Çalışmaktan ve iş yapmaktan hoşlanmayan bir domuzcuk vardı. O sadece evin etrafında tembellik etmeyi severdi, penceresinden yavaşça geçen bulutlara bakardı. Diğer zamanlarda, yatağında yuvarlanırdı.
Annesi her seferinde bir şeyler yapması için ona bağırmak zorunda kaldı. "Tembelliğe devam edersen, bir saat gibi tik taklar ve zamanda kaybolursun." Ancak Domuzcuk, annesinin söylediklerine aldırış etmedi. Vakit kaybetmeye devam etti.
Domuzcuk bir gün her zamanki gibi gökyüzüne bakarken havanın kararmakta olduğunu fark etti. Daha yakından bakmak için pencereye doğru yürüdü. Yağmur yağacak değildi, aksine güneş batmış gibi görünüyordu. "Bu tuhaf. Hala erken. Gökyüzü böyle kararmamalı.” Merak etti.
Tam o sırada, saatin tik tak sesini duydu ve yükseldi. Saate bakmak için arkasını döndü. Yelkovan ve akrep dönmeye başladı. Dönen bir tekerlek gibi daha hızlı ve daha hızlı dönüyordu. Gökyüzünün rengi, saat ibresiyle aynı hızda parlak altından maviye, kırmızıya, turuncuya ve siyaha değişmeye başladı ve ara sıra gökyüzünde kayan yıldızlar belirdi.
Aniden, saat dönmeyi bıraktı. Domuzcuk gökyüzüne bakmak için aceleyle pencereye koştu. Yıldızları ve ayı görebiliyordu. Tam o sırada annesinin sözleri kulaklarında yankılandı, “Zaman, zaman, zaman denizinde kaybolmuş…” Domuzcuk yankıyı durdurmak için sertçe başını salladı. Kendini toparladı ve "Oh hayır, zaman denizinde kayboldum" diye düşündü. Domuzcuk ne olacağını bilemediği için korkmuş hissetti.
Saat yavaşça gözlerini açtı ve esnedi. Domuzcuk'a gözlerini kısarak baktı ve konuştu. “Merhaba, ben bir zaman tutucuyum. Zaman denizine hoş geldiniz.”
“Merhaba, ben Domuzcuk. Kayboldum." Diyerek Domuzcuk çekinerek cevap verdi.
"Merak etme. Buradayım. Sizi zaman denizinde bir tura çıkarayım.” Dedi saat. Dakika elini kullandı ve domuz tuttu. İkisi birlikte bir keşfe çıktılar.
Zaman denizi, yıldızlarla dolu masmavi bir denize, karanlık bir galaksiye benziyordu. Birçok muhafız, zaman denizindeki saatlere benziyordu, ancak hepsi farklı şekil ve boyutlardaydı. Gardiyanlar bir şeyler yapmakla meşgul gibiydiler. Bazıları balık tutarken, diğerleri bölgede devriye geziyordu.
"İşte zaman nehri." Zaman hakemi açıkladı.
Zaman nehri denizde yüzüyordu, gümüş rengindeydi ve sonsuz görünüyordu. İçinde değişik şekil ve renklerde balıklar yüzüyordu. Nehir kıyısı boyunca, kenarda birçok saat duruyordu.
“Bu balıklar zaman cepleridir. Biz onlara zaman balığı diyoruz.” Zaman tutucu, domuzcuk sormadan önce durumu netleştirdi.
“Zaman balıkları büyümek için dünyadan boşa harcanan zamanla beslenir. Büyüdükçe tehlikeli hale geliyorlar. Zaman hakemi olarak bizim rolümüz, zaman denizini korumak ve balıkların kaçmasını engellemektir.”
Daha sözünü bitirmeden, zaman nehrinden dev bir balık aniden fırladı. Muhafızlardan birini nehre sürükledi ve kaçmaya çalıştı. Diğer gardiyanlar olanları görünce, düşen saati kurtarmak için hemen el ele verdiler.
Akreplerini kullanarak daha güçlü kollar oluşturdular. “Saatler gün oldu” diye slogan attılar ve güçlerini kullanarak düşen saat koruyucusunu çektiler.
Daha fazla gardiyan katıldı ve eller büyüdü. Büyük balığın kaçmasını engellemeye çalıştılar. Yelkovanları balığa ateş eden küçük oklara dönüştü. “Zaman balıklarında zaman ceplerini azaltmamız gerekiyor. Çok fazla boşa harcanan zamanla beslenen çok fazla balık var!” Yakında, düşen saat muhafızını kurtaracak gücü oluşturmak için daha fazla saat bağlandı.
Domuzcuk, dev zaman balığı ile saat muhafızları arasındaki bir çekişme gibi bir savaşı izlerken hayranlıkla baktı.
Dakikalar geçti. Zaman balık küçüldü. Sonunda yol verdi ve zaman nehrine geri döndü. Saat muhafızları rahat bir nefes aldı.
“Kapatıldı! Zaman balığı kaçsaydı, zamanın dünyası sıkıntıya düşerdi.” Dedi zaman tutucu.
"Zaman değerlidir. Nasıl harcadığımıza dikkat etmemiz gerekiyor. Aksi takdirde, çok fazla zaman kaybı yaratacağız. Bir kez gitti mi, asla geri dönmeyecek.” zaman hakemi devam etti.
Domuzcuk evdeki davranışlarını düşündüğünde utançla başını salladı. Zaman hakemi onu tanıdı ve teselli etti. “Zamanını akıllıca harcamayı unutma. Ancak yine de ara sıra bulutlara bakmanın keyfini çıkarabilirsin. Aksi takdirde balıklar da acıkacaktır.”
Hem domuzcuk hem de zaman tutucu güldü.
"Seni eve göndermeme izin ver." Dedi zaman tutucu.
Domuzcuk başını salladı. Bu küçük maceradan bıktı ve eve gitmek istedi.
Zaman denizinin görüntüsü anında bir kasırga gibi döndü ve döndü. Yavaş yavaş, resim siyah bir nokta haline gelene kadar küçüldü. Domuzcuk kara delikten dışarı atıldı ve yatağına düştü. Yavaşça ayağa kalktı ve odasında asılı olan saate baktı. Zaman tutucu gitmişti. Tam bir sessizlik vardı ve her zamanki saati duvarda asılıyken her şey normale dönmüş gibiydi.
Domuzcuk annesini bulmak için koştu ve ona sarıldı. “Zamanımı nasıl geçirdiğime daha çok dikkat edeceğim!” dedi domuzcuk.
O andan itibaren, domuzcuk zamanın daha fazla farkında ve bilincinde oldu. Zamanı boşa harcamak yerine verimli ve akıllıca değerlendirmesini sağladı. Ödevlerini yaptı ve ev işlerine yardım etti. Domuzcuk günlük işlerini bitirdiğinde, saatin tik tak, tik tak, tik tak seslerini duyarken penceresinin dışında hareket eden bulutlara hayran kalırdı...
Bu metin kocamanbisite.com için özel olarak yazılmıştır. Ticari maksat taşıyan tüm diğer dijital ortamlar ve basılı mecralarda kullanımı, kopyası, atıfı yasaktır. Eğitim maksatlı kullanım için her bir hikayeye yönelik izin alınması zorunludur.
