Obur Ayı

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, ormanın birinde Obur Ayı yaşarmış. Obur Ayı ormanda bulduğu bütün bal peteklerini, meyveleri yermiş. Diğer hayvanlar bu durumdan çok rahatsızlarmış. Obur Ayı’ya biraz düşünceli olmasını, başkalarını da düşünmesini söylerlermiş. Ama Obur Ayı umursamazmış. Ormandaki diğer hayvanlar, buna bir çare bulmak istemişler. Bir yerde toplanmışlar. Zebra:

-Arkadaşlar, Obur Ayı bütün yiyecekleri bir anda yiyor. Kış için ne kendisine yiyecek saklıyor, ne de bizlere yiyecek bırakıyor. Buna bir çare bulmalıyız.

Ağaçkakan lafa atlamış:

-Bence Obur Ayı’ya bir ders vermeliyiz.

Tavşan:

-Benim bir fikrim var aslında. Sabah erkenden kalkalım. Obur Ayı’dan önce yiyecekleri toplayıp saklayalım. Ona hiç yiyecek bir şey bırakmayalım. Böylece bizi anlasın.

Diğer hayvanların hepsi bu fikre olumlu bakmışlar. Ertesi gün olduğunda, hayvanların hepsi erkenden uyanmış. Bir kişi hariç… Obur Ayı horul horul, her şeyden habersiz uyuyormuş. Hayvanlar ormandaki yiyecekleri toplamışlar. Aralarında paylaşmışlar. Birkaç saat sonra Obur Ayı uyanmış. Karnı gurul gurul guruldamış. Yiyecekleri toplamak üzere ormanda gezinmeye başlamış. Fakat o da ne? Ormanda hiç yiyecek bulamamış. En sevdiği bal peteğinde bile bal yokmuş. Şaşkınca kafasını kaşıyarak neler olduğunu düşünmüş. Hayvan arkadaşlarına durumu sormak istemiş. Hayvan arkadaşlarının yanına giderek:

-Hey çocuklar! Hiç yemek bulamıyorum. Neler olduğu hakkında fikriniz var mı?

Diye sormuş.

Zebra:

-Bütün yiyecekleri biz topladık ve aramızda paylaştık.

Obur Ayı şaşırmış:

-Nasıl yani? Bana hiç bırakmadınız mı? 

Tavşan araya girerek:

-Senin her gün bize yaptığını, bugün de biz sana yaptık.

Obur Ayı üzgün ve pişman şekilde arkadaşlarına bakmış:

-Sanırım haklısınız arkadaşlar. Çok bencil davrandım ve açgözlülük yaptım. Bundan sonra bu şekilde davranmayacağım.

Hayvanlar Obur Ayı’yı affetmişler. Obur Ayı sözünü tutmuş. Bir daha açgözlü davranmamış.