Tembel Tırtıl

Uzun yıllar önce, ormanın birinde tembel bir tırtıl yaşarmış. Bu tırtıl, tüm yaz ve sonbahar kendisine büyük yaprak bulup bu yaprağın üzerinde akşama kadar uyur, karnı acıktığında yemek aramakla uğraşmaz, üzerinde yattığı yaprağın kenarlarından yer karnını doyururmuş.

Diğer tüm tırtıl arkadaşları ise kış aylarında yiyecek yemek bulmakta çok zorlanacaklarını bildikleri için tüm gün boyunca yemek arar, buldukları yemekleri de evlerine depolarlarmış. Bizim tembel tırtıl ise nasıl olsa bir ara yiyecek bir şeyler toplarım diyerek tembelliğinden hiçbir şey yapmaz, hep bugünün işini yarına bırakarak yaşarmış. 

Tüm tırtıllar onu eğer yiyecek depolamaz ise kış aylarında aç kalacağı için uyarır, tembel tırtıl ise sinirlenerek ‘‘Bana akıl vermeyin. Bir ara çıkar toplarım ne olacak? Ben sizin gibi enayi miyim?’’ diyerek arkadaşlarına kızıp, onları aşağılarmış. Tırtıllar tembel tırtılın iyiliğini düşünüp uyarsa da onun hep kendilerini terslemesi morallerini bozmuş ve hepsi tembel tırtıla küsmüş, onunla konuşmamaya başlamış.

Sonbaharın bitmesine yakın bir zaman kala tembel tırtıl kış için kendisine yemek toplayıp depolamak istese de sonbahar çoktan bitmiş ve kış başlamış. Tembel tırtıl, bir gün toplarım diye ertelediği yemek depolama işini bir türlü yapmadığı için kışın geldiğini anlayınca ne yapacağını kara kara düşünmeye başlamış. 

Kış iyice bastırıp her yer kar beyaza bürününce ortada ne yaprak kalmış ne de yeşillik. Tembel tırtıl, hiç yemek depolamadığı için dışarıya çıkıp ne kadar uğraşsa da çok ufak bir yemek anca bulabiliyor, bazen onu bile bulamadan evine dönüyormuş. 

Günler böyle geçip giderken tırtıl artık yiyecek hiçbir şey bulamamış ve aç kalmaya başlamış. Açlıktan karnı ağrımaya başlayınca yaptığı hatayı anlayıp dert yanıyormuş. Tüm tırtıllar ise sıcacık yuvalarında tüm sonbahar ve yaz boyunca depolamış oldukları yiyeceklerle bir güzel karınlarını doyuruyor, soğuk diye evden dışarı bile çıkmıyorlarmış. 

Çok acıkan ve bu duruma daha fazla dayanamayan tırıl, aşağılayıp kötü davrandığı tırtıl arkadaşlarından mecbur kaldığı için yardım istemek zorunda kalmış. Fakat hangi kapıyı çalarsa çalsın kapıyı her açan biz sana söylemiştik, zamanında yatacağına yemek depolasaydın diyerek kapıyı yüzüne kapatıyormuş. 

Arkadaşlarına hav veren ve yaptıklarından bin pişman olan tırtıl ‘‘Ben bunu hak ettim’’ diyerek çaresizce evine dönmüş. Tembel tırtıl evde üzgün bir şekilde otururken, her ne kadar onlara kötü davransa da ve ilk başta kimse yardım etmek istemese de onun aç bir şekilde durmasına içleri el vermeyen tırtıllar, kendi aralarında konuşup depoladıkları yemeklerden birer avuç alarak hepsi aç tırtılın evinin yolunu tutmuş. 

Kapısının çaldığını duyan aç tırtıl hemen koşup kapıyı açmış ve karşısında tüm tırıl arkadaşlarını ellerinde yemeklerle görünce çok duygulanmış. Hepsi ona kıyamamış ve bir daha tembellik yapmayacağına söz verirse bu yemeklerle tüm kışı geçirebileceğini söylemişler. Zaten çok pişman olan aç tırtıl arkadaşlarına söz vermiş ve dediği gibi bir daha hiç tembellik yapmamış.