Küçük Çağlar, şirin bir köyde, sevgi dolu bir ailenin en küçük çocuğu olarak yaşıyordu. Abileriyle çok eğlenir, birlikte oyunlar oynar, birbirlerine her zaman yardım ederlerdi. Çağlar, abilerinin ve ailesinin onu çok sevdiğini biliyordu ve bu onu çok mutlu ediyordu. Bir gün, dedesi ona eski bir sandık gösterdi. İçinde üç tane parlak, renkli kırbaç vardı; biri kırmızı, biri mavi, biri de yeşil. 'Bunlar büyülü kırbaçlar, Çağlar' dedi dedesi. 'Kırmızı kırbaçla koşarsan, en hızlı koşucu olursun. Mavi kırbaçla uçarsan, gökyüzünde özgürce dolaşabilirsin. Yeşil kırbaçla şarkı söylersen, en güzel şarkıları söyleyebilirsin.' Çağlar çok heyecanlanmıştı! Kırmızı kırbaçla koştu, köyün en hızlı koşucusu oldu. Mavi kırbaçla uçtu, kuşlar gibi gökyüzünde süzüldü. Yeşil kırbaçla şarkı söyledi, sesi tüm köye yayıldı. Ancak, Çağlar bir süre sonra kibirlendi. 'Ben en hızlıyım, en iyi şarkıcıyım!' diye övünmeye başladı. Abileri ve arkadaşları üzüldü. Bir gün, abileriyle bir yarış yaptı. Kırmızı kırbaçla koşmaya başladı, ama abileri ona yetişti. Çağlar, abilerinin kendisine yetişmesini beklemiyordu. Üzüntüden ağlamaya başladı. Abileri onu teselli etti. 'Çağlar, kırbaçlar harika ama en önemli şey kardeşlik, saygı ve sevgi' dediler. 'Birlikte olduğumuzda daha güçlü ve mutluyuz.' Çağlar abilerinin sözlerini anladı. Kırbaçları bir kenara koydu ve abileriyle birlikte oyunlar oynamaya, onlara yardım etmeye devam etti. O günden sonra, Çağlar her zaman kibirli değil, sevecen ve saygılı biri oldu. Ailesi ve abileriyle olan güçlü bağı, onu her zaman mutlu etti. Bu sayede öğrendi ki, gerçek mutluluk, yeteneklerden çok sevgi ve kardeşlikte yatıyordu.