Ata Doruk, çok sevdiği ailesiyle küçük bir evde yaşıyordu. Annesi Ayşegül, dünyanın en güzel gülümsemesine sahipti; babası Mehmet Bey ise elleriyle her şeyi tamir edebilen, harika bir marangozdu. Ata Doruk, henüz üç yaşındaydı ve çok yaramaz, çok da sevimliydi. Her gün yeni bir macera peşinde koşardı, oyuncaklarını her yere dağıtır, bazen de küçük kardeşini özlerdi. Çünkü Ata Doruk, yeni bir bebek kardeşinin geleceğini çok heyecanla bekliyordu. Bir gün, annesi Ayşegül'ün karnı daha da büyüdü. Ata Doruk, annesinin karnına dokunarak 'Merhaba bebek kardeş!' diye fısıldardı. Babası Mehmet Bey, Ata Doruk'a bebeğin geleceği günü anlatan, güzel resimlerle dolu bir kitap hediye etti. Kitap, bebeğin nasıl doğduğunu, nasıl büyüdüğünü ve nasıl sevgi dolu bir aile üyesi olacağını anlatıyordu. Ata Doruk, her gece bu kitabı okuyarak bebekle tanışmayı dört gözle bekliyordu. Nihayet, o gün geldi! Ayşegül'ün karnı çok ağrıdı ve Ata Doruk, ailesiyle birlikte hastaneye gitti. Hastane, Ata Doruk için biraz korkutucuydu ama babası Mehmet Bey, onun elini sıkıca tuttu ve 'Her şey yolunda, küçük kahramanım,' dedi. Uzun bir bekleyişten sonra, minik bir bebek dünyaya geldi. Bir kız bebekti ve saçları güneş gibi parlıyordu. Annesi ve babası bebeğe 'Gökkuşağı' adını koydular. Ata Doruk, ilk başta biraz şaşkındı. Gökkuşağı bebek çok küçüktü ve çok uyuyordu. Ata Doruk, Gökkuşağı'nın yanına yaklaşırken çok dikkatli davranıyordu. Annesi ve babası, Ata Doruk'a bebeğin nasıl tutulacağını, nasıl besleneceğini ve nasıl sevileceğini gösterdiler. Ata Doruk, Gökkuşağı'nın minik ellerini tuttu, minik parmaklarını öptü ve ona 'Merhaba Gökkuşağı!' dedi. Gökkuşağı, Ata Doruk'un sesini duyar gibi, hafifçe gülümsedi. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Ata Doruk, Gökkuşağı'nın en büyük koruyucusu oldu. Onunla oyunlar oynadı, ona şarkılar söyledi, ona hikâyeler anlattı. Gökkuşağı, ağladığında Ata Doruk, annesine ve babasına yardım eder, onlara battaniyeyi getirir, oyuncaklarını toplardı. Ata Doruk, Gökkuşağı'yı çok seviyordu ve Gökkuşağı da onu çok seviyordu. Aile birlikte, çok güzel zaman geçiriyorlardı. Bahçelerinde oyunlar oynuyor, piknikler yapıyor, akşamları ise hep birlikte kitap okuyorlardı. Babası Mehmet Bey, Ata Doruk'a ve Gökkuşağı'na, harika oyuncaklar yapıyor, annesi Ayşegül ise onlara lezzetli kurabiyeler pişiriyordu. Ata Doruk, artık daha büyük bir kardeş olmuştu. O artık sadece bir çocuk değildi, aynı zamanda Gökkuşağı'nın koruyucusu, arkadaşı ve en yakın dostu olmuştu. Aile, birbirlerine olan sevgileriyle daha da güçlendi. Ata Doruk, küçük kardeşinin gelmesiyle, ne kadar büyük bir sevgi ve mutluluğa sahip olduğunu anlamıştı. Artık daha sorumluluk sahibiydi ve ailesine yardım etmeyi çok seviyordu. Her akşam, annesinin ve babasının yanına oturup, birlikte dua ediyor, birbirlerine olan sevgilerini dile getiriyorlardı. Bir gün, Ata Doruk, Gökkuşağı'yı kucağına alarak babasına 'Baba, Gökkuşağı ile birlikte, sana bir çiçek bahçesi yapacağız!' dedi. Babası Mehmet Bey, sevinçten gözleri parladı. Ata Doruk ve Gökkuşağı, babalarına bahçenin nasıl olacağını anlatan, güzel resimler çizdiler. Sonbaharda, Ata Doruk ve babası, Gökkuşağı'nın minik elleriyle toprağı kazdı, çiçek tohumlarını ektiler. Bahar geldiğinde, Ata Doruk ve Gökkuşağı, güzel çiçeklerle dolu, rengarenk bir bahçeye sahip oldular. Bu bahçe, Ata Doruk, Gökkuşağı ve ailesinin sevgi ve mutluluğunun bir simgesi oldu. Ata Doruk ve Gökkuşağı, büyüdüler ve birlikte çok güzel bir hayat sürdüler. Ata Doruk, her zaman kardeşini korudu, ona destek oldu ve onun en yakın dostu oldu. Aileleri, onların büyümesini ve gelişmesini destekledi, onlara her zaman sevgi ve şefkat gösterdi. Ve böylece Ata Doruk'un ailesi, dünyanın en mutlu ailesi olarak yaşadılar. Herkes onları örnek alarak; aile sevgisinin, kardeşliğin ve birlik beraberliğin ne kadar önemli olduğunu anladı. Bu hikâye, bize gösteriyor ki; kardeşlik, sevgi, paylaşım ve yardımlaşma, mutlu bir aile hayatının temel taşlarıdır. Ata Doruk ve Gökkuşağı'nın hikâyesi, aile içindeki sevgi bağlarını ve kardeşlik duygularını güçlendirir, çocuklara aile sevgisinin önemini ve kardeşlik bağlarının güzelliğini gösterir.