Keloğlan Şekerleme Yiyor

Bir varmış bir yokmuş. Küçük bir kasabada Keloğlan diye bir çocuk yaşarmış. Keloğlan; oyun oynamayı, yüzmeyi bir de şekerleme yemeyi çok severmiş. Keloğlan’ın annesi her gün güzel yemekler pişirirmiş. Sebze yemekleri, tavuk yemekleri yaparmış. Keloğlan annesinin yaptığı bu güzel yemekleri yemez, sürekli bakkaldan aldığı şekerlemeleri yermiş. Annesi anlamasın diye de tabağı kedisi Tekir’in önüne döker, onun karnını bir güzel doyururmuş.

Keloğlan bir gün yine denize gitmiş. Denizde yüzüp, arkadaşlarıyla oyunlar oynamış. O sırada şekerlemeler yemeye devam ediyormuş.

Akşama doğru arkadaşı Keloğlan’a:

• Ben artık eve gidiyorum Keloğlan! Annem benim için sevdiğim yemeği yapacak. Yemek pişmiştir. Erkenden evde ol dedi. 

Keloğlan’ın arkadaşı eve gitmiş. Keloğlan bunları duyduktan sonra, karnının guruldadığını hissetmiş ve koca bir paket çikolatayı yemeye başlayıp evin yoluna koyulmuş.

Eve geldiğinde koltuğa oturup oyun oynamaya başlamış. Ama karın gurultusu geçmiyor, tüm odada duyuluyormuş… “Gurrrr….gurrr…” Gurultu ile beraber bir de karnı ağrımaya başlamış. Keloğlan ağlamaya başlamış.

O sırada Keloğlan’ın annesi gelmiş:

• Ne oldu Keloğlan? Karnın neden gurulduyor? Sana yaptığım yemekleri yemedin mi?
  

Keloğlan karnını tutarak cevap vermiş:

• Çok ağrıyor anneciğim, çok ağrıyor! 

Annesi Keloğlan’ın koltuğunun yanındaki çikolata paketini görünce çok üzülmüş:

• Yemek yemiyorsun da şekerleme yiyorsun ha! Yemek yemezsen karnın da ağrır, boyun da uzamaz, büyüyemezsin!  Bu kadar şekerlemeyi nasıl yiyorsun ki? Benim yemeklerimi silip süpürüyorsun!
  

Annesi o sırada kapıdan bakan kedileri Tekir’in epey tombul ve hantal olduğunu fark etmiş ve her şeyi anlamış. Keloğlan çok üzülüp, utanmış. Karın ağrısından dolayı epey halsiz düştüğü için, annesi ona sebzeli ve sıcak bir çorba yapmaya gitmiş. 

Annesinin getirdiği sıcak mı sıcak, lezzetli mi lezzetli çorbayı içtikten sonra, Keloğlan’ın karın gurultusu da, ağrısı da geçmeye başlamış. İşte o zaman anlamış Keloğlan, şekerleme insana fayda etmez, hasta edermiş.

Keloğlan annesinden özür dilemiş ve bundan sonra bütün yemeklerini afiyetle yemiş. Şekerlemeleri bırakmış, annesinin getirdiği taze meyvelerden yemeye başlamış.  O zaman Keloğlan’ın boyu da uzamış, tombul kedileri Tekir de hantallıktan kurtulmuş. Mutlu mesut yaşamışlar.