Suna, yaren ve hüda mahalledeki en yakın arkadaşlardı. Her gün birlikte oyun oynar, bisiklet sürer ve maceralara atılırlardı. Ama en çok sevdikleri şey kitap okumaktı. Özellikle de Suna'nın dedesinden miras kalan eski bir kitap vardı. Kitabın kapağı yıpranmış, sayfaları sararmış, ancak her birinde büyüleyici hikâyeler saklıydı. Bir gün, arkadaşlar bahçede oyun oynarken Suna'nın kitabı yere düştü. Kitabın sayfaları açıldı ve hüda, 'Bu kitap ne kadar eski ve güzel!' diye haykırdı. Yaren de, 'Evde böyle bir kitabımız olsaydı keşke!' dedi. Suna, arkadaşlarının heyecanlı bakışlarına karşılık kitabın büyülü olduğunu düşünüyordu. Çünkü dedesi, kitap okumak insanın kalbini zenginleştirir ve dünyayı anlamasına yardımcı olur diye söylerdi. Suna, 'Benim bu kitabı çok seviyorum. Sizi de hikayelerine ortak etmek isterim.' dedi. O günden sonra Suna her akşam arkadaşlarına kitap okurdu. Kitabın sayfaları birer birer çevrildikçe, Suna, yaren ve hüda farklı dünyalara, farklı zamanlara yolculuk yapıyorlardı. Cesur prenseslerin maceralarına tanık oluyorlar, kahramanların zaferlerine sevinip, kötü kalpli büyücülerden korkuyorlardı. Bir akşam, Suna'nın okuduğu hikâyede, bir prensesin büyülü bir bahçede kaybolduğu anlatılıyordu. Prensesin bahçeden çıkabilmesi için bir sihirli anahtar bulması gerekiyordu. Hikâyeyi dinleyen İkra, 'Keşke bizim de böyle bir bahçemiz olsaydı! ' diye iç geçirdi. Suna, İkra'nın hayal dünyasına katılarak 'O bahçeyi hep birlikte bulabiliriz.' dedi. Arkadaşlar, Suna'nın bahçeyi bulmak için sihirli bir anahtar aradıklarına inanıyorlardı. Suna, dedesinin kitaplarını okuyarak yeni kelimeler öğreniyor, arkadaşlarına da öğretiyordu. Kitaplarda gizli mesajlar ve ipuçları bulmaya çalışıyorlardı. Bir gün, kitaplardan birinde 'Doğruyu arayan, kalbinde mutluluk bulacaktır.' diye bir cümle gördüler. Arkadaşlar bu cümleyi çözmeye çalıştılar. Hüda, 'Doğruyu aramak, demek ki her zaman doğru olanı yapmaya çalışmak!' dedi. Yaren, 'Doğru olanı yaparsak, kalbimiz mutlu olacak!' diye ekledi. Suna, 'O zaman hepimizin doğru olanı yapması gerekiyor!' dedi. Arkadaşlar, okudukları hikayelerin öğrettiklerini hayatlarına uygulamaya karar verdiler. Her gün birlikte yardımlaştılar, kötü davranışlardan uzak durdular, insanlara karşı nazik ve saygılı oldular. Bir gün, bir komşularının evinden dumanlar çıktığını gördüler. Hemen komşularına yardım etmeye koştular. Komşuları yangının söndürülmesinde onlara çok yardımcı oldular. Komşuları, arkadaşların iyiliklerinden ve cesaretlerinden dolayı çok sevinmişlerdi. O akşam, Suna arkadaşlarına kitap okuyordu. Kitabın son sayfasına geldiğinde, 'Bu hikayenin sonu! ' diye söyledi. Yaren, 'Bu hikayeyi çok sevdim!' dedi. Hüda da, 'Keşke bir dahaki hikayeyi hemen okuyabilsek!' dedi. Suna gülümsedi ve 'Bu hikayeyi bitirdik ama başka hikayeler okumaya devam edebiliriz. Çünkü kitaplar, dünyayı anlamamız için birer yol gösterici gibidir.' dedi. İkra, 'O zaman hep birlikte daha çok kitap okuyalım!' dedi. Suna, yaren ve hüda her gün kitap okumaya devam ettiler. Kitaplar, onlara yeni bilgiler, yeni deneyimler ve yeni dostluklar kazandırdı. Her yeni hikâye, onların hayal dünyalarını zenginleştirdi ve dünyayı daha iyi anlamalarına yardımcı oldu. Arkadaşlar, Suna'nın dedesinin dediği gibi, kitap okuyarak kalplerini zenginleştirdiler ve dünyayı anlamayı öğrendiler.