Güneşli bir sabahta, küçük Rabianur, büyükannesinin anlattığı masalları dinlerken pencereden dışarı bakıyordu. Büyükannesi, prenseslerin buzdan şatolarda yaşadığı masallar anlatırdı. Rabianur ise, prenses olmanın ne kadar güzel olduğunu düşünüyordu. 'Keşke ben de bir prenses olsaydım ve buzdan bir şatoda yaşasaydım!' diye düşündü. Ancak Rabianur, bir prenses değildi. O, sıradan bir kızdı, sıradan bir evde yaşıyordu. Okuluna çok uzak değildi bu ev. Her sabah, güzel okulunun yolunu tutar, arkadaşlarıyla oyunlar oynar, öğretmenlerinin anlattığı dersleri dikkatle dinlerdi. Okuldan sonra ev ödevlerini yapar, büyükannesinin anlattığı masalları severek dinlerdi. Bir gün, öğretmeni sınıfa yeni bir oyun getirdi. Bu oyun, birer rol seçerek, masal canlandırma oyunu oldu. Herkes bir rol seçti, kimisi prenses, kimisi ejderha, kimisi de kahramandı. Rabianur ise, öğretmeninin önerisiyle 'Akıllı Kız' rolünü seçti. Oyun boyunca, sorunlara çözümler üretti, arkadaşlarına yardım etti, ve gösterdiği zeka ile tüm oyunu değiştirdi. 'Biliyor musun Rabianur,' dedi öğretmeni oyunun sonunda, 'Sen sadece akıllı bir kız değil, aynı zamanda çok cesursun. Prensesler sadece güzellikten ibaret değildir. Akıl, cesaret ve iyilik de bir prensesin sahip olması gereken en önemli özelliklerdendir.' Rabianur, öğretmeninin sözlerini çok beğendi. O güne kadar prenses olmayı sadece şatoda yaşamak ve güzel olmak olarak düşünmüştü. Ama şimdi anlıyordu ki, prenses olmak yalnızca güzel olmak ya da bir şatoda yaşamak değildi. Gerçek prensesler, akıllı, cesur ve iyi yürekli olmalıydı. O günden sonra Rabianur daha çok çalıştı. Derslerinde başarılı oldu, arkadaşlarına yardım etti ve hep iyilik yaptı. Okulunun faydalarını her geçen gün daha çok anladı, çünkü okul ona sadece bilgi değil, ayrıca akıl, cesaret ve iyilik gibi önemli değerleri de öğretti. Ders çalışmak ona özgüven kazandırdı. Okula giderken, her sabah heyecanla yolunu gözlerdi. Arkadaşlarıyla birlikte, birlikte oyunlar oynayarak, öğrenme sürecinin keyfini çıkarırdı. Bir gün, büyükannesi, Rabianur'a büyük bir hediye verdi. Bu, küçük bir buzdan heykelcikti. 'Bu küçük buzdan şato,' dedi büyükannesi, 'sana, gerçek prenseslerin sadece şatolarda değil, her yerde olabileceğini hatırlatmak için.' Rabianur, büyük bir mutlulukla heykelciği aldı. Artık biliyordu ki, prenses olmak için buzdan bir şatoda yaşamasına gerek yoktu. O, kendisi gibi akıllı, cesur ve iyi yürekli olduğu sürece, her yerde bir prenses olabilirdi. Öğrendiği değerleri, her yerde ve her zaman kullanarak herkes için iyi bir prenses olacaktı. Okula gitmek, arkadaşlarıyla oynamak, ders çalışmak ve iyilik yapmak; onun buzdan şatosuydu, onun prensesliğiydi. Ve Rabianur, bu düşüncelerle, güneşli bir sabahta, okuluna doğru koştu. Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı. Çünkü o artık biliyordu ki, en büyük hazineler, buzdan şatolarda değil, kalbinin derinliklerinde saklıydı. Okulun ona verdiği en büyük hediye; bilgi, özgüven ve arkadaşlıktı. Ve Rabianur, bu hediyeleri sonsuza dek koruyacaktı.