Minik Maya, çok meraklı, çok enerjik, minicik bir kızdı. Bir gün, bahçesinde oynarken, parlak, kırmızı bir elma buldu. Elma öyle güzel görünüyordu ki, Maya 'Aman Tanrım, ne güzel bir elma!' diye haykırdı. Ancak bu sıradan bir elma değildi. Maya elmaya dokunduğunda, elma ışıltı saçmaya başladı ve birdenbire Maya kendini büyülü bir ormanda buldu. Orman, rengarenk çiçeklerle, garip şekilli ağaçlarla ve şakıyan kuşlarla doluydu. Maya, 'Vay canına!' diye şaşırdı. Karşısına, mor bir şapkası ve yeşil çizmeli, sevimli bir tavşan çıktı. Tavşan, 'Merhaba Maya! Ben Şapkalı Şirinim. Bu büyülü ormanda kayboldun galiba' dedi. Maya, 'Evet, kayboldum. O kırmızı elmayı buldum ve birdenbire burada buldum kendimi' diye cevapladı. Şapkalı Şirin, Maya'ya ormanın gizemlerini anlattı. Ağaçların konuştuğunu, çiçeklerin şarkı söylediğini ve her taşın bir hikaye taşıdığını söyledi. Maya, Şirin'in anlattıkları karşısında hayretler içinde kaldı. Birlikte ormanda dolaştılar, konuşan ağaçlarla sohbet ettiler, çiçeklerin şarkılarını dinlediler ve her taşın hikayesini öğrendiler. Maya, her bir hikayeden yeni bir şey öğrendi; dostluk, cesaret, paylaşım ve yardımlaşma hakkında. Yolculuklarının sonunda, büyülü bir nehre geldiler. Nehrin ortasında, parlayan bir taş vardı. Şapkalı Şirin, 'Bu taş, tüm dilekleri gerçekleştirir Maya' dedi. Maya, bir süre düşündü. 'Benim dileğim, eve dönmek ve ailemle olmak' dedi. Taşa dokunduğu anda, yine bahçesindeydi, elinde kırmızı elma. Maya, yaşadığı macerayı annesine ve babasına anlattı. Onlar da Maya'nın hikayesine hayran kaldı. O günden sonra, Maya her şeye daha dikkatli bakmayı, daha çok sorgulamayı ve her şeyde bir hikaye aramayı öğrendi. Kırmızı elma, onun için her zaman büyülü bir maceranın anısı olarak kaldı. Ve Maya, öğrendiği her şeyle, daha da iyi bir insan oldu.