Mert, oyun oynamak için arkadaşlarının peşinden koşarken, annesinin 'Sokakta oynamayın, tehlikeli' uyarısını kulak ardı etti. Kendini, eski ve ürkütücü bir köşkün önünde buldu. Köşk, çatısından kopmuş kiremitlerle, pencerelerinden sarkan örümcek ağlarıyla ürkütücü bir görüntüye sahipti. Mert, merakını bastıramayarak, 'Acaba içerisi nasıl?' diye düşündü. Annesinin sözlerini unutmuş, evin önünde dolaşmaya başladı. Evin kapısı gıcırdıyor, rüzgar da uğuldayarak, sanki 'Girme!' diye bağırıyordu. Mert cesaretini toplayarak, ağır tahta kapıyı açtı ve içeri girdi. Tozlu, karanlık bir salonla karşılaştı. Birden, duvarlarda asılı resimler hareket etmeye başladı! Resimdeki insanlar gözlerini açtı ve 'Burası senin oyun alanın değil!' diye haykırdılar. Korkudan donup kalan Mert, koşarak dışarı fırladı. Sokakta arkadaşlarını görünce rahatladı. 'Annem haklıymış,' diye düşündü Mert. 'Eve gitmeliyim!' O günden sonra Mert, annesinin sözlerini her zaman dinledi ve merakından dolayı tehlikeye atılmaktan kaçındı. Annesi de ona, 'Anne sözü dinlemek, her zaman güvenli olmaktır,' diye öğütledi.