Betül ve abisi Kağan, birbirlerine çok düşkün iki kardeştiler. Betül, okumayı çok sever, her fırsatta kitaplara dalardı. Kağan ise daha hareketli bir çocuktu, oyun oynamayı ve macera yaşamayı çok isterdi. Bir gün, anneleri onlara 'Bugün, birlikte ormana gidip odun toplayacağız' dedi. Çocuklar sevinçle hazırlandılar. Ormanda yürürken, Betül eski bir ağaç gövdesinin altında, parlak bir taş buldu. Taşı çevirir çevirmez, minik bir prenses, 'Yardım edin, lütfen!' diye fısıldadı. Prenses, büyülü bir kalede yaşarken, kötü bir büyücü tarafından esir alınmıştı. Büyünün etkisiyle, sadece iyiliksever kalpli çocukların görebileceği minik bir prenses olmuştu. Kağan önce şaşırdı, ama Betül'ün heyecanlı yüzünü görünce, 'Korkma, prenses, sana yardım edeceğiz!' dedi. Prenses, 'Büyücü, kalenin en yüksek kulesinde saklıyor beni. Oraya ulaşmak için, yedi gizli geçitten geçmeliyiz. Her geçidin sırrını çözmek için, zeka ve dayanışmaya ihtiyacımız var' diye anlattı. İlk geçit, çözümü bulmak için zekayı gerektiren bir bulmacaydı. Betül, kitaplarından öğrendiği bulmacaları hatırlayarak, sorunun cevabını çabucak buldu. İkinci geçit, uzun ve dikenli bir patikaydı. Kağan, Betül'ü koruyarak, dikenlerden zarar görmeden patikadan geçmelerini sağladı. Üçüncü geçitte, bir nehir vardı. Betül, kitaplarında okuduğu köprü yapım yöntemlerini hatırlayarak, Kağan'ın yardımıyla, küçük ağaç dalları ve taşlar kullanarak bir köprü kurdu. Dördüncü geçit, karanlık ve korkutucu bir mağaraydı. Kağan, cesaretini toplayarak, elindeki fenerle mağaranın içine girdi ve Betül'ü yönlendirdi. Beşinci geçitte, bir sürü zeki kurnaz kuş vardı. Betül, kuşların sevdiği meyveleri toplayarak, onları oyaladı ve geçitlerini açmalarını sağladı. Altıncı geçit, bir labirentti. Kağan'ın yön duygusu ve Betül'ün mantıklı düşünmesi sayesinde labirentten geçmeyi başardılar. Yedinci ve son geçit ise, büyücünün büyülü kalkanıydı. Prenses, 'Bu kalkanı yalnızca bir kardeşin diğerine duyduğu sevgiyle aşabiliriz' dedi. Betül ve Kağan, birbirlerine sıkıca sarılıp, 'Birbirimizi çok seviyoruz!' diye bağırdılar. Kalkan parıldayarak yok oldu. Büyücü ortaya çıktı fakat kardeşlerin güçlü sevgi bağının önünde duramadı. Kardeşler, birlikte çalışarak, büyücünün büyüsünü bozdular ve prensesi kurtardılar. Prenses, minnettarlıkla, 'Sizin gibi yürekli ve zeki kardeşler daha önce hiç görmedim. Dayanışmanız ve sevginiz, en güçlü büyüyü bile kırabilir' dedi. Prenses, sarayına geri döndü ve kardeşler, anneleriyle birlikte eve döndüler. Ormanın derinliklerinden getirdikleri odunlar, o gece evlerini ısıttı, kalpleri ise prensesi kurtarmaktan duydukları mutlulukla daha da ısındı. O günden sonra, Betül ve Kağan, daha da sıkı bir bağ kurdular. Betül, kitap okumayı ve öğrenmeyi, Kağan ise oyun oynamayı ve macera yaşamayı daha da çok sever oldular, fakat her zaman birbirlerine destek oldular. Birlikte, her türlü zorluğun üstesinden gelebileceklerini anlamışlardı. Prenses ise, her yıl kardeşleri ziyaret eder ve onlara sevgi ve dayanışmanın önemini hatırlatırdı. Betül ve Kağan’ın hikayesi, tüm dünyaya yayıldı. Çünkü onların hikayesi, kardeşlik, dayanışma, sevgi ve yardımlaşmanın önemini gösteren, unutulmaz bir masal olmuştu.