Çok uzaklarda, yeşillikler içinde, küçük bir ev vardı. Bu evde, dünyanın en iyi annesi olan Annem, kızı Ayşe ile yaşıyordu. Annem, Ayşe'ye her zaman iyilik yapmanın önemini anlatırdı. 'Ayşe kızım,' derdi, 'iyilik yapmak, kalbe güneş gibi doğar, dünyayı güzelleştirir.' Bir gün, Annem ve Ayşe ormanda yürüyüşe çıktılar. Etraf, rengarenk çiçeklerle doluydu. Çocukken oynadıkları yerleri hatırladılar, rüyalara dalmış gibi hissettiler. 'Anne,' dedi Ayşe, 'bak, ne güzel çiçekler! Ama birçoğu solmuş, üzgün görünüyor.' Annem, Ayşe'nin elini tuttu ve 'Kızım, bazen doğanın da yardıma ihtiyacı olur. Biz de ona yardım edebiliriz,' dedi. İkiside, hafifçe dokunarak solmuş çiçekleri canlandırmaya çalıştılar. Annem, Ayşe'ye çiçeklerin bakımını anlatırken, ormanın derinliklerinde, parıldayan, büyülü bir ışık gördüler. Merakla ışığın geldiği yöne doğru yürüdüler. Işığın kaynağı, büyük, rengarenk bir çiçek bahçesiydi. Bahçedeki çiçekler, olağanüstü güzellikteydi ve havada hoş bir koku yayıyorlardı. Bahçenin ortasında, dev bir ağaç duruyordu. Ağaçta, 'İyiliğin Tohumu' yazılı bir tabela vardı. Annem, Ayşe'ye dönerek, 'Bak kızım, burası sihirli bir bahçe. Bu bahçenin büyüklüğü ve güzelliği, insanların yaptığı iyiliklerle doğru orantılı olarak büyüyor,' dedi. Annem, bahçedeki çiçekleri inceleyerek, 'Her çiçek, bir iyilik yapıldığı anda bu bahçede açıyor' diye ekledi. Ayşe, gözleri parıldayarak, 'Demek ki iyilik yapmak dünyayı güzelleştiriyor anne!' diye bağırdı. O anda, bahçede daha fazla çiçek açtı ve gökyüzünde bir gökkuşağı oluştu. Annem, Ayşe'ye kucak açarak, 'Evet kızım, iyilik yapmak, sadece çiçekleri değil, kalpleri de güzelleştirir,' dedi. O günden sonra, Annem ve Ayşe, her gün iyilik yapmaya çalıştılar. Küçük hayvanları beslediler, yaşlılara yardım ettiler, arkadaşlarıyla paylaştılar. Her iyilik yaptıklarında, sihirli çiçek bahçesini hayal edip, o güzel kokuyu içlerine çeker gibi oldular. Bahçenin her geçen gün daha da büyüdüğünü, daha da güzelleştiğini hissederlerdi. Dağda, ormanda, yeşillikler arasında dolaşırken, çocukluk anılarını hatırlar, rüyalara dalarlardı. Ama en önemlisi, hiç kimseyi üzmeden, kırmadan, kıymetlerini bilerek yaşarlardı. Bir gün, Ayşe, okulda zor durumda olan bir arkadaşına yardım etti. Eve döndüğünde, Annesine heyecanla anlattı. Annesi, Ayşe'yi kucaklayarak, 'Bak kızım, iyilik yapmanın mutluluğu, her şeyden daha büyük bir ödül,' dedi. Ayşe ve Annesi, o gün, sihirli çiçek bahçesinde, daha önce hiç görmedikleri kadar çok ve güzel çiçek açtığını hayal ettiler. Ve biliyorlardı ki, iyilik yapmak, dünyayı güzelleştirmeye devam edecekti. Üstelik, bu iyiliğin tohumları, her zaman kalplerinde filizlenmeye devam edecekti. Çünkü iyiliğin gücü sonsuzdu ve her zaman, her yerde yeşerecekti. Ve onlar, o gücü hisseden ve yaşayanlardı.