Karanlık çökmüş, eski ahşap evde hışırtılar yankılanıyordu. Ela, 11 yaşında, meraklı gözleriyle etrafı kolaçan ediyordu. Yanında dört arkadaşı vardı: cesur Efe, zeki Ada, sakin Barış ve komik Ceren. Hepsi, gizemli bir davaya dalmışlardı. 'Bu evde bir şey var' diye fısıldadı Ela, titreyen sesiyle. 'Hissediyorum.' Eski oyuncakçı dükkanının üst katı, tozlu ve karanlık bir yerdi. Yıllarca kullanılmayan oyuncaklar, raflarda sıralanmış, ürpertici bir manzara oluşturuyordu. 'Büyükbabamın eski dükkanıydı' dedi Efe, sesi düşük bir tonda. 'Ama bir gece aniden her şey kayboldu. Sadece birkaç oyuncak kaldı.' Ada, önlerindeki eski bir ahşap sandığı işaret etti. 'Belki de ipuçları burada?' diye önerdi. Sandık, paslı bir kilitliydi. Barış, cebinden küçük bir tornavida çıkardı. 'Kilit açılırsa belki de cevaplar orada saklıdır.' Sandığı açtıklarında, içi eski mektuplar, sararmış resimler ve bir günlük ile doluydu. Günlüğü okumaya başladılar. 'Sevgili Günlüğüm,' diye başlıyordu günlük. 'Dükkanımı çok seviyorum. Ama son zamanlarda garip şeyler oluyor. Oyuncaklarım geceleri hareket ediyor. Sanki birisi onları çalıyor... Günlüğün devamında, esrarengiz olaylar anlatılıyordu. Oyuncakların yer değiştirmesi, fısıltılar, ani hareketler... Hepsi çocukları daha da korkutuyordu. 'Büyükbabamın aklından mı geçti bu?' diye fısıldadı Ceren, korkuyla. 'Ya da bir hayalet var?' Birdenbire, loş ışıkta parıldayan bir şey fark ettiler. Küçük, altın bir anahtar. Günlüğün arasında sıkışmıştı. 'Bu anahtar ne olabilir?' diye sordu Ela, heyecanla. Anahtarın üzerinde küçük, neredeyse görünmez bir yazı vardı. Ada, büyüteç kullanarak yazıyı okudu: 'Gizli Oda'. Anahtarı kullanarak gizli bir kapı buldular. Kapı, duvarda neredeyse görünmez bir şekilde saklanmıştı. Kapıyı açtıklarında, küçük, gizli bir odaya girdiler. Oda, eski oyuncaklarla doluydu. Kayıp oyuncaklar! Ancak oyuncaklar sadece kaybolmamış; onlar da günlüğün yazarı gibi yaşlı bir adamın fotoğrafı gibi eski ve tozluydu. Efe, bir oyuncak ayıya dokununca, ayı hareket etmeye başladı! 'Büyülü oyuncaklar!' diye bağırdı Ceren, heyecanla. Ancak oyuncaklar onlara doğru koşuşturup saldırmıyor, tam tersine onlarla oynuyorlardı. Oyuncaklar yaşlı adamın anılarını saklıyor, çocuklara geçmişin eğlenceli anlarını gösteriyordu. Ada, odanın köşesinde bir kutuyu buldu. Kutunun içinde, eski bir fotoğraf albümü vardı. Albüm, yaşlı adamın çocukluğunu ve oyuncaklarla geçirdiği eğlenceli günleri gösteriyordu. O zaman anladılar. Oyuncaklar asla kaybolmamıştı; yaşlı adam, onları saklamıştı. Gizli odada saklıyordu hatıralarını, eğlenceli günlerini, çocukluğunu... Çocuklar, yaşlı adamın günlüğünü ve fotoğraf albümünü dikkatlice inceleyerek oyuncakların hikayesini öğrendiler. Yaşlı adam, onları unutmuştu ancak oyuncaklar unutmamıştı onu. Oyuncaklar, hatıralarını koruyup saklıyorlardı. Ve bu yüzden onları bu odada saklamıştı. Çocuklar, yaşlı adamın oyuncaklarını yerine koydular, gizli odayı kapattılar ve evden ayrıldılar. 'Büyük bir gizemi çözdük!' diye bağırdı Barış, mutlu bir şekilde. 'Ve aynı zamanda çok eğlendik!' diye ekledi Ceren. O gece, evde uyurken, Ela, gözlerini kapattığında, eski oyuncakçı dükkanının görüntülerini gördü. Ancak bu sefer korkutucu değildi. Eğlenceliydi. Çocuklar, o gece, eski oyuncakların ruhlarının huzur bulduğunu hissettiler. 'Artık kimse korkmuyor,' diye düşündü Ela, tatlı bir uykuya dalmadan önce. 'Herkes mutlu...' O gece, evde huzur vardı. Her şey yoluna girmişti. Bir dahaki sefer, çocuklar, sadece gizemlerle değil aynı zamanda dostluğun ve yardımlaşmanın gücüyle karşılaşacaklardı. Çünkü gerçek maceralar, sadece korku ve gizemlerden değil, aynı zamanda dostluktan ve paylaşmaktan doğar. Artık Ela ve arkadaşları, korkunç hikayeler anlatmak yerine, arkadaşlarıyla birlikte yaşadıkları bu eğlenceli gizemi anlatacaklardı. Ve bu hikaye, uzun yıllar boyunca, aralarında dostluklarını ve cesaretlerini hatırlatacaktı.