Farklılıklar Güzeldir

Ada, anaokuluna gidiyormuş. Öğretmenini ve arkadaşlarını da çok seviyormuş. Her sabah heyecanla uyanırmış. Annesi Ada’nın saçlarını güzelce tarar, temiz elbiselerini giydirirmiş. Sonra da Ada’yı okula götürürmüş. Yine bir sabah Ada okuluna gitmiş. Öğretmeni onu kapıda karşılamış. Ada öğretmenine gülümsemiş:

-Günaydın öğretmenim.

Demiş. Öğretmen de Ada’ya gülümseyerek:

-Günaydın Adacığım. Sınıfına hoş geldin. Haydi, geç bakalım sınıfa.

Demiş.

Ada sınıfa girmiş. Arkadaşlarıyla selamlaşmış. Bütün çocuklar sınıfa geldikten sonra öğretmenleri:

-Çocuklar, bugün sınıfımıza yeni bir arkadaşınız gelecek. Görünüş olarak sizden birazcık farklı. Ona samimi şekilde yaklaşmanızı ve nazik olmanızı istiyorum. 

Demiş.

Ada ve diğer çocuklar hep bir ağızdan:

-Tamam öğretmenim.

Demişler.

Zaman geçmiş. Sınıfın kapısı “tık, tık” çalmış. Öğretmen gelenleri içeri buyur etmiş. İçeri koyu kahverengi tenli iki kişi girmiş. Bunlardan biri yetişkin bir kadın, diğeri bir çocukmuş. Kadın öğretmenle bir şeyler konuşmuş. Sonra çocuğa sarılmış ve gitmiş. Çocuk şaşkın ve çekingen bir halde duruyormuş. Öğretmen çocuğun elinden tutmuş ve:

-Evet, çocuklar, bu yeni arkadaşınız Ahmet. Ahmetciğim, kendini bizlere tanıtır mısın? 

Demiş.

Ahmet utangaç bir şekilde:

-Me. Merhaba. Benim adım Ahmet. Annem Amerikan, babam Türk. Türkiye’de yaşıyoruz.

Demiş.

Çocuklar hep birlikte Ahmet’e:

-Hoş geldin Ahmet.

Demişler.

Ada Ahmet’in yanına giderek:

-Benim ismim Ada. İstersen arkadaş olabiliriz.

Demiş.

Ahmet çok mutlu olmuş.

-Tabi ki çok sevinirim. 

Demiş. Sonrasında diğer çocuklar da kendilerini Ahmet’e tanıtmışlar. Ahmet’in ten rengi diğer çocuklardan farklı olsa da, çocuklar onu aralarına almışlar. Dışlamamışlar. Çünkü dışlamak ve dışlanmak kötü bir şeymiş. Hem Ahmet nazik ve paylaşımcı bir çocukmuş. Arkadaşları zamanla Ahmet’i daha çok sevmişler.