Çok uzaklarda, yemyeşil tepelerin ve şırıl şırıl akan nehirlerin arasında, küçük bir köy bulunuyordu. Bu köyde, sevimli ve iyimser bir kız çocuğu olan Beril yaşıyordu. Beril'in gözleri, gökyüzünün mavisini andırıyor, saçları ise güneşin altın sarısını taşıyordu. Beril'in en sevdiği şey ise, doğada vakit geçirmekti. Annesi ona sık sık 'Doğaya saygı duy, küçük kızım. Çünkü doğa bize her zaman güzellikler sunar ama biz onu korumalıyız.' diye öğütlerdi. Beril'in bir de, ondan bir yaş küçük, canı gönülden sevdiği bir kardeşi vardı; adı Efe. İkisi de birbirlerine çok bağlıydılar ve günlerini oyunlar oynayarak geçiriyorlardı. Bir gün, anneleri onlara 'Bugün ormana gidelim, çocuklarım. Büyükannenize biraz kek götüreceğiz.' dedi. Beril ve Efe çok sevindi. Orman yolunda yürürken, Efe'nin dikkatini rengarenk kelebekler ve güzel kokulu çiçekler çekti. Beril ise, yolda gördükleri her çiçeği dikkatlice inceliyordu. Kardeşler, yolda birbirlerine yardım ediyor, eğleniyorlardı. Kardes sevgisi; Beril ve Efe'nin kalplerinde bir bütünlük oluşturmuş, aralarındaki sevgi bağını güçlendirmişti. Yolda karşılaştıkları Erderhalar'dan biri, onlara yol gösterdi. 'İşte bu yoldan devam ederseniz, büyükannenizin evine ulaşabilirsiniz.' dedi. Erderhalar'ın dost canlısı tavırları, Beril ve Efe'yi çok sevindirdi. Büyükannenin evine yaklaşırken, Beril ve Efe garip sesler işittiler. Bir hışırtı, bir fısıltı... Beril'in kalbi hızla çarpmaya başladı. 'Efe, dikkatli olalım.' diye fısıldadı Beril. Ormanın derinliklerinde ilerlerken, dev bir ağacın altında, Efe'yi gördü; ama Efe çok garip görünüyordu. Üzerinde dikenler vardı ve sanki baygın gibiydi. Beril korkuya kapıldı ama cesaretini toplayarak, ağacın altına koştu. 'Efe!' diye bağırdı. Ama Efe cevap vermedi. Beril hemen annesini çağırmak için geri dönmeye karar verdi fakat yola koyulurken bir ses duydu; 'Yardım etmek ister misin küçük kız?' diye sordu. Ses, gizemli ve biraz korkutucuydu. Beril yavaşça arkasına döndüğünde büyük, gür bir aslan gördü. Aslanın gözlerindeki ifade şefkatliydi. Aslan, 'Senin kardeşin büyülü bir bitkinin dikenlerine yakalandı. Bu bitkiyi ancak özel bir yöntemle yok edebiliriz.' dedi. Aslan, Beril'e bitkiyi yok edebilmesi için, ormanın derinliklerinde bulunan 'Üç Göl'den su getirmesini söyledi. 'Üç Göl'ün suyu sihirlidir ve bu dikenleri yok edebilir' diye ekledi. Beril, korkmasına rağmen, kardeşini kurtarmak için cesaretini topladı ve aslanın gösterdiği yola doğru koştu. Yolda, gizli geçitlerden geçti, tehlikeli patikalarda yürüdü. Korkunç görünümlü yaratıklarla karşılaştı ama cesaretini kaybetmedi. Kardes sevgisi, ona büyük bir güç vermişti. Beril, sonunda 'Üç Göl'e ulaştı. Üç farklı renkteki gölün sularından birer kap doldurabildi ve yola geri döndü. Aslanın yardımıyla, Beril, Efe'nin üzerindeki dikenleri özel bir yöntemle yok etti. Efe gözlerini açtı ve Beril'i görünce çok sevindi. Kardeşler, birbirlerine sarıldılar ve birlikte eve geri döndüler. Anneleri onları görünce çok sevindi ve sıkıca kucakladı. O günden sonra, Beril ve Efe, birlikte daha dikkatli ve sorumluluk sahibi oldular. Ormana her gittiklerinde, doğaya saygı duymayı ve birbirlerine destek olmayı asla unutmadılar. Beril ve Efe'nin hikayesi, kardeş sevgisinin önemini, cesaretin gücünü ve doğaya saygının değerini anlatıyordu. Bu hikaye, küçük çocukların kalplerinde sevgi, cesaret ve doğa sevgisi tohumlarını ekti; ve her zaman, doğruyu yapmanın önemini hatırlattı. Erderhalar, Beril ve Efe'nin maceralarında onlara yol göstererek, güvenilir arkadaşlar oldular ve çocuklara, her zaman yardımsever insanların varlığına inanmayı öğrettiler. Beril ve Efe'nin maceraları, bir daha asla unutulmadı; köyde nesiller boyunca anlatılan bir masal haline geldi.