Nur'un Işığıyla Gelen Mucize

Evvel zaman içinde, kalplerin sevgiyle parladığı ve miniklerin umutla büyüdüğü uzak diyarlarda, adeta bir masal gibi anlatılan her yerin aşk ve inançla bezenmiş olduğu bir ülke varmış. Bu ülkede, her sabah güneşin altın ışıklarıyla uyanan çiçekler, neşeyle açar, rüzgar ise nazlı nazlı esermiş. Dinin ve iyiliğin temel ilke haline geldiği bu diyarın küçük köylerinden birinde, Nur adında genç bir çocuk yaşarmış. Anlatılırmış ki, Nur’un yüzünde hep içten bir tebessüm, yüreğinde de her zaman iyiliğe dair umut varmış. Kendisine öyle güzel bir ad verilmiş ki, köyde yaşayan herkes onun içindeki ilahi ışığın sırrını bilirmiş. Küçük yaşına rağmen, annesinden dinlediği hikayelerle büyümüştü; geçmiş zamanların bilge âlimlerinin, peygamberlerin ve kutsal kitapların öğretileriyle şekillenen, güzel değerlerin kaynağı olan bu masallar, onun dünyayı anlama biçimini süslermiş. Köyde yaşayan herkes, iyilik ve doğruluk yollarında yürümek için birbirlerine destek olur, komşuluk ilişkilerini büyük bir sevgiyle sürdürürlermiş. Masallarda sıkça dile getirilen 'doğru yoldan sapmamak' ve 'Allah’a güvenle yürümek' düşüncesi, köyde yaşayan her canlının yüreğine işlenmiş. Köy meydanında, büyük bir elif taşı bulunur, bu taşın etrafında toplanıp namaz kılınır, dua edilir ve iyi dilekler paylaşılırmış. Masalların anlatımında geçmiş zamanın -miş kipinin kullanılması, çocukların hayal gücünü harekete geçirir, her hikayede iyiliğin ve adaletin zaferi kutlanırmış. Genç Nur da başka çocuklardan ayrılmazmış; o, okuduğu, dinlediği ve öğrendiği masalların rehberliğinde yürümüş, inancın gücüyle dolup taşan kalbi herkese umut vermiş. Her hikayede, zorlukların üstesinden gelmek, kötülerin bozduğu düzeni yeniden sağlamak ve dostlukla, sabırla mücadele etmekten bahsedilirmiş. Köyün yaşlıları, geçmiş zamanlarda Allah’ın gönderdiği peygamberlerin öğütlerini, iyiliğin ve merhametin sembolü olarak anlatır, çocuklara daima doğru yoldan ayrılmamayı öğütlermiş. İşte tam da bu yüzden, köydeki her çocuk annelerinin sesinden, babalarının ellerinden süzülen kutsal sözleri dinleyerek, büyürken kendilerine bir rehber edinirmiş. Bir varmış, bir yokmuş, geçmiş zamanın masallarında dile getirilen mucizelerle dolu bu diyarın kucaklayıcı sıcaklığı, Nur’un kalbine de yerleşmiş. Masalın her satırında, sevginin, inancın ve dayanışmanın büyüsü işlenmiş; yavaş yavaş minik yüreklerde daha büyük hayaller filizlenmiş. Ve köy halkı, bu masalların getirdiği ilahi ışıkla birbirine kenetlenmiş, geleceğe umutla bakarmış. İşte böylece, küçük Nur’un macerası, onun hayatında ilahi mesajların can bulduğu o kutsal yolculuğun ilk adımı olarak hafızalara kazınmış.

