Çok, çok eski zamanlarda, yüksek dağların zirvelerinde, devler yaşarmış. Bu devlerin en büyüğü ve en güçlü olanı da Nuh Eren'miş. Nuh Eren, her şeyden çok yemek yemeyi severmiş. O kadar hızlı yermiş ki, lokmaları havada uçar, etrafına yemek parçaları saçılırmış. Bir gün, devler arasında büyük bir 'Hızlı Yemek Yeme Yarışması' düzenlenmiş. Nuh Eren, yarışmada kesinlikle kazanacağını düşünerek heyecanlanmış. Yarışma başlayınca, Nuh Eren, hızını gözler önüne sermiş. Yemekleri öyle hızlı yemiş ki, diğer devler sadece şaşkınlıkla bakakalmışlar. Ama bir sorun varmış: Nuh Eren, yemekleri o kadar hızlı yemiş ki, tadını bile alamamış. Diğer devler, yemeklerinin tadını çıkararak yavaş yavaş yemişler. Nuh Eren, yarışmayı kazanmış ama tadını çıkaramadığı için üzgün olmuş. Diğer devler ise, yavaş yavaş yedikleri için, yemeklerinin tadını çıkararak doymuşlar. Nuh Eren, o günden sonra, yemekleri hızlı yemek yerine, tadını çıkararak yavaş yavaş yemeye başlamış. Çünkü anlamış ki, yemek yemenin amacı sadece doymak değil, aynı zamanda tadını çıkarıp keyif almakmış.