu takdir ederek minicik hayvanlara saygı duyarak yaşamaya başladı. Ve artık kararsız değildi, çünkü biliyordu ki, bütün çiçekler güzeldi ve her birini ziyaret etmenin keyfini çıkarabilirdi. Çiçek dolusu vadide, mutlu ve huzurlu bir hayat sürdü.