Keloğlan’ın Dedesinin Öğütleri

Bir varmış bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken ülkenin birinde Keloğlan diye bir genç yaşarmış. Keloğlan’ın dedesi köy tarafından çok saygı gören Bilge Memiş isminde bir hekim imiş. Keloğlan dedesini çok sever, onun nasihatlerini hep dinlermiş.

Keloğlan’ın dedesi tembellikten, yaramazlıktan ve yalandan hiç ama hiç hoşlanmazmış. Keloğlan’a her zaman çalışkan olmasını öğütlermiş:

“Bak Keloğlan! Kıymetli torunum… Eğer çalışırsan gelişir, gelişirsen mutlu olursun. Hep çalışkan olasın.”

Yaramazlıktan hoşlanmayan Bilge Memiş dede:

“Şimdi ufaksın, haytasın! Ama yaramazlıktan insana fayda gelmez, uslu olasın ki seni sevip saysınlar.”

Yalana gelince öfkelenirmiş:

“Yalan en kötüsüdür! Her zaman dürüst olacaksın. Dürüst insanlar hep kazanır.”

Keloğlan hep bu öğütlere uymak için çabalarmış.

Bir gün Keloğlan arkadaşlarıyla oynarken, kasabadaki Efe Oğlan’ın bir kutu çikolatayı afiyetle yediğini görmüş. Şaşıran Keloğlan sormuş:

• Efe Oğlan, bu çikolataları nereden aldın? Annen duyarsa çok kızar. Bu kadar çikolata yenmez. Hem senin harçlığın bitmemiş miydi?

Efe Oğlan yanıtlamış:

• Annem bana çarşıya gitmem için para verdi. Bana bulgur, pirinç al dedi. Ben de anneme parayı düşürdüğümü söyledim. O parayla da çikolata aldım Keloğlan!
  

Efe oğlanın yaptığı çok yanlış olmasına rağmen bir hayli mutlu gözüküyormuş.

Keloğlan köye doğru yol alırken köyün ekmekçisini görmüş. Yanına selam vermeye giderken ekmekçinin yanına bir kadın gelmiş:

• Ekmeğin taze mi ekmekçi?

Ekmekçi yanıtlamış:

• Taptaze ablacım.
• Ver bakalım bir tane.
• Hay hay!

Kadın gittikten sonra ekmekçi tezgahın altındaki üzerinde dumanı tüten, sıcacık ekmekleri çıkarmış ve çırağına dönmüş:

• Dünün ekmeği de bitti, artık tazeleri satalım.
  

Bu sırada bir kese altınını sallamış ekmekçi. Keloğlan düşünmüş:

“Yalan kötü bir şey ise neden yalan söyleyen hep kazançlı çıkıyor?”

Keloğlan düşüne düşüne eve giderken Efe Oğlan’ın annesini görmüş, annesi ağlıyormuş. Keloğlan kadına sormuş:

-Ne oldu teyzeciğim?

- Son paramı Efe Oğlan’a vermiştim. Pazara git demiştim, parayı düşürmüş. Şimdi evde yemek kalmadı. Kız kardeşimi ekmek almaya yollamıştım, onun getirdiği ekmek de bayat çıktı. Bugün yiyecek ekmeğimiz, aşımız kalmadı Keloğlan.

Keloğlan o an anlamış ve düşündüklerine çok pişman olmuş. Yalan insanın hem kendine hem de sevdiklerine zarar verirmiş. Hiç yalan söylememeye, dürüst olmaya söz vermiş. Dedesinin evine gidip dedesine kocaman sarılmış. Bu masal da burada bitmiş.