Şehrazat'ın Saraya Gidişi

Vezir kızına öğüt olsun diye Öküz ile Eşek’i anlatmayı bitirmişti. Vezir ve Şehrazat’ın küçük kardeşi Dünyazat gözlerinde yaşı Şehrazat’a göstermemeye çalışıyorlardı. Gece oldu herkes odasına çekildi ancak Şehrazat’ı uyku tutmuyordu. Şah Şehriyar’ı nasıl oyalayabileceğini düşünüyordu.

Oyun oynamayı düşündü ama oyunlar elbet sabaha kadar bitecekti. Yemeğine ilaç atsam dedi fark ederlerse sabaha kalmadan idam edilirdi. Şehrazat düşündü, taşındı, kırk dereden su getirdi, kalburlara doldurdu da taşırdı yine de ne yapacağını bilmiyordu. Tek bildiği babasının canını bir şekilde kurtarmalıydı. Derken sabah oldu, günün ilk ışıkları perdelerin arasından süzülüp Şehrazat’ın küçüklüğünden beri okuduğu masal kitaplarının üzerine düştü. Güneşin ışığı sadece odayı değil Şehrazat’ın aklını da aydınlatmıştı.

Ne yapacağını bulmuştu. Çeyizinin arasına masal kitaplarını saklatacak, her sabah birini okuyup gece Şah Şehriyar’a anlatacaktı. Dünyazat ablasıyla son gününü geçirmek için ablasını görmeye gelmişti ki Şehrazat’ı kumaşların arasına kitapları saklamaya çalışırken gördü. Neler olduğuna anlam veremiyordu. Şehrazat bir elinde top top kumaşlar bir elinde kitaplar odada sandıkların arasında koşuşturuyordu. Dünyazat olan biteni anlamaya çalışırken masanın üzerindeki lambayı devirdi. Sese irkilen Şehrazat kardeşinin meraklı bakışlarını görünce olan biteni anlatmaya başladı.

“Madem ki Şah Şehriyar sabah sıkıldığı için kızları idam ediyor ben de sıkılmaması için masallar anlatacağım. Şah’ın hem uykusu gelecek beni öldürmeyi unutacak hem de masalın sonunu dinlemediği için hep ertesi geceyi beklemek zorunda kalacak!”. Dünyazat bu planın işe yarayacağından emin değildi. Ablası için hala endişeleniyordu, başına bir şey gelecek olursa yanında olabilmek için ablasıyla gitmek istediğini söyledi. Hem ablasını yalnız bırakmayacak hem de bir şey olursa hemen abasına haber verebilecekti. Akrep yelkovanı kovaladı, develer kervanlardan döndü, güneş evine gitmeye karar Verdi, Şehrazat’ın saraya gidiş vakti de gelmiş oldu…

İki kardeş hizmetçilerini de alıp saraya doğru yola koyuldular. Sarayın kapısında babaları gözü yaşlı kızlarını bekliyordu. Attan indiğinde kızına baktı, baktı… Son kez sarıldı. Herkes Şehrazat’ın güneş doğduğunda idam edileceğini düşünüyordu ama Şehrazat kendinden emindi. Çeyiz sandıkları odalara taşındı. Şehrazat sadece Dünyazat’ı yanına aldı ve düğün için hazırlanmaya başladı. İlk gece hangi masala anlatsa sabaha bitmez, Şah’ın da merakı idam kararını erteletir karar veremiyordu. Dünyazat kitapları saklarken Şehrazat elbisesini giymeye çalışıyordu. Bir ara odadaki takır tukur gürültüler kapıdaki hizmetçileri şüphelendirmeye başladı. Dışarı insanların kendi aralarında konuştuklarını duyan iki kardeş odayı eski haline getirip Şah’ın yanına gitmek için yola koyuldular.

Şah nikahı kıyacak imam effendi ve vezirle birlikte beklerken sabrı dolmaya başlamıştı. Hiddetle dnmüp vezire bağıracakken Şehrazat odaya girdi. Sarı ipekten elbisesiyle tüm Sasani diyarının güzelliğini üzerinde taşır gibiydi. Şah’ın etrafındaki herkes kızın güzelliğini görüp sabah ölecek olmasına üzülüyordu. Yüzü gülen sadece Şehrazat’tı. Çünkü o yaşayacağından emindi.

Nikah kıyıldı, hediyeler verildi. Şehrazat babası ve Dünyazat’la vedalaşma vakti geldi. Dünyazat’a sarıldığında iki kardeş saçlarıyla yüzlerini örtüp fısır fısır konuşuyorlardı. Şah Şehriyar dahi ne konuştuklarını o kadar merak etmişti ki gelin odasında Şehrazat’a ilk sorduğu “Dünyazat’a ne dedin?” oldu. Odadan girer girmez kız kardeşiyle ne konuştuğunun sorulması hayli şaşıran Şehrazat gülümseyerek “Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken, ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken ddünyalardan birinde bir Şah yaşar imiş…” diyerek ilk gecenin masalı, Şah Şehriyar’ın masalına başlamış…