Afranur Elsa, gözleri ela, saçları altın sarısı, küçük bir prensesmiş gibiydi. Annesi ona 'Güneş Işığı' derdi. Ama Afranur'un küçük bir kardeşi vardı, adı da Lale. Lale, henüz yürümeyi yeni öğrenmişti, ve her yerde 'anne, anne' diye koşuşturuyordu. Afranur, bazen Laleden biraz kıskançlık duyuyordu. Annesi Lale'ye daha çok zaman ayırıyor, ona daha çok öpücük veriyordu. 'Neden Lale'ye daha çok ilgi gösteriyorsun anne?' diye sormuştu bir gün Afranur, sesindeki kıskançlık açıkça belliydi. Annesi onu kucağına almış, 'Tatlım, Lale daha küçük, daha çok yardıma ihtiyacı var. Ama seni de çok seviyorum, sen benim büyük, akıllı kızım'sın demişti. Afranur annesinin sözlerine inanmak istiyordu ama kalbindeki kıskançlık ateşi hala sönmemişti. Bir gün, bahçede oynarken, Afranur parlak, sihirli bir boncuk buldu. Boncuk, güneş ışığında rengarenk parıldıyordu. 'Bu boncuk çok güzel!' diye düşündü Afranur. O sırada Lale de yanına geldi, boncuğa uzandı. Afranur, 'Hayır, bu benim!' diye bağırarak boncuğu sakladı. Lale ağlamaya başladı. Afranur'un kalbi birden sıkıştı. Kız kardeşinin ağlaması, kalbinde hissettiği kıskançlığı küçük bir ateş böceği gibi söndürmeye başladı. 'Üzgünüm Lale,' dedi Afranur yumuşak bir sesle. 'Boncuğu seninle paylaşabiliriz. Ama dikkatli olmalısın, kırılgan.' Lale'nin yüzüne bir gülümseme yayıldı. İkisi de boncukla oynamaya başladılar. Birlikte güldüler, birlikte şarkı söylediler. O gün, Afranur Lale ile çok güzel vakit geçirdi. Annesi onları gördüğünde çok mutlu oldu. 'İşte benim güzel kızlarım,' diye fısıldadı. 'Birbirinizi sevmek kadar güzel bir şey yok.' Annesi o gün onlara bir hikaye anlattı. Hikaye, her zaman iyi davranmaları gerektiği, birbirlerini kıskanmamaları gerektiği ve her zaman birbirlerine yardım etmeleri gerektiği konusunda öğretici bir hikaye idi. Annesi, 'Prenses olmak, taç takmak ve güzel elbiseler giymekten ibaret değil,' dedi. 'Gerçek prensesler, kalpleri güzel olanlardır. Kardeşine iyi davranmak, paylaşmayı öğrenmek ve annesinin sözünü dinlemek gerçek bir prensesin en önemli özelliklerindendir.' diye ekledi. Afranur, annesinin sözlerini dikkatlice dinledi. Lale'ye olan kıskançlığının yerini sevgi ve şefkat aldı. O günden sonra Afranur, Lale'ye karşı daha iyi davranmaya başladı. Ona oyuncaklarını paylaştı, birlikte oyunlar oynadı ve Lale'ye her zaman yardım etti. Lale de Ablasını çok sevdi. Kardeşler, birbirlerine olan sevgileriyle daha da güçlü oldular. Afranur, sihirli boncuğun gerçek sihrinin, kardeş sevgisinin gücü olduğunu anladı. Birbirlerine iyi davranmak, paylaşmak ve birbirlerine destek olmak, onların hayatlarını çok daha güzel ve anlamlı kıldı. Afranur, artık gerçek bir prenses gibi hissediyordu. Çünkü o, kalbi güzel, ailesini seven, kardeşine iyi davranan bir prenses olmuştu. O günden sonra her gün, annesinin öğütlerini hatırlayarak, Lale ile birlikte mutlu ve huzurlu bir hayat sürdüler. Ve her ikisi de, kardeşlik bağının paha biçilmez olduğunu hep hatırladılar. Her zaman birbirlerine destek olarak, hayatın getirdiği zorluklarla baş ettiler. Ve her geçen gün, birbirlerine olan sevgileri daha da arttı. Annesi de onları kucaklayarak, 'İşte benim iki prensesim!' derdi, gözleri mutluluktan parıldayarak. Afranur ve Lale, birlikte büyüdüler, birbirlerine her zaman destek oldular ve hayatlarında birbirlerinin en yakın dostları oldular. Ve bu, hayatlarında yaşadıkları en büyük mutluluktu. Bu mutlu aile, birlikte birçok güzel anılar yarattılar. Ve tüm bu anılar, kalplerinde sonsuza kadar yaşamaya devam etti.