Zümra ve Hazal iki kardeştiler. Zümra, sekiz yaşında, Hazal ise altı yaşındaydı. İkisi de hayvanları çok severdi. Özellikle de kuşları. Bir gün babaları, eve küçük, gri tüylü bir kuş getirdi. Kuşun adı Duman'dı. Duman, çok ufak ve narin bir kuştu. Kanatları henüz tam gelişmemişti, uçmakta zorlanıyordu. 'Merhaba küçük dostumuz,' dedi Zümra, Duman'ı nazikçe avucuna alarak. Hazal da heyecanla, 'O ne kadar tatlı!' diye fısıldadı. Duman ilk gün biraz korkmuştu. Yeni evine, yeni ailesine alışmakta zorlanıyordu. Kafesindeki suya ve tohumlara dokunmuyordu. Zümra ve Hazal, Duman'ın korktuğunu anladılar. Onu sakinleştirmek için her şeyi denediler. Ona nazikçe konuştular, yumuşak bir müzik açtılar, etrafına renkli oyuncaklar koydular. Zümra, 'Korkma Duman, biz sana zarar vermeyeceğiz,' diye fısıldarken, Hazal da küçük bir tohumu Duman'ın gagasına yaklaştırdı. 'Bak, ne kadar lezzetli tohumlar var,' dedi nazikçe. İlk günler Duman, kafesinde sessizce oturuyordu. Zümra ve Hazal, Duman'ın daha rahat hissetmesi için kafesinin etrafını rengarenk çiçeklerle süslediler. Kafesin yanına küçük bir ayna koydular ki Duman kendisini görebilsin. Günler geçtikçe Duman, Zümra ve Hazal'a alışmaya başladı. Onların seslerini tanımaya, onların kokusunu tanımaya başladı. Zümra ve Hazal, Duman'a özenle baktılar. Her gün taze su ve tohum koydular kafesine. Duman'a, onun sevdiği şarkıları söylediler. Zümra, 'Duman'ın en sevdiği şarkı ne acaba?' diye düşünürken, Hazal, 'Bence 'Uçurtma' şarkısı,' diye cevap verdi. Ve her akşam Duman'ın kafesine güzel bir uyku şarkısı söylediler. Bir gün Zümra, Duman'ın kafesinin kapısını hafifçe açtı. Duman, kafesinden dışarı çıktı ve Zümra'nın omzuna kondu. 'Bak Hazal, Duman özgürce dolaşıyor!' diye sevindi Zümra. Duman, Zümra'nın saçlarında gezindi, hafifçe ötüştü. Hazal'ın da omzuna kondu, sonra yine Zümra'ya geri döndü. Zümra ve Hazal çok mutluydular. Duman artık onlara güveniyordu ve onlarla vakit geçirmeyi seviyordu. Onlar için Duman, artık sadece bir kuş değil, bir arkadaş olmuştu. Evcil hayvanlarımız ile olan dostluğumuzun, sabır, şefkat ve anlayış gerektirdiğini öğrendiler. Duman'ın eve alışması zaman aldı, ancak Zümra ve Hazal'ın sabrı ve sevgi dolu yaklaşımı, Duman'ın güvenini kazanmasını sağladı. Duman'ın onlara olan sevgisi, Zümra ve Hazal'ın kalplerini ısıttı. Birbirlerine olan sevgileri ve Duman'a olan bağlılıkları daha da güçlendi. Zümra ve Hazal, Duman ile birlikte çok güzel günler geçirdiler. Bahçede birlikte oyunlar oynadılar, Duman'ın uçmasını izlediler. Akşamları birlikte kitap okudular ve Duman, onlarla birlikte uyuyordu. Bir gün Duman, daha önce hiç olmadığı kadar yüksek ve güzel ötüştü. Zümra ve Hazal, 'Duman bize bir şeyler anlatıyor gibi,' dediler. Duman, sanki onlara teşekkür ediyormuş gibi, mutlu bir şekilde ötüyordu. Zümra ve Hazal'ın sabrı ve sevgisi sayesinde Duman, yeni yuvasına, yeni ailesine tamamen alışmıştı. Zümra ve Hazal, Duman'ı çok seviyordu ve Duman da onları çok seviyordu. Onlar, birbirlerine olan sevgileriyle dolu, mutlu bir aileydiler. Bu dostluk, onlara hayvan sevgisinin ne kadar güzel bir şey olduğunu, sabır ve anlayışın ise her zorluğun üstesinden gelmenin anahtar olduğunu gösterdi. Duman, artık sadece bir kuş değil, onların kalplerine kazınmış, değerli bir dosttu. Zümra ve Hazal, bu deneyim sayesinde, evcil hayvan bakmanın sorumluluğunu ve sevincini tam olarak anlamış oldular. Her akşam uyumadan önce Duman'ın kafesine yaklaşıp, 'İyi geceler Duman,' derler ve onun yumuşak tüylerine hafifçe dokunurlardı. Bu, onların her gece tekrarladıkları, küçük bir sevgi ritüeliydi. Öğrendikleri dersler ise çok değerliydi. Evcil hayvan sahiplenmenin, sadece sevgi ve oyun anlamına gelmediğini, aynı zamanda sabır, özveri ve sorumluluk gerektirdiğini kavradılar. Duman'ın onlara verdiği sevgi ise, bu sorumluluğun karşılığını fazlasıyla veriyordu. Ve böylece, Zümra, Hazal ve Duman, hep birlikte, mutlu bir şekilde yaşadılar, uzun uzun yıllar boyunca.