Çok uzaklarda, yemyeşil ormanların ve masmavi göllerin ortasında, Yeliz adında güzel bir kız yaşarmış. Yeliz, her zaman nazik, yardımsever ve iyi kalpliymiş. Ancak, tek bir kusuru varmış: Yeliz, çevresindeki herkesi eleştirir ve kötü bulurmuş. 'Bu elbise çok çirkin!', 'O kadar aptal ki!', 'Ne kadar da kaba bir çocuk!' gibi sözler dudaklarından hiç eksik olmazmış. Bir gün, Yeliz, ormanın derinliklerinde gizlenen, sihirli bir gölün kenarına gelmiş. Gölün suları o kadar berrakmış ki, Yeliz kendi yansımasını görebiliyormuş. O anda, gölün dibinden bir ses duymuş: 'Güzel kızım, neden bu kadar asis? Neden herkesi eleştiriyorsun?' Yeliz, korkuyla arkasını dönmüş. Bir de ne görsün! Gölün içinde, parlayan altın pullarla kaplı, büyüleyici bir eşşek varmış. 'Ben Cevher Eşek'im,' demiş eşşek. 'Ve sen, beni gördüğün zaman, en değerli cevher olan sevgiyi görememişsin.' Yeliz, utanmış ve gözleri dolmuş. 'Özür dilerim, Cevher Eşek! Benim çok kötü bir huyum var. Ama seni gördüğümde, gerçekten de sadece bir eşşek olduğunu düşündüm.' Cevher Eşek, gülümsemiş. 'Sevgili Yeliz, sen beni sadece bir eşşek olarak görüyor olabilirsin, ama ben, senin için her şeyimi verebilecek bir sevgiye sahibim.' O günden sonra, Yeliz, Cevher Eşek'in kalbindeki sevgiyi görmeye başlamış. Onunla birlikte güler, oynar ve tüm zamanını onunla geçirir olmuş. Yeliz, artık insanları eleştirmeyi bırakıp, onların güzelliklerini ve değerlerini görmeye başlamış. Ve anlıyor ki, sevgiyi görmeden, gerçeği göremezsin. Çünkü en değerli cevher, insanın kalbinde saklı olan sevgidir.