Çok uzaklarda, Pırıltı Ormanı'nın kenarında, küçük ve cesur bir fare olan Cacık yaşarmış. Cacık, neşeli ve meraklı bir fare olsa da, aynı zamanda biraz da korkakmış. Her gece, yıldızların parıltısıyla uyuyakalırdı ve gökyüzündeki o binlerce parlak noktayı düşünmekten hiç vazgeçmezdi. Bir gece, 'Aman Tanrım!' diye haykırdı Cacık, çünkü gökyüzünde alışılmadık bir hareketlilik görmüştü. Yıldızlar, sanki dans ediyor gibiydi ve birileri onları yerlerinden oynatıyormuş gibiydi. Merakı korkusunu yendi ve Cacık, yıldızların hareketini daha yakından incelemek için evinden dışarı çıktı. 'Ne oluyor burada?' diye fısıldadı. Pırıltı Ormanı'nın derinliklerine doğru ilerledikçe, havada tuhaf bir toz bulutu gördü. Bu, altın tozundan yapılmış gibi parıldayan, sihirli bir tozdu. 'Bu ne olabilir?' diye düşündü Cacık. Toz bulutu, daha da büyüyerek, ormanın derinliklerine doğru kaybolmaya başlamıştı. Cacık, cesaretini toplayarak toz bulutunun peşinden koşmaya başladı. Ormanda ilerlerken, iri bir kurbağa ile karşılaştı. Kurbağa, 'Nereye bu kadar aceleyle gidiyorsun, küçük fare?' diye sordu. Cacık, 'Kayıp yıldız tozunu arıyorum!' dedi nefes nefese. Kurbağa, 'O tehlikeli bir şeydir, küçük fare. Büyük bir güçtür, ama aynı zamanda çok tehlikeli olabilir! 'Geri dönmelisin!' diye uyardı. Cacık, korkmuştu ama yıldız tozunu bulma isteği daha güçlüydü. 'Teşekkür ederim, ama ben yine de gitmeliyim.' dedi ve yoluna devam etti. Yolculuğu boyunca, yüzsüz bir kurtla, gizemli bir baykuşla ve devasa bir böcekle karşılaştı. Hepsi onu uyarmış, yıldız tozunun peşinden gitmemesini söylemişti. 'Çok tehlikeli!' 'Kaçmalısın!' diye bağırmışlardı. Her defasında Cacık korkmuştu, ama 'Ne kadar korkarsam korkayım, asla pes etmeyeceğim!' diye kendine tekrar tekrar söylüyordu. Yine de, her karşılaşmanın sonunda biraz daha korkmuş ve yorulmuştu. Sonunda, toz bulutunun kaynağına ulaştı. Büyük bir mağaranın önünde duruyordu. Mağaranın içinden, garip sesler geliyordu. Cacık, korkuya kapılmıştı. 'Gerçekten de tehlikeli bir yermiş' diye düşündü. Ancak, mağaranın girişinde bulunan küçük bir taş levha dikkatini çekti. Levhanın üzerinde, 'Yıldız Tozunu Koru' yazıyordu. Cacık cesaretini topladı ve yavaşça mağaranın içine girdi. Mağaranın içinde, çok sayıda küçük yaratık vardı. Bu yaratıklar, yıldız tozunu çalmaya çalışıyorlardı. Cacık, onlara yardım etmeye karar verdi. Küçük yaratıkların yıldız tozunu nasıl kontrol edeceğini bilmediklerini gördü. Onları dikkatlice yönlendirerek, yıldız tozunu güvenli bir yere taşımalarına yardım etti. Yıldız tozunun gücü, mağaranın içindeki karanlığı aydınlatıyordu ve yaratıklar bu ışığa hayran kalmışlardı. Sonunda, tüm yıldız tozu güvenli bir şekilde yerleştirildi. Küçük yaratıklar, Cacık’a çok teşekkür ettiler. 'Sen çok cesursun ve yardımsever bir faresin!' dediler. Cacık, mutlu bir şekilde evine döndü. Yol boyunca, karşılaştığı tüm hayvanlara bu macerasını anlattı. Onlar da Cacık'ın cesaretine ve yardımseverliğine hayran kaldılar. Cacık, artık eskisi gibi korkak değildi. Korkularının üstesinden gelmeyi öğrenmişti. Bundan sonra, her zaman iyiliği ve cesareti seçti. Ve her gece, yıldızların parıltısıyla huzur içinde uyudu, çünkü biliyordu ki, o yıldızlar ve yıldız tozu, hep güvenli ellerde olacaktı.