Feride, neşeli ve yaramaz bir küçük kızdı. Oyun oynamayı, arkadaşlarıyla koşup zıplamayı çok severdi. Özellikle de, en yakın arkadaşı olan Aslı'yla birlikte zaman geçirmekten büyük keyif alırdı. Bir gün, Feride'nin annesi, 'Ferideciğim, bugün ben biraz yoğun olacağım. Sen de Aslı'yla birlikte bahçede oynayabilirsiniz, ama sakın kavga etmeyin, tamam mı?' dedi. Feride, 'Tamam anneciğim, söz veriyorum!' diye cevapladı ve Aslı'yla bahçeye koştu. Bahçede oyunlar oynayan Feride ve Aslı, bir süre sonra tartışmaya başladılar. Feride, 'Benimle oynamak istemiyorsan, o zaman git!' dedi. Aslı da sinirlenerek, 'İstemiyorsan sen git, ben burada kalacağım!' diye bağırdı. İkisinin de sesi yükseldi, öfkeli sözler söylemeye başladılar. Tam o sırada, Feride'nin annesi, 'Ne oluyor burada?' diye bahçeye geldi. Feride, 'Aslı, benimle oynamak istemiyor anne!' dedi ağlayarak. Aslı da 'O, benimle oynamak istemiyor anne!' diye karşılık verdi. Annesi, 'Bakın, siz iki arkadaşsınız, kavga etmek yerine birbirinizle oynamayı tercih etmeniz gerek. Unutmayın ki, kavga etmek sadece insanları üzüyor ve hiçbir faydası olmuyor. Siz birbirinize değer veriyorsunuz, birlikte eğlenebilirsiniz. Ben sizi yalnız bırakıyorum, ama sakinleşin ve birbirinizle konuşmaya çalışın.' dedi. Feride ve Aslı, annelerinin sözlerini duyunca biraz utandılar. Feride, 'Aslı, özür dilerim, seninle oynamak istemiyorum diye bağırmışım. Sen benim en yakın arkadaşımın.' dedi. Aslı da, 'Özür dilerim Feride, ben de sana öyle demişim. Sen benimle oynamayı sevdiğin için sevindim.' diye cevapladı. İki kız birbirlerine sarıldılar ve gülmeye başladılar. O günden sonra Feride ve Aslı, oyun oynarken birbirimizi üzmeyeceğimize söz verdiler. Birlikte oynamak onlara çok eğlenceli geliyordu ve birbirlerinin arkadaşlığı onlara çok değerliydi. Kavga etmemek, onlara mutluluk getirmiş, aralarındaki bağları daha da güçlendirmişti. Feride, o günden sonra hep anne sözünü dinledi. Kavga etmek yerine, arkadaşlarıyla barış içinde ve mutlu bir şekilde oyun oynamayı tercih etti. Çünkü Feride biliyordu ki, iyi bir arkadaş olmak, kavga etmekten çok daha önemliydi.