Nur adında masallara düşkün, iyi kalpli bir çocuğun, günün birinde köyünün uzak bir köşesinde kurulan eski bir çeşme yakınlarında oynarken, gökyüzünden inen parlak bir ışığın altında, bir dede belirmiş. Dede, uzun sakalı, bilge bakışları ve yüreğinde taşıdığı inson vahdetinin hikmetlerini anlatan sözleriyle, geçmiş zamanlarda peygamberlerden kalma masalları andıran öğütler verirmiş. Dedesi, "İyilik eylemiş, sabırlı olmuşsun; çünkü her zorluk Allah’ın bize sunduğu bir imtihanmış," dermiş. Bu sözler, minik Nur’un yüreğinde hemen yer etmiş ve o andan itibaren, yaşamın her anında ihsan ve merhametin izini sürme kararı almış. Dedesinin anlattığı masallarda, halkın birliğini, adaleti ve sevginin gücünü kayda değer bir dille ortaya koyarmış. Bir defasında, sabahın serinliğinde, köy meydanında toplanan büyükçe bir cemiyetin arasında, masum yüreğiyle dua eden bir anne, "Allah’ın rahmeti her daim bizimle olsun," diyerek, çocuklarla birlikte ilahi bir ezan gibi yankılanan dualar edermiş. Böylece, geçmiş zamanın sırrı olan o kutsal dil, sözcüklere ve ritme dönüşür, her kelimede ilahi bir anlam saklarmış. O gün, Nur’un dedesi ona, "İyilik ve sabırla yürümüşsan, Allah da sana her daim yardım edermiş," diyerek, geçmişten geleceğe taşınan kutsal bilgiyi aktarır, onun içindeki inancı pekiştirmiş. Köyün etrafındaki vadilerde, kutsal kitapların ve peygamberlerin öğretilerinin yankıları hışırdamış; her rüzgar esişinde, sanki cennet bahçelerinden yayılan o hafif melodi, insanların kalplerinde umut filizlermiş. Nur, dedesinin sözlerini dinler, her geldiği masalda onların anlamını arar, kendini bu kutsal hikayelerin bir parçası sanırmış. Gözlerinin içindeki parıltı, hayatın zorluklarına karşı dimdik duran inancın sembolü haline gelmiş. Köyün yaşlıları, masum çocuk gözüyle dünyayı inceleyen bu yakışıklı yüreğin, ilerleyen zamanlarda öyle büyük işler başaracağına inanır, onun kutsal bilgelerin sözlerini ilmek ilmek işleyerek büyüyeceğini umut ederlermiş. Geçmiş zamanlarda, kutsal bir gece yarısı, köyün üzerine inen mübarek bir yağmur misali, dedesi Nur’a "Unutma, sevgili evlat; her imtihanın altında saklı olan ilahi bir ders varmış. Eğer kalbin temiz ve yolun doğruysa, Allah her daim seni korurmuş," demiş. Bu sözler, Nur’un aklında ve kalbinde bir yıldıza dönüşmüş. Dedesinin anlattığı o kutsal masallar, insanların içindeki iyi duyguları harekete geçirir, onları her daim iyilik ve adalet peşinde koşmaya teşvik edermiş. Böylece, Nur’un küçük dünyasında, dini öğretilerle bezeli bir yolculuk başlamış, her adımında ilahi bir merhametin izini sürermiş.

