Ada'nın küçük bir balıkçı köyünde yaşıyordu. Ada'nın en sevdiği şey, dedesinin eski, tahta teknesiyle denize açılıp yıldızları izlemekti. Dedesi ona gökyüzü hakkında birçok hikaye anlatırdı; 'Bak Ada, o en parlak yıldız, dilek tuttuğun zaman gerçekleşir' derdi. Ada her gece bir dilek tutardı, hep en parlak yıldızı bulmaya çalışırdı. Bir akşam, Ada denize açıldığında, gökyüzü alışılmadık derecede karanlıktı. Hiçbir yıldız görünmüyordu. Ada korktu. Dedesinin hikayelerinde kötü hava koşullarından bahsedilirdi ama yıldızların kaybolduğundan hiç bahsetmemişti. 'Acaba yıldızlar nereye gitti?' diye düşündü Ada, küçük ellerini yanağına koyarak. Aniden, uzaklardan garip bir ses geldi. 'Yardım edin!' diye bağıran bir ses. Ada, sesin geldiği yöne kürek çekti. Ses, büyük bir kayanın dibinde sıkışmış küçük bir balıkçı teknesinden geliyordu. Teknede, büyük ve tüylü bir ayı balığı vardı. Ayı balığı çok korkmuş görünüyordu. 'Benim adım Ayı, ve fırtınada kayboldum. Teknem kayaya çarptı ve şimdi sıkıştım' dedi hıçkırarak. Ada, cesurca Ayı'ya yardım etti. Küçük teknesini kayanın yanına yaklaştırıp, Ayı'yı kendi teknesine aldı. Ayı, Ada'ya minnettardı. 'Sana nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum' dedi. 'Eğer sen olmasaydın, burada mahsur kalacaktım.' Ada, 'Önemli değil Ayı,' dedi. 'Herkese yardım etmek gerekir. Ama sen neden bu kadar üzgünsün? Yıldızlar nerede?' Ayı, 'Yıldızlar değil, Yıldız' dedi. 'Tek bir yıldız varmış. O, tüm diğer yıldızların ışığını topluyormuş. Ama fırtınada, kayaların arasına sıkıştı ve ışığı söndü. Bu yüzden gökyüzü karanlık.' Ada, Ayı'nın hikayesini dinleyerek düşündü. 'Biz onu bulmalıyız!' dedi kararlı bir şekilde. İki arkadaş, küçük tekneleriyle kayalıkları aramaya başladılar. Saatlerce aradılar. Sonunda, küçük bir mağaranın içinde, parıldayan ama sönük bir yıldız buldular. Ada ve Ayı, yıldızın etrafını temizlediler. Yıldız, onların yardımıyla eski parlaklığına kavuştu. Gökyüzü aniden parladı. Binlerce yıldız, gecenin karanlığını aydınlattı. Ayı çok mutluydu. 'Teşekkür ederim Ada, beni kurtardığın ve Yıldız'ı bulduğun için. Sen çok iyisin.' dedi. Ada da çok mutluydu. Yıldızları tekrar görmüştü ve yeni bir arkadaşı vardı. Eve dönerken, her zamankinden daha çok mutlu hissediyordu. O gece, en parlak yıldızı bulup bir dilek tuttu. Dileği, herkesin birbirine yardım etmesi ve her zaman iyiliği yapmasıydı. Ertesi gün Ada, köyde herkese Yıldız'ın hikayesini anlattı. Herkes, Ada'nın cesaretini ve iyiliğini takdir etti. O günden sonra, köy halkı her zaman birbirlerine yardım etmeye ve iyilik yapmaya özen gösterdi. Ada, Ayı ile sık sık denize açılıp yıldızları izlerdi. Aralarındaki dostluk, gökyüzündeki yıldızlar kadar parlak ve sonsuzdu. Bu hikaye bize gösteriyor ki, her zaman yardımlaşmak, iyilik yapmak ve dostluk kurmak çok önemlidir. Karanlıkta bile, umudumuzu kaybetmemeli ve her zaman iyiliğe inanmalıyız. Çünkü iyilik her zaman kazanır.