Tatlı Notalar

Bir varmış bir yokmuş… Bulutların üzerinde kimsenin bilmediği bir ülke varmış. Burada herkes sevinç içinde yaşarmış. Günlerden bir gün bu sevinç sona ermiş. Çünkü ülkedeki notalar hep hüzünlü melodiler çalmaya başlamışlar. Bütün insanlar ve hayvanlar mutsuzluktan, yalnızlıktan, çaresizlikten ve umutsuzluktan konuşmaya başlamışlar.

Çok mutsuzum. Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

O kadar çaresizim ki, benim derdime kimse çare bulamaz.

Kendimi çok yalnız hissediyorum. Hiç arkadaşım yok. Kimse beni sevmiyor.

Yalnızca ateş böceği Bubi, kendini kötü hissetmiyormuş. Notaların hüzünlü melodileri bir tek onu etkilemiyormuş. Çünkü onun içinde her zaman yaşama sevinci varmış.

Bu durum aslında notaların oynadığı bir oyun olarak başlamış. Her zaman neşeli melodiler çalmaktan sıkıldıkları için böyle bir oyun başlatmışlar ama işler umdukları gibi gitmemiş. Bir sabah uyandıklarında onlar da içlerindeki sevinci de kaybettiklerini anlamışlar. O günden sonra da asla neşeli melodiler çalamamışlar.

O akşam kralın sarayında çok önemli bir konser varmış. Kral notaların hala neşeli melodiler çaldıklarını sanıyormuş. Notalar konser vermek için gitmişler. Konserden sonra kralın ülkesi de hüzünlenmiş. Bubi:

Buna hemen çare bulmalıyım. En iyisi aslana gideyim. O kral bir çare bulur.

Bubi, aslanın yanına gitti ama aslan hüngür hüngür ağlıyordu. Yüzü kıpkırmızı, yeleleri sırılsıklam olmuştu. Hüzünlü melodi hiç susmuyordu. Aslan artık eskisi kadar güçlü olmadığını düşünüp ağlıyordu.  

Aslan sen çok güçlüsün, sen kralsın!

Hayır Bubi değilim ve asla olmayacağım.

Bubi artık emindi. Hem kralın ülkesi hem de kendi ülkeleri içlerindeki sevinci kaybetmişlerdi. Peki sevinç neredeydi?

Bubi Hisler Ormanı’na gitti. Bütün hisler bu ormanda yaşıyordu. Hüzün, heyecan, korku, yalnızlık ve umut hepsi oradaydı. Sevinç hiçbir yerde yoktu. Hüzün öne geçti:

Artık bu ormanın sahibi benim! Seni de burada istemiyorum.

Hüzün, Bubi’nin bir şeyleri düzeltmek istediğini anlamıştı. Onu bir kafese hapsetti. Hüzün herkesin hüzünlü olmasını istiyordu. Bubi, yanında sevinci gördü. Hüzün onu saklamıştı. Bu yüzden herkes hüzünlüydü. Bubi kafesten kurtulmayı başardı. Sevinci de kurtardı. Hüzün çok sinirlendi. Sevinç dışarı çıkınca notaların melodileri birden değişti. Artık herkes eskisi gibi sevinçliydi. Ülke eski haline geri dönmüştü. İçlerindeki sevinç geri gelmişti.

Hüzün de hata yaptığını anladı. Bütün duygular özeldi. Hepsinin onlar için ayrı bir yeri vardı. Bir daha asla kötülük yapmayacaktı.