Zaman akıp gidermiş, evvel zamanın hülyasından kopup gelen o kutsal akşam güneşi, köyün üzerini pırıl pırıl ışıkla sararmış. Nur’un içindeki inanç, her geçen gün büyür ve derinleşirmiş. Bir gün, köy meydanında düzenlenen büyük bir şenlikte, derviş kıyafetleri içinde bilge bir adam ortaya çıkmış. Bu bilge, adeta geçmiş zamanlardan süzülen, ilahi sırları saklayan bir hikâye anlatıcısıymış. O, kuzeyin serin rüzgarlarıyla, güneyin sıcaklığını, doğunun bereketini ve batının hikmetini bir araya getirmiş, asırlardır unutulan dini değerlerin müjdecisi olarak konuşurmuş. "İnançla yürümüşler, sabırla beklemişler; Allah, kullarına daimî bir derya gibi merhamet eylemiş," diye hikmet dolu sözler söyler, köydeki her kalbe ilahi bir umut tohumunu ekermiş. O gün, bilgenin anlattığı masallarda, iyi ve kötü arasındaki farkın ne kadar belirgin olduğu bir deftere işlenmiş gibiydi. Masum çocukların, atasözleriyle süzülen bu hikayelerde iyi kalplerin nasıl kötülüğe karşı zafer kazandığı ve adaletin nasıl taçlandırıldığı anlatılırmış. Ruhu ilahi öğretilerle beslenen bilge, çocuklara, "Kısa ömürlü dünyevi zevkler yerine, kalplerinizdeki sonsuz huzurun peşinden gidin. Allah’ın izniyle, iyilik eylemiş, adaletin hükmüne boyun eğmiş olun," dermiş. Çocuklar, o gün, hem dedelerinin hem de bilgenin sözlerinde ortak olan bir inancı benimsedi; kalplerinde taşıdıkları sevgi, sabır, ve merhametin en gerçek yansımasıymış. Hikayeler, tıpkı eski medeniyetlerden miras kalan kutsal kitaplarda olduğu gibi, geçmiş zamanın izlerini taşır, yiğitlerin, dervişlerin ve mübarek annelerin anlattığı yaşam derslerinin simgesi haline gelirmiş. O gün, Nur ve arkadaşları, bilgenin etrafında toplanmış, gözleri parıldayarak, o kutsal sözlerin akışına kendilerini kaptırmışlar. Her biri, bilgenin sözlerinden kendileri için çıkarılacak önemli dersler olduğunu düşünür, gelecek yolculuklarında bu ilahi rehberi her daim yanlarında taşımaya niyetliymişler. Masalın tam ortasında, gece yarısı sessizliğinde, yıldızların şahitliğinde, köyün sessiz sokaklarında dolaşan rüzgar, çocukların kalbine ilahi bir ninni gibi dolarmış. O an, geçmiş zamanın her satırında, her mısrasında, büyüklere ve küçüklere, insanın ne kadar saf, ne kadar renkli ve ne kadar ilahi olduğunun mesajı saklıymış. Çocukların yüzündeki tebessüm, aynı zamanda geleceğe umutla baktıkları bir aynaymış. Ve o bilge adamın masalları, minik haberlerin kanat çırpışıyla dilden dile dolaşır, her bir hücrede iyiliğin gücünü hatırlatırmış. Böylece, köy halkı, iman dolu yürekleriyle, geçmiş zamanın ilahi sırlarını yeniden keşfeder, geleceğe yönelik umut dolu adımlar atarmış.

Zaman durmuş gibiymiş; köy meydanından yükselen duaların, geçmiş zamanın kutsal ninnilerinin arasında, kötülüklerin de varlığı kendini göstermiş. Bir gün, köyün dışındaki ormanlık bir alanda, hilekar ve gölgelerle bezeli bir varlık ortaya çıkmış. Bu kötü niyetli varlık, halkın kalplerindeki inancı sarsmak, karanlık düşüncelerin fitilini ateşlemek amacıyla kötülüğünü yayarmış. Fakat, her masalda olduğu gibi, iyiliğin ve inancın gücü kötülükleri alt edermiş. Küçük Nur, o an, dedesinin kendisine aktardığı masalların ve bilgenin ilahi öğütlerinin izini sürmüş. "Allah’ın rahmeti, sabrın ve iyiliğin en büyük kalesidir," demiş içinden ağır ağır. Karanlık ormanın derinliklerinde, kötülüğün soğuk nefesi hissedilirken, Nur’un yüreğinde parıldayan ilahi ışık, kendini adeta bir melek gibi ortaya koymuş. Hafif adımlarla ormanın derinliklerine ilerlerken, yanında daha önce bilgenin etrafında toplanan dostları da varmış. Birlikte, Allah’ın izniyle, kötülüğe karşı dimdik duracaklarına inanarak, dualarla ve ilahi niyetlerle yola çıkmışlar. O gün, ormanın sessiz ve karanlık köşelerinde, minik kalplerin inancının, sabrın ve adaletin en güzel örneğini sergilemişler. Çocuklar, beraberce, "İyilik eylemişiz; kötülükten sakınmışız," diyerek, geçmiş zamanın ilahi kelimelerini tekrarlamışlar. Ormanın derinliklerinde, ağaçların arasından süzülen, adeta ilahi bir ışık gibi gelen Nur’un önderliğindeki grup, kötülüğün sembolü olan varlıkla karşılaşmış. Bu an, geçmiş zaman masallarında anlatılan, iyilik ile kötülüğün sonsuz mücadelelerinin en çarpıcı örneğiydi. Korku ve endişe yerine, kalplerinde taşıdıkları inancın sıcaklığı ve Allah’ın merhametiyle ısınan dostluk bağları, o an herkesin ruhuna işlenmiş. Kötü varlık, çocukların içindeki ilahi ışığın karşısında, güçsüz kalmış, gölgelerin arasında kaybolmuş. Dualarla, ilahi inançla yola çıkan minik yürekler, kötülüğün ağırlığını hafifletirken, her biri, "Allah’ın izniyle, iyilik eylemişiz," diye fısıldamış. O an; geçmiş zamanın bilge sözleri, hülyalı dualar ve ilahi inanış, kötülükten zafere giden bir yol olmuş. Köy halkının toplu duası, ormanı sarar, minik yaşların ilahi cesaretiyle her karanlık yer aydınlanırmış. Her adımda, duaların ve sevginin gücü, kötülüğün yerini iyiliğe bırakır, inancın engin suları, kalplerdeki tüm karanlık düşünceleri silermiş. Nur’un öncülüğünde başlayan bu mücadele, bir kez daha gösterdi ki, badireler ne kadar kara olsa da, imanla yürüyen her kalp ilahi bir mucizeye şahit olur, kötülüğün yerini aydınlık alırmış.

Masalın en son dehlizinde, geçmiş zamanın izlerini taşıyan o kutsal öğretiler, köy halkının hafızasına kazınmış. Küçük Nur ve sevdikleri, Allah’ın rahmetine ve merhametine olan inançlarını yüreklerine işleyip, her adımda doğru yoldan sapmayarak, iyiliğin, adaletin ve sevginin zaferini yaşamışlar. Köy meydanı, dedelerin, bilgelerin ve bilge dervişlerin sözleriyle dolu hatıraların ve derin duaların yankısını bugün de sürdürüyor, minik yüreklerin aklında ilahi mesajnun ışığı oluyormuş. Geçmiş zamanın masalları, adeta yeniden yaşam bulur; her gece yıldızlara bakarken anne ve babaların anlattığı dualar, çocukların kalplerinde Allah’ın rahmetine dair sevgi ve inanç fışkırtırmış. Günler geçtikçe, köydeki güzellik, iyilik ve adalet değeri daha da pekişmiş. Her sabah doğan güneşle birlikte, bir başka güzel hikaye dile gelmiş; Allah’ın yarattığı her şeyin, birbirine bağlı olduğu, iyiliğin kötülüğe her daim galip geleceği o ilahi düzen, nesilden nesile aktarılırmış. Küçük Nur ise, ömrünün her anında, dedesinin, bilgenin ve kutsal masallarda aktarılan ilahi sırların rehberliğinde yaşamış; kalbindeki o ebedi ışık, her zorluğun ardından yeniden aydınlanırmış. Böylece, imanlarının, iyi niyetlerinin ve ilahi dualarının gücüyle, tüm kötülükler silinmiş, adalet ve merhametin hüküm sürdüğü bir dünya inşa edilmiş. Masalın hikmeti, minik dostlara şunu öğretmiş: Allah’ın rahmetiyle beslenen kalpler, karanlık zamanlarda bile aydınlanır, kötülük her daim iyiliğin, sevginin ve sabrın gücü karşısında ezilirmiş. Ve işte, geçmiş zamanın masalları diyarında, Nur’un macerası, geleceğe dair umutları, masum yüreklerde taşıdığı inancı sonsuza dek yaşatmış.