Alparslan, küçük ve cesur bir çocuktu. Geceleri yıldızları sayarak uyumayı çok severdi ama bazen uyuya kalmakta zorlanırdı. Bir gün, büyük bir fırtına sonrası, bahçesinde garip bir ses duydu. Korkmasına rağmen merakı ağır bastı ve sesin geldiği yöne doğru koştu. Orada, pırıl pırıl pullarla kaplı, dev bir ejderha gördü! Ejderhanın adı Fişek’ti ve o da uyumakta zorlanıyordu. Gözleri, parıldayan yıldızlar gibiydi, ama çok yorgun görünüyordu. Fişek, Alparslan’a' 'Merhaba küçük dostum' dedi, 'Ben Fişek, uykuya dalmakta çok zorlanıyorum. Sen uyuyabiliyor musun?' Alparslan, 'Bazen evet, bazen hayır' diye cevap verdi, 'Ama yıldızları sayarak uyumayı seviyorum.' Fişek, 'Yıldızları saymak güzelmiş' dedi, 'Ama ben yıldızlara kadar uzağa bakamıyorum. Çok yorgunum.' Alparslan, Fişek'e çok üzüldü. 'Üzülme Fişek!' dedi, 'Ben sana uyuman için bir hikaye anlatabilirim.' Alparslan, Fişek'e cesur bir şövalyenin maceralarını anlattı. Şövalye, ejderhalarla savaşmış, prensesleri kurtarmış, karanlık ormanlardan geçmiş ve her zaman arkadaşlarının yardımına koşmuştu. Fişek, Alparslan’ın hikayesine öyle kaptırdı ki, hikayenin sonunda gözleri yavaş yavaş kapanmaya başladı. Alparslan, Fişek'in tatlı tatlı horladığını duyduğunda çok sevindi. Fişek, Alparslan'ın hikayesini dinleyerek uyuyabilmişti. Ertesi gün, Alparslan ve Fişek birlikte bahçede oyunlar oynadılar. Fişek, ateş püskürten nefesini kullanarak Alparslan'ın balonlarını uçurdu. Alparslan da Fişek'e çiçeklerden bir taç ördü. O gün, Alparslan, Fişek ile güzel bir arkadaşlık kurmuştu. Fişek artık yalnız değildi ve Alparslan yeni bir arkadaşa kavuşmuştu. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Alparslan ve Fişek her akşam birlikte vakit geçirir, Alparslan, Fişek’e uykuya dalması için hikayeler anlatırdı. Fişek ise Alparslan’a şarkılar söyler ve uçarak Alparslan'ı gökyüzünde gezdirirdi. Ama en önemlisi, birbirlerine her zaman iyi bakar, birbirlerinin yanında olmanın huzurunu yaşarlardı. Bir gün, Alparslan Fişek'e 'Arkadaşlığımız çok güzel Fişek, ama ben büyüyorum ve sen de büyüyorsun. Belki bir gün ayrı yollara düşeceğiz' dedi. Fişek, Alparslan'ın sözlerine üzüldü ama 'Ne olursa olsun, seni asla unutmayacağım Alparslan. Sen benim en iyi arkadaşımsın' diye cevap verdi. Yıllar geçti. Alparslan büyüdü, okula gitti, arkadaşları oldu. Fişek de büyüdü, daha güçlü ve daha bilge oldu. Ama aralarındaki arkadaşlık hiç solmadı. Alparslan, her zaman Fişek'i ziyaret eder, ona hikayeler anlatır, Fişek de Alparslan'ı gökyüzünde gezdirirdi. Alparslan, Fişek'ten arkadaşlığın ne kadar önemli olduğunu öğrendi. Arkadaşlık, seni üzgünken mutlu eden, korktuğunda cesaret veren, ve her zaman yanında olan bir duyguydu. Aynı zamanda, uykunun önemini de anladı. Yeterince uyumak, gününüzü güzel geçirmeniz ve her zaman neşeli ve enerjik kalmanız için çok önemliydi. Alparslan ve Fişek, bu güzel arkadaşlıkları sayesinde, her zaman uykuya kolayca dalar ve mutlu bir şekilde uyanırlardı. Ve böylece, Alparslan ve Fişek, birbirlerine olan sevgi ve arkadaşlıklarıyla, mutlu ve huzurlu bir hayat sürdüler. Onların hikayesi, arkadaşlığın gücünü ve uykunun önemini her zaman hatırlatır.