Güneş batarken, Kerem'in annesi Ayşe Hanım, pencereden dışarı bakıp 'Kerem, gel artık akşam oldu!' diye seslendi. Kerem ise bahçedeki eski, büyük ağacın altında, hayal dünyasında kaybolmuştu. Elindeki eski bir tahta kutuya bakıyordu; dedesinden kalma bir hatıra. Kutunun üzerinde, solmuş bir resim vardı; dedesi ve küçük bir Kerem, gülümsüyorlardı. Ayşe Hanım, Kerem'in yanına gelip, 'Ne düşünüyorsun yavrum?' diye sordu. Kerem, 'Anne, dedemin dünyasını düşünüyorum,' dedi, 'O eski resimlerdeki dünyayı, o zamanları...'. Ayşe Hanım, Kerem'in dizlerinin üzerine çömeldi. 'Dedenin dünyası çok güzeldi, biliyorum,' dedi, 'Ama her güzel şeyin bir sonu var, tıpkı günün bitmesi gibi. Önemli olan, hatıralarımızın kalbi ısıtması, yüreğimizde yaşatmamız.' Kerem'in dedesi, ünlü bir ağaç işçisiydi. Küçük bir kasabada yaşıyor, kendi elleriyle yaptığı eşsiz mobilyalarla tanınıyordu. Kerem'in en sevdiği oyuncakları, dedesinin elinden çıkmıştı; küçük bir ahşap tren, bir gemi, bir at... Dede öldüğünde, Kerem sadece 5 yaşındaydı; dedesinin el becerisini, ağaç sevgisini, her şeyin değerini sadece hatıralardan biliyordu. 'Anne,' dedi Kerem, 'ben de dedem gibi olmak istiyorum. Ağaçtan güzel şeyler yapmak, insanların hayatını güzelleştirmek...' Ayşe Hanım, 'O çok güzel bir hedef Kerem,' dedi, 'Ama önce iyi bir öğrenci, iyi bir insan olmalısın. Çalışkan olmalı, yardımsever olmalı, her şeyden önemlisi sevgiyle yaklaşmalısın hayata. Dedenin yaptığı işler sadece beceriyle değil, sevgiyle yapılmıştı.' Kerem, o günden sonra daha dikkatli olmaya çalıştı. Okulda derslerine daha fazla çalıştı, arkadaşlarına yardım etti, annesine ev işlerinde yardımcı oldu. Annesi ve babası onu destekledi. Kerem, okulda marangozluk atölyesine katıldı ve burada el becerisini geliştirdi. Öğretmenleri, onun yeteneğini fark etti. Kerem, bir yarışmada, eski bir tahtadan harika bir kuş heykeli yaptı ve birincilik kazandı. Yıllar geçti. Kerem büyüdü. Üniversitede tasarım okudu. Mezuniyetinden sonra, kendi küçük atölyesini açtı. Ağaçlardan, çok güzel ve kullanışlı şeyler yapıyordu. Her yaptığı şeye dedesinin öğrettiği sevgiyi, özeni ve emeği katıyordu. İnsanların hayatına dokunuyordu, tıpkı dedesinin yaptığı gibi. Kerem, yaptığı her işte, dedesinin hatıralarını, değer verdiği şeyleri hatırlayarak, dedesinin yolundan yürüyordu. Bir gün, atölyesine yaşlı bir kadın geldi. Kadın, Kerem'in yaptığı bir masa sandalye takımını beğenmişti. Kerem, kadına masasını gösterdi, 'Bunu size özel olarak tasarladım,' dedi. 'Bunu kullanırken, her zaman mutlu olmanızı umarım.' Kadın, gözleri yaşlı bir şekilde 'Teşekkür ederim, genç adam,' dedi. 'Ben de Kerem gibi torunlarımın hayatına güzel şeyler katmak istiyordum. Senin yaptıkların, beni çocukluğumda dedemle yaşadıklarıma götürüyor, beni onlara yaklaştırıyor.' Kerem, kadının sözlerini dinledi. Anladı ki dedesinin dünyasını sadece o kutudaki resimler ve hatıralarda değil, yaptığı işlerle insanlara dokunarak da yaşatıyordu. Yaptığı her şey, dedesinin mirasını taşıyordu. Kerem, o anda dedesinin ruhuyla buluşmuştu. Dedesinin hikayesi, onun hayatına yön vermişti. O artık dedesinin mirasını devam ettiriyordu ve bunu yaparken de mutlu oluyordu. Kerem, atölyesinde yaptığı çalışmalarla sadece para kazanmıyor, aynı zamanda dedesinin öğrettiği değerleri gelecek nesillere aktarıyordu. Çocuklara ağaç işçiliği dersleri veriyor, onlara ağaç sevgisini aşılamaya çalışıyordu. Çalışkanlığı, azmi ve sevgiyle yaklaşımı sayesinde, dedesinin hatırasını, yaptığı her bir çalışması ile yaşatıyordu. O, dedesinin kayıp dünyasını yeniden inşa ediyordu; bir sevgiden, bir emeğin, bir kalbin hikayesiyle. Ve bu hikayenin sonunda, mutlu bir son vardı. Çünkü Kerem, dedesinin mirasını devam ettiriyor, dünyayı daha güzel bir yer haline getiriyordu. Ve bu, onun için en büyük ödüldü. Kerem, annesinin öğrettiklerini unutmamıştı: Çalışkanlık, yardımseverlik, sevgi… İşte bunlar, dedesinin hikayesini yaşatmasının yollarıydı. Ve bu da, ona büyük bir mutluluk veriyordu. Hayatında doğru yolda ilerlediğini biliyordu. Kerem’in hikayesi, bize, geçmişimizi hatırlamanın, sevdiklerimizin hatıralarını yaşatmanın önemini ve her zaman iyi bir insan olmanın, hayatta başarılı olmanın temelini oluşturduğunu öğretiyor. Aynı zamanda, yeteneklerimizi keşfetmenin, çalışkanlığın, azmin ve sevginin gücünü gösteriyor. Kerem’in hikayesi, sadece bir aile hikayesi değil, aynı zamanda hayatın kendisi hakkında ilham verici bir hikaye.