Pembelina, pembe renkli, gözleri yeşil bir uçan attı. Elma yemeyi çok severdi ve en yakın arkadaşı Taha'yı sırtına alıp gökyüzünde uçmayı bayılırdı. Bir gün, Taha'nın bahçesindeki tüm çiçeklerin solduğunu gördüler. Taha çok üzgündü. 'Pembelina, ne yapacağız?' diye sordu. Pembelina, 'Üzülme Taha, sana yardım edeceğim!' dedi. Pembelina, Taha'yı sırtına alıp uçtu. Uçarken, Pembelina, 'Biliyorum, bir yerlerde sihirli bir su kaynağı olmalı!' diye düşündü. Uçtular, uçtular ve sonunda, gizli bir vadide, parıldayan bir şelale buldular. Şelalenin suyu, gökkuşağı renklerindeydi. Pembelina, şelalenin suyundan bir şişe doldurdu ve Taha'nın bahçesine geri döndüler. Pembelina, şelale suyuyla çiçekleri suladı. Birkaç dakika içinde, çiçekler yeniden canlandı ve daha da güzel oldular. Taha çok mutluydu. 'Pembelina, çok teşekkür ederim!' dedi. 'Sen en iyi arkadaşsın!' Pembelina gülümsedi. 'Her zaman yardım etmeye hazırım Taha. Arkadaşlık işte böyle bir şey!' diye cevapladı. O günden sonra, Pembelina ve Taha her zaman birlikte uçtular, maceralar yaşadılar ve birbirlerine her zaman yardım ettiler. Pembelina'nın yeşil gözleri her zaman arkadaşlığı ve iyiliği simgeliyordu, tıpkı elma yediği kadar mutlu olduğu gibi.