Elif, yedi yaşında, meraklı ve biraz da yaramaz bir kızdı. Babasından 'hiçbir zaman yalan söyleme' öğüdünü her zaman kulağının arkasında tutardı. Bir gün, eski bir sandığın içinde, üzerinde garip semboller bulunan eski bir harita buldu. Harita, efsanevi 'Güneş Taşı Şehri'ne giden yolu gösteriyordu. Şehir, yüzyıllardır kayıp olduğundan sadece masallarda geçerdi. Elif, macera için can atıyordu. 'Bu haritayı çözmeliyim!' diye düşündü. Elif, haritayı dikkatlice inceledi. Semboller, bildiği hiçbir dile benzemiyordu. Günlerce çalıştı, kitaplarda araştırdı. Sonunda, dedesinin eski bir not defterinde, sembollerin eski bir dil olan 'Güneş Dili'ne ait olduğunu keşfetti. Güneş Dili'ni çözmek için çok çalıştı ve sonunda haritanın sırrını çözdü. Harita, ona şehrin, büyük bir çölün ortasında, gizli bir vadide bulunduğunu gösteriyordu. Elif, cesur bir kızdı. Korkusuzca hazırlıklarına başladı. Küçük sırt çantasına yiyecek, su, pusula ve bir de dedesinden kalan büyülü fener koydu. Bu fener, karanlıkta yolu aydınlatmakla kalmıyor, aynı zamanda tehlikeleri de hissediyordu. 'Hazırım!' diye mırıldandı. Ertesi sabah, heyecanla yola koyuldu. Çöl yolculuğu oldukça zordu. Sıcak, kum fırtınaları ve susuzluk tehlikesiyle boğuştu. Bir keresinde, kaybolduğunu sandı. Tam ümitsizliğe kapılırken, feneri titremeye başladı. Fener, Elif'i bir vadiye doğru yönlendirdi. Vadi, harika bitkiler ve rengarenk çiçeklerle doluydu. Elif, kendisini büyüleyici bir dünyanın içinde buldu. Vadiyi geçtikten sonra, karşısında dev bir kum tepesi belirdi. Tepenin arkasında, şehir! Güneş Taşı Şehri, ihtişamlı binaları ve ışıldayan taşlarıyla hayallerini aşmıştı. Şehrin girişinde, büyük bir kapının önünde, yaşlı bir bekçi duruyordu. Bekçi, Elif'e bakıp gülümsedi. 'Seni bekliyorduk, küçük kahraman' dedi. 'