Bir varmış, bir yokmuş. Çok uzaklarda, rengarenk çiçeklerle dolu bir vadide, küçük, cesur bir örümcek adam yaşarmış. Adı Ahmet'miş. Ahmet, kırmızı ve mavi kıyafetiyle, her zaman neşeli ve enerjikmiş. Ama Ahmet'in küçük bir sorunu varmış: Tuvaletini klozete yapmayı öğrenmekte zorlanıyormuş. Annesi, 'Ahmet, artık büyüdün. Tuvaletini klozete yapmalısın' dermiş. Ama Ahmet, 'Hayır anne, ben hala küçük bir örümcek adamım!' diye karşılık veriyormuş. Bir gün, Ahmet'in en sevdiği yemek olan lezzetli böğürtlenleri yiyordu. Böğürtlenler çok güzeldi ve Ahmet bir sürü yedi, öyle ki karnı iyice doldu. Annesi, 'Ahmet, çok güzel böğürtlen yedin, şimdi tuvalete gitme zamanı!' dedi. Ahmet, 'Ama anne, böğürtlenler o kadar güzeldi ki, tuvalete gitmek istemiyorum!' diye mırıldandı. Annesi ise, 'Sevgili Ahmet, böğürtlenleri yediğin için teşekkür ederim, ama yemek yedikten sonra tuvalete gitmek çok önemli. Böylece sağlıklı kalırsın ve karnın rahatlar. Benim minik örümcek adamım, sen büyüdün ve artık kendi tuvaletini kendin yapabilirsin.' diye açıkladı. Ahmet, annesinin sözlerini dinlemek için biraz düşünceli görünüyordu. Annesi, Ahmet'in elini tuttu ve onu tuvalete götürdü. Tuvalette, sevimli örümcek desenli bir klozet vardı. Annesi, Ahmet'e tuvalet kullanmayı adım adım gösterdi. 'Önce pantolonunu çıkarıyorsun, sonra klozete oturuyorsun. İşini bitirdikten sonra da tuvaleti yıkayıp ellerini güzelce yıkıyorsun' dedi annesi. Ahmet, annesinin gösterdiği gibi yaptı. Başta biraz zorlanmış olsa da, sonunda tuvaletini klozete yapmayı başardı. Çok mutlu oldu. Annesi onu öpüp, 'Aferin Ahmet! Gerçek bir örümcek adam gibi cesursun!' dedi. O günden sonra Ahmet, her yemekten sonra tuvalete gitmeye başladı. Tuvaletini klozete yapmanın ne kadar kolay ve temiz olduğunu anladı. Artık, her yemekten sonra tuvalete gitmek için annesinin hatırlatmasına bile gerek kalmıyordu. Ahmet, tuvaletini düzenli olarak yapmaya başladığından beri kendisini çok daha iyi hissediyordu. Enerjisi ve neşesi daha da artmıştı. Daha fazla böğürtlen yiyebiliyordu ve artık karnı ağrıtmıyordu. Bir gün, Ahmet'in arkadaşı, küçük bir kelebek olan Luna, Ahmet'i ziyaret etti. Luna, Ahmet'e, 'Ahmet, sen gerçekten çok cesursun! Tuvaletini klozete yapmayı öğrendin!' dedi. Ahmet utandı ama aynı zamanda gururluydu. 'Evet, Luna, artık büyük bir örümcek adamım!' dedi. Luna, 'Büyük bir örümcek adam olmak sadece kötüleri yenmek değil, kendi vücuduna da bakmak demekmiş' dedi. Ahmet başını salladı, Luna'nın haklı olduğunu anlıyordu. Ahmet, o günden sonra cesaretini her zaman hatırladı. Sadece kötüleri yenmekle kalmayıp, sağlığına ve temizliğine dikkat etmenin de ne kadar önemli olduğunu anladı. Yemeklerini düzenli bir şekilde yedi, tuvaletini düzenli olarak yaptı ve her zaman sağlıklı ve mutlu yaşadı. Ve tabii ki, her zaman arkadaşlarına yardım etmeye hazır, cesur bir örümcek adam olarak kaldı. Ahmet’in hikayesi, tüm küçük çocuklara tuvalet eğitiminin önemini öğretti ve onlara, her zorluğun üstesinden gelebilecek kadar cesur olduklarını gösterdi. Ve böylece, Ahmet, küçük bir örümcek adamdan, büyük bir cesur ve temiz örümcek adama dönüşmüş oldu. Bu, Ahmet’in tuvalet macerasının mutlu sonuydu. Herkes mutlu mesut yaşadı ve Ahmet, sağlıklı ve temiz bir yaşam sürmenin önemini herkese öğretti.