Çok uzaklarda, güneşin her zaman parladığı, çiçeklerin rengarenk açtığı, kuşların neşeli şarkılar söylediği bir ülkede, güzel bir müstakil evde Duru ve Deren adında iki güzel kız kardeş yaşıyordu. Evleri kocaman bir bahçeye sahipti; bahçenin içinde salıncaklar, ağaç ev ve büyük bir havuz vardı. Anneleri ve babaları onları çok seviyordu ve her zaman onların yanında olurlardı. Duru, büyük ve sorumluluk sahibi kız kardeşti. Her zaman Deren'e yardım eder, oyunlarında ona eşlik ederdi. Deren ise daha küçük ve oldukça hayalperestti. Bütün gün bahçede oynar, çiçeklerle konuşur, kelebekleri kovalardı. Bir gün, bahçede oynarken, Deren eski bir ağaç kütüğünün altında parlayan bir taş buldu. Taş, güneş ışığında adeta ışık saçıyordu. Duru'ya gösterdiğinde, taş aniden ışıldayarak ikizleri büyülü bir ormana götürdü. Orman, ağaçların dallarıyla örülmüş, gizemli ve büyüleyiciydi. Her yerden tuhaf sesler geliyordu; kuşların şarkıları, suyun şırıltıları, yaprakların hışırtıları... Ormanın derinliklerinde, yaşlı ve bilge bir ağaç vardı. Ağaç, Duru ve Deren'i karşıladı ve onlara ormanın sırrını anlattı. 'Bu orman, yalnızca iyi kalpli ve birbirine yardım eden çocukları kabul eder,' dedi ağaç. 'Burada, her şey dilediğiniz gibi olur, ama iyilik ve paylaşma olmazsa, her şey kaybolur.' Duru ve Deren, ağacın sözlerini ciddiye aldı. Ormanda birlikte vakit geçirirler, birbirlerine yardım ederlerdi. Deren'in hayal gücüyle, ormanı daha da güzel hale getirirlerdi; çiçekler ekerler, ağaçlara isimler verirler, hayvanlarla arkadaş olurlardı. Duru ise, Deren'in hayallerini gerçekleştirmek için elinden gelenin en iyisini yapardı. Güzel bir çiçek bahçesi oluşturdular, ağaç evlerini süslediler, ve havuzun kenarına küçük bir masa ve sandalyeler koyup, orada birlikte çay partileri düzenlediler. Bir gün, ormanda kaybolmuş bir küçük yavru kedi buldular. Duru ve Deren, onu buldukları gibi, eve geri götürmeye çalıştılar ve anne kedisini bulup yavruyu ona teslim ettiler. Yavru kediyi geri götürürken bir yılanla karşılaştılar. Duru korkusunu yenip, cesurca yılanı uzaklaştırdı. Yavru kediyi güvenli bir yere bıraktıklarında, küçük kedi minnettarlıktan dolayı onlara minik bir altın kalp verdi. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Duru ve Deren, ormanda birlikte birçok macera yaşadılar, yeni arkadaşlar edindiler ve birbirlerinin önemini daha da çok anladılar. Birbirlerine her zaman destek oldular. Duru, Deren'in cesaretini desteklerken, Deren, Duru'nun sorumluluk duygusuna hayran kalıyordu. Bir gün, sihirli taş tekrar parladı ve onları kendi bahçelerine geri götürdü. Geri döndüklerinde, bahçeleri daha da güzel olmuştu. Çiçekler daha rengarenk, ağaçlar daha gür, havuzdaki su daha berrak görünüyordu. Ormanın büyüsü, bahçelerine de sirayet etmişti. Duru ve Deren, ormanda yaşadıkları deneyimleri, anne ve babalarıyla paylaştılar. Anlattıkları her şeyi, ailece birlikte tekrar yaşamış gibi hissettiler. Altın kalbi de evlerinin şöminesine koydular, o da evin güzelliğini ve sıcaklığını daha da artırdı. Duru ve Deren, ormanda öğrendikleri dersleri asla unutmadılar. Her zaman birbirlerine destek oldular, paylaştılar, ve iyi kalpli oldular. Ve böylece, mutlu bir şekilde, birlikte büyüdüler ve yaşamları her zaman güzel ve sihirli anılarla doldu. Mutlulukları, iyi kalpliliklerinin ve kardeşliklerinin bir sonucuydu. Birlikte oldukları sürece, hayatın her zorluğunun üstesinden gelebileceklerine inanıyorlardı. Onların hikayesi, her zaman, kardeşliğin gücünü ve iyi kalbin önemini hatırlatan bir masal olarak anlatıldı. Bu masal, bize gösteriyor ki, kardeşlik çok önemli bir şeydir ve birbirine yardım etmek, paylaşmak ve iyi kalpli olmak, hayatımızı daha güzel ve anlamlı kılar. Duru ve Deren'in hikayesi, her zaman kardeşliğin gücünü ve güzelliğinin bir sembolü olarak kalacaktır.