Abdulkadir, küçük ve yardımsever bir çocuktu. Her zaman herkese yardım etmeye çalışır, kimsenin ihtiyacını görmezden gelmezdi. Abdulkadir'in en büyük hayali ise bir kamyon şoförü olmaktı. Büyük, kırmızı, parlak bir kamyonla dünyayı dolaşmayı, insanlara yardım etmeyi hayal ederdi. Bir gün, dedesinin eski ahırını temizlerken, tozlu bir kutunun içinde eski, paslı bir oyuncak kamyon buldu. Kamyon çok küçük ve eski görünüyordu ama Abdulkadir'in kalbine bir sıcaklık yaydı. 'Bu kamyon benim olacak!' diye düşündü. O akşam, Abdulkadir oyuncak kamyonuyla oynamaya başladı. Oynarken, kamyonun üzerinde küçük, parıldayan bir yıldız fark etti. Yıldıza dokunduğunda, 'Vuuuum!' diye bir ses çıktı ve kamyon büyüdü, büyüdü, büyüdü! Artık dedesinin ahırını çoktan aşmış, büyük, kırmızı ve parlak bir kamyona dönüşmüştü. Abdulkadir şaşkına döndü ama korkmadı. Cesurca kamyona bindi. Kamyonun direksiyonu kendiliğinden dönmeye başladı ve Abdulkadir, bir rüzgar gibi yol almaya başladı. Yolculuk boyunca, Abdulkadir birçok insanın yardımına koştu. Bir köylünün mahsur kalmış traktörünü çekti. Bir kasabadaki yangında, itfaiyeye su taşıyarak yangının büyümesini engelledi. Yolda kalan bir aileye yol yardımında bulunup, onları güvenli bir yere götürdü. Çocuklar için bir oyun parkı yapımına yardım etti, parktaki kaydıraklar bozulmuştu ve Abdulkadir'in kamyonuyla yeni kaydırakları yerine getirdi. Her yerde yaptığı iyilikler, insanları çok mutlu etti. Abdulkadir'in yüzünde de, yaptığı her iyiliğin verdiği bir mutluluk vardı. Hatta bir gün, bir dağ köyüne yardım için gittiğinde, bir grup çocuk onu görünce 'Şu kamyoncudur, o bizi her zaman kurtarır!' diye bağırıyorlardı. Abdulkadir'in yaptığı iyilikler köyden köye yayılmıştı, herkes onu tanıyordu. Abdulkadir'in yolculuğu boyunca sadece insanlara değil, hayvanlara da yardım etti. Bir ormanda mahsur kalmış bir yavru geyiği kurtardı, yaralı bir kuşun kanatlarını tedavi etti, su ihtiyaçlarını karşılayamayan bir hayvan sürüsüne su taşıdı. Abdulkadir, hayvanlara karşı da çok merhametliydi. Bir zamanlar yol kenarında bir kedi yavrusu görmüştü, oldukça zayıf ve hasta görünüyordu. Abdulkadir onu kamyonuna alıp veterinere götürdü, tedavi gören kedi yavrusu iyileşti ve sonra tekrar doğal yaşam alanına bıraktı. Bu yaptığı iyilikleri herkese anlatıyordu. Başlarda kimsenin inanmadığı iyilikleri, daha sonra herkese örnek olmuş ve herkes iyilik yapmaya başlamıştı. Bir gün, yolculuğunun sonuna yaklaşırken, Abdulkadir, küçük bir kasabaya geldi. Kasaba halkı fakir ve mutsuzdu. Evleri bakımsız, sokakları pis ve kirliydi. Abdulkadir, kamyonuyla kasaba halkına yardım etmeye karar verdi. Önce evlerini temizledi, sokakları onardı, bahçelerini düzenledi. Sonra, kasaba halkına, sebze ve meyve yetiştirmeyi öğretti. Bir süre sonra, kasaba, yeşil ve çiçeklerle dolu, mutlu ve neşeli bir yer haline geldi. Kasaba halkı, Abdulkadir'e minnettardı. 'Sen gerçek bir kahramansın!' dediler. Abdulkadir, onlara sadece gülümsedi. O, her zaman insanlara ve dünyaya iyilik yapmaya devam edeceğini biliyordu. Çünkü onun sihirli kamyonu, sadece bir araç değildi; iyiliğin bir sembolüydü. Günlerden bir gün, Abdulkadir'in sihirli kamyonunun lastikleri yıpranmaya başladı. Çok üzüldü. Lastikleri tamir etmek için bir tamirciye gitmesi gerekiyordu. Tamirci dükkanına gittiğinde tamirci, 'Küçük dostum, bu kamyon sihirli bir kamyon değil sadece bir oyuncak kamyon. Bu kadar ağır yükleri taşıyamazsın' dedi. Abdulkadir üzüldü ama dedesinden öğrendiği sabır ve çalışkanlığı sayesinde yeniden umutlandı ve küçük işler yapmaya başladı. Bu işlerle kazandığı parayla kamyonunu tamir ettirdi ve iyilik yapmaya devam etti. Çalışkanlığı ve iyiliği sayesinde, herkes tarafından sevilen ve sayılan biri oldu. İyilik yapmak, zor zamanlarında dahi onu asla yalnız bırakmadı. Abdulkadir'in hikayesi, bize iyiliğin her zaman ödüllendirileceğini ve her zaman her şeyin üstesinden gelebileceğimizi göstermektedir. Abdulkadir'in sihirli kamyonu, aslında onun yardımsever kalbi ve çalışkan ellerinin bir yansımasıydı.