Berat, küçük bir köyde yaşayan, neşeli ve enerjik bir çocuktu. Babası marangozdu, elleri her türlü ahşabı şekillendiren sihirli değnekler gibiydi. Berat, babasının atölyesinde saatler geçirir, talaşlar arasında kaybolur, ahşap parçalarını birleştirip, kendi oyuncaklarını yapardı. Ancak Berat'ın en büyük tutkusu yıldızlardı. Geceleyin, penceresinden gökyüzüne bakmak, parıldayan yıldızları saymak en büyük zevkiydi. Bir gün, babası ona küçük bir teleskop hediye etti. Bu, Berat için dünyanın en güzel hediyesiydi. Her gece, teleskopuyla gökyüzünü inceler, yıldız kümelerini, uzak galaksileri keşfederdi. O kadar çok yıldız vardı ki, Berat her birinin kendine özel bir hikâyesi olduğunu düşünürdü. Bir gün, okuldan dönerken, arkadaşları ile birlikte bir yarışma düzenlediler. Yarışma, köyün kenarındaki eski, terk edilmiş meyve bahçesine kadar koşmaktı. Berat, yarışta çok heyecanlıydı. Kazanma arzusu, aklını başından almıştı. Hızlı koştu, nefes nefese kaldı, ama en önemlisi, arkadaşlarını geçmek için tüm enerjisini harcadı. Sonunda kazandı ama nefes nefese, yorgun ve tükenmiş haldeydi. Eve doğru koşarken, elindeki teleskopu düşürdü. Teleskop yere düştü, parçalandı. Berat, bu anı asla unutamazdı. En sevdiği hediyesini, gökyüzünü keşfetmesini sağlayan teleskopunu kaybetmişti. Eve gidince, babasının öfkesinden çok daha fazlasını, büyük bir pişmanlık duygusu kapladı onu. Berat, o gece gökyüzüne bakamadı. Yıldızlar, sanki göz yaşları gibi parlıyordu, ama Berat onları görmezden geliyordu. Yaptığı hatayı, kaybettiği teleskopun kırık parçalarını düşünerek, yatağında saatlerce ağladı. Babası yanına geldi, onu teselli etti. 'Berat'ım, ' dedi babası, 'her şeyin bir bedeli vardır. Kazanma arzusu güzeldir, fakat her şeyden daha önemli olan, değer verdiğin şeyleri korumaktır. Teleskopunu kaybettiğin için üzgünüm, ama önemli olan bu olaydan bir ders çıkarmaktır. Bir dahaki sefere daha dikkatli olmalısın, değil mi?' Berat babasının sözlerini içine işledi. O gece, teleskopun kırık parçalarını topladı ve babasıyla birlikte, yeni bir teleskop yapmaya karar verdi. Bu sefer, daha dikkatli ve özenli bir şekilde çalıştılar. Yeni teleskop, eski teleskoptan daha da güzel ve sağlam olmuştu. Berat yeni teleskopuyla gökyüzünü izlemeye devam etti, ama bu sefer, yıldızların güzelliğini daha çok takdir ediyor, sahip olduğu şeylerin değerini daha iyi anlıyordu. Kazanma hırsından daha önemli olan şeylerin olduğunu öğrenmişti. Artık, sadece kazanmak için değil, eğlenmek ve arkadaşlarıyla paylaşmak için yarışmalara katılıyordu. Arkadaşlarına karşı daha anlayışlı ve yardımsever olmuştu. Berat, pişmanlık duygusunu, bir daha asla hata yapmamaya yemin ederek atlattı. Ancak bu pişmanlık, ona hayat derslerini öğretti ve onu daha iyi bir insan yaptı. Artık, her gece yıldızlara baktığında, sadece yıldızların güzelliğini değil, aynı zamanda öğrendiği dersleri de hatırlar, kendine olan güvenini ve değerlerini keşfettiğini anlardı. Öğrendiği ders, onu her zaman daha iyi bir insan olmaya teşvik etti. Pişmanlıkları, yaşama sevincini ve umudunu arttırdı. Çünkü Berat biliyordu ki, hatalarından ders çıkararak, daha güçlü ve daha bilge bir insan olacaktı. Berat, yıldızları izlerken, herkesin en büyük hazinesinin, arkadaşlık, sevgi ve değer verilen şeylere sahip çıkmak olduğunu anladı. Bu, onun için en önemli dersti. Bir süre sonra, Berat büyüdü, marangoz oldu ve babasının atölyesinde çalışmaya başladı. El becerisi babasına benziyordu. Her yaptığı işe sevgisini ve dikkatini katıyordu. Ve her gece, gökyüzüne baktığında, kaybettiği ve yeniden kazandığı yıldızının, yani teleskobunun, ona verdiği en büyük dersleri hatırlardı. Hayatın yarışında, değer verilen şeylere sahip çıkmanın önemini asla unutmadı. Ve bu, onun en değerli hediyesi olmuştu.