Karbeyaz'ın Uykusu

Bir varmış bir yokmuş, kuşların cıvıldadığı, güzel arıların bal yapmak için uçuştuğu, mis gibi çiçek kokuları ve renkleri ile dolu olan yemyeşil bir orman varmış. Bu ormanın içerisinde, bir ceviz ağacının altına kazılmış topraktan bir yuvada tavşan ailesi yaşarmış. Anne tavşan, baba tavşan ve çocukları ormanda yemek arar, arkadaşları olan fare, kunduz ve diğer tavşanlarla vakit geçirirmiş. Bu ailede 5 tane tavşan çocuk varmış.

‍

Ortanca çocuk olan Karbeyaz, ailenin en haraketlisiymiş. Sürekli oradan oraya zıplar, gün içerisinde durmadan hareket eder ve neredeyse hiç uyumak istemezmiş. Annesi ve babası ona uyuması gerektiğini söylemesine rağmen onları dinlemeden bütün gece bir şeylerle uğraşmak istermiş.

Karbeyaz bir gün ormanda dolaşıp kelebeklerle oyun oynarken, diğer tavşan arkadaşı Kahve ile karşılaşmış. Kahve üzgün bir şekilde oturuyor ve bir şeyler düşünüyormuş. Karbeyaz yanına giderek neden üzgün olduğunu ve onun daha iyi hissetmesi için yapabileceği bir şey olup olmadığını sormuş. Arkadaşı kendisinin dahi yapabileceği bir şey olmadığını, arkadaşları ondan daha kuvvetli ve daha uzun boylu olduğu için üzgün olduğunu söylemiş. “Üzülme.” demiş Karbeyaz. “Sen de zamanla onlar gibi güçlü olursun.”

Kahve’ye böyle söylemiş fakat kendi aklına da bir şüphe düşmüş Karbeyaz’ın. “Ya ben de güçsüz olursam ve boyum uzamazsa?” diye düşünmüş kara kara. Eve geldiğinde bu konuyu annesi ile konuşmaya karar vermiş. Ondan bu konuda tavsiye almayı düşünmüş. Annesi, ona yeterli ve düzenli uyumanın öneminden bahsetmiş. Yeterince uyuyan herkesin daha sağlıklı ve daha güçlü olacağını, vücudumuzun uyurken geliştiğini anlatmış.

Karbeyaz bunları duyar duymaz arkadaşı Kahve’nin yanına gitmiş. Annesinden duyduklarını Kahve’ye de anlatmış ve onu çok mutlu etmiş. Aradan çok uzun zaman geçmiş ve Karbeyaz da Kahve de güçlü, uzun ve sağlıklı tavşanlar olmuşlar. Böylece Karbeyaz, uyumanın büyümek için ne kadar önemli bir şey olduğunu anlamış, bir daha da anne ve babasının sözünden çıkmamış.