Aden, küçük, tombul, yanakları kızarmış, gözleri parıldayan çok sevimli bir bebekti. Herkes Aden'i çok severdi. Anne ve babası, Aden'in her gülüşüne, her mırıltısına, her hareketine hayran olurdu. Aden'in en sevdiği oyuncağı, yumuşacık, pelüş bir tavşandı. Tavşanı Pamuk adını vermişti. Pamuk, Aden'in en yakın arkadaşıydı; neredeyse hiç ayrılmazlardı. Bir gün, Aden'in annesi yeni bir oyuncak getirdi: parlak kırmızı, pırıl pırıl bir top. Aden topu görünce çok sevindi, ama Pamuk'u da unutmadı. Topla bir süre oynadıktan sonra, Pamuk'u kucağına aldı ve 'Pamuk, bak, ne güzel bir topum var!' dedi. Annesi gülümsedi. 'Aden, topla oynamayı çok sevdiğin belli, ama Pamuk da senin en yakın arkadaşın değil mi?' diye sordu. Aden, Pamuk'a baktı ve hafifçe başını salladı. Aden'in annesi, 'Paylaşmak çok güzel bir şey Aden. Topla biraz sen oyna, sonra Pamuk ile de biraz oyun oynayabilirsiniz' dedi. Aden önce topla oynadı, sonra Pamuk ile. Topu havaya fırlatıp yakaladı, Pamuk'u kucağında gezdirdi, Pamuk'a topu gösterdi, Pamuk'la birlikte şarkılar söyledi. Aden, hem topla hem de Pamuk'la oynamanın ne kadar eğlenceli olduğunu fark etti. O gün, annesinin öğrettiği gibi, oyuncaklarını paylaşmanın ne kadar güzel olduğunu anladı. Aradan birkaç gün geçmişti. Aden'in bahçesinde, yeni açmış rengarenk çiçekler vardı. Aden, çiçekleri görünce çok heyecanlandı. Annesi, 'Aden, bu çiçekler çok güzel değil mi? Kokla bakalım' dedi. Aden çiçeklere yaklaştı ve derin bir nefes aldı. Çiçeklerin güzel kokusu Aden'i büyülemişti. O sırada, yanına komşularının küçük kızı Leyla geldi. Leyla çiçekleri görünce, 'Aman Allahım, ne kadar güzel çiçekler bunlar!' diye haykırdı. Aden, Leyla'ya baktı, sonra da çiçeklere. Bir an düşündü. Annesinin öğrettiği paylaşmayı hatırladı. 'Leyla, bu çiçekleri seninle paylaşabiliriz' dedi Aden. Leyla çok sevindi ve Aden'le birlikte çiçekleri kokladı. Birlikte çiçeklerin yapraklarına dokundular ve gülüştüler. Leyla'nın gülüşü, Aden'in kalbini ısıttı. Aden, paylaşmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu bir kez daha anladı. O gün, Aden ve Leyla, bahçede birlikte çok güzel vakit geçirdiler. Beraber çiçekleri kokladılar, topladılar ve birbirlerine gösterdiler. Paylaştıkları için çok mutluydular. Bir başka gün, Aden'in babası ona yeni bir resim defteri ve renkli kalemler aldı. Aden çok sevindi ve hemen çizmeye başladı. Renkli kalemleri kullanarak, Pamuk'u, çiçekleri, annesini, babasını ve Leyla'yı çizdi. Resimlerini bitirdikten sonra, 'Bakın, ne güzel resimler çizdim!' diye bağırdı. Annesi ve babası, Aden'in resimlerini görünce çok duygulandılar. Aden, onlara resimlerini anlattı; Pamuk'la nasıl oynadığını, Leyla ile çiçekleri nasıl paylaştığını, her bir çiziminde ne kadar sevgi olduğunu anlattı. Aden'in kalbi, sevgiyle doluydu. Sevgiyi paylaşmanın, sevgiyi çoğalttığını anlamıştı. Bu sevgi, Aden'in yüzünden okunuyordu, gözlerinden parlıyordu. Aden, sevgiyi paylaşarak, dünyayı daha güzel bir yer haline getiriyordu. Bu yüzden, herkes Aden'i çok seviyordu ve Aden de herkesi çok seviyordu. Aden, büyüdükçe, paylaşmayı ve sevgiyi göstermeyi asla unutmadı. Her zaman, oyuncaklarını, yiyeceklerini, zamanını, arkadaşlarıyla ve sevdikleriyle paylaştı. Çünkü Aden biliyordu ki, sevgi paylaştıkça büyür ve dünyayı daha güzel yapar. Aden'in kalbi, her zaman sevgi dolu, parlak ve sihirli bir kalpti. Aden'in sevgi dolu kalbi herkese örnek olmuştu. Aden, herkese sevginin en güzel hediyesi olduğunu öğretmişti. Bu da Aden’in sihirli kalbinin sırrıydı. Ve Aden'in hikâyesi, sevgiyle dolu bir hikâye olarak, kuşaktan kuşağa anlatıldı.