Aliş, çok neşeli ve iyimser bir çocuktu. Herkes onu severdi çünkü Aliş'in kalbi altın gibiydi. Özellikle de oyuncaklarını paylaşmakta çok cömertti. Onun, rengarenk, küçük bir oyuncak kutusu vardı. Bu kutu sıradan bir kutu değildi; içinde Aliş'in tüm oyuncakları ve hatta daha da önemlisi, paylaşmaktan aldığı büyük bir mutluluk saklıydı. Bir gün, Aliş parkta oynarken, yeni aldığı uçan balonunu havaya bıraktı. Balon, gökyüzünde dans ederken, diğer çocuklar da Aliş'in etrafında toplanmış, gözlerini balonun rengarenk hareketlerine dikmişlerdi. Ayşe, 'Ne kadar güzel bir balon! Ben de uçurmak istiyorum!' dedi kıskançlıkla değil, hayranlıkla. Berk ise, 'Bana da gösterir misin Aliş?' diye sordu. Aliş, gözlerindeki parıltıyla, 'Elbette!' dedi. Balonu Ayşe'ye uzattı, sonra da Berk'e. Çocuklar, sırayla balonu havaya uçurarak çok eğlendiler. Daha sonra, Aliş'in oyuncak arabasını gördüler. 'O da çok güzel!' dedi Elif. 'Ben de onunla oynamak istiyorum.' Aliş hiç tereddüt etmeden arabayı Elif'e uzattı. Elif, arabanın direksiyonunu kavrarken, çok mutluydu. Arkadaşları, Aliş'in oyuncaklarını sıra ile paylaşarak, birlikte oyunlar oynadılar, kahkahalar attılar ve unutulmaz bir gün geçirdiler. Parkta oynarken tüm oyuncaklarını arkadaşlarıyla paylaşmayı bilen Aliş, her bir arkadaşının mutluluğundan payını alıyordu. Onlar güldükçe, Aliş'in kalbi de daha çok sevinçle doluyordu. Gün sonunda, herkes evine gitmek üzereyken, Aliş'in oyuncak kutusu boşalmıştı ama kalbi dolup taşıyordu. O gün, sadece oyuncaklarını paylaşmamış, aynı zamanda çok güzel anılar biriktirmişti. Oyuncakların yerini dolduracak yeni oyuncaklar gelebilirdi ama arkadaşlarının yüzlerindeki mutluluk ve paylaştıkları neşe, hiçbir parayla satın alınamazdı. Ertesi gün, parkta yine oyun oynarken, diğer çocuklar Aliş'i beklemeye başlamışlardı. Aliş geldiğinde, Ayşe, 'Aliş, bugün ne oyuncakların var?' diye sordu. Berk ise, 'Ben bugün benim oyuncak trenimi getireceğim!' diye ekledi. Aliş ise gülümsedi, 'Bugün benim yeni oyuncaklarım yok ama birlikte oynayabileceğimiz yeni oyunlar var!' dedi. Ve çocukların hayal güçleri, Aliş'in paylaşma ruhuyla birleşince, oyuncaklar olmadan da harikalar yarattılar, birlikte bir kale inşa ettiler, macera dolu hikâyeler anlattılar ve eğlencenin hiçbir zaman bitmeyeceğini anladılar. Aliş'in oyuncak kutusu, aslında sihirli bir kutuydu. İçinde oyuncaklar kadar, arkadaşlık, paylaşma ve mutluluk da vardı. Bu sihirli kutu, Aliş'e ve arkadaşlarına gösterdi ki, en güzel oyuncaklar, paylaşıldığında ve birlikte oynandığında, sonsuza kadar kalbinizde yaşar. Aliş, oyuncaklarını paylaşarak, aslında en güzel hediyeyi kendisi almıştı: Gerçek dostluk ve paylaşılan mutluluk. Bu yüzden, parkta oynarken, oyuncaklarını arkadaşlarıyla paylaşmayı bilen Aliş, her zaman mutlu ve sevilen bir çocuk olarak kaldı. Ve bu mutlu son, aslında yeni başlangıçların habercisiydi. Çünkü her yeni gün, yeni oyunlar, yeni arkadaşlıklar ve sonsuza kadar sürecek bir paylaşma sevinci demekti. Aliş’in hikayesi, bize gösteriyor ki arkadaşlıkta paylaşmak, başkalarının mutluluğuna katkıda bulunmak, kendi mutluluğumuzu da kat be kat artırıyor. Oyuncaklar geçici olabilir ama gerçek dostluk, paylaşma ve birlikte geçirilen zaman, sonsuza kadar kalır. Aliş'in sihirli oyuncak kutusu, aslında her birimizin kalbinde saklı olan, paylaşma ve dostluğun büyülü dünyasının bir sembolüdür.