Prenses ve Beyaz Tavşan

Bir zamanlar çok uzak diyarlarda ıssız bir şato varmış. Bu şatoda güzeller güzeli, upuzun parlak siyah saçlarıyla bir prenses ve kötü kalpli bir kraliçe yaşarmış. Bu prenses şatoda yaşamasına rağmen, her şeye sahip olmasına rağmen çok mutsuzmuş.

Çünkü prenses hayattaki en önemli şeylerden birine sahip değilmiş; dostluk. Bu güzel prensesin hiç arkadaşı yokmuş. Kimse onunla oyunlar oynamazmış. Prenses tüm gün şatonun bahçesinde yürüyüş yapar, bir arkadaşı olmasının hayalini kurarmış.

Günlerden bir gün prenses yine yalnız başına bahçede yürüyüş yapıyormuş. Kolunda bir sepet varmış. Bu sepette bahçeden topladığı sebzeler varmış. Birazcık dinlenmek için bir ağacın altına oturan prensesin büyük kahverengi gözleri hüzünlü bir şekilde çiçeklere bakıyormuş.

Çiçeklerin arasında bir kıpırtı dikkatini çekmiş. Birden bembeyaz bir tavşan fırlamış. Bu tavşan yumuşacık beyaz tüyleri olan çok güzel bir tavşanmış. Prenses hayvanları çok severmiş. Tavşanı görünce kocaman gülümsemiş. Tavşanın korkmaması için ona yavaşça yaklaşmış. Kolundaki sepetten bir havuç çıkartmış ve tavşana uzatmış.

‍

Tavşan havucu kemirmeye başlamış. O günden sonra aralarında bağ oluşan beyaz tavşan ve prenses her gün bahçede karşılaşmaya başlamışlar. Prenses her seferinde sepetindeki havuçlarla tavşanı besliyormuş. Bu durumu farkeden kötü kalpli kraliçe, prensese çok kızmış. Çünkü prenses şatoya götürmesi gereken sebzeleri tavşana veriyormuş.

Kraliçe, prensesin bodrumdan çıkmasını yasaklamış. Hatta ceza olarak, prensese günde sadece bir kez yemek veriyormuş. Prenses çok acıkıyormuş ve odasında canı çok sıkılıyormuş. Bir gün prenses yine yalnız başına otururken, bodrumun camından beyaz tavşan girmiş.

Beyaz tavşanın ağzında bir havuç varmış ve havucu prensesin önüne bırakmış. Prenses havucu afiyetle yemiş ve tüm gün beyaz tavşanla oyunlar oynamışlar. Prensesin cezası bitince, prenses ve beyaz tavşan sonsuza dek arkadaş olarak kalmışlar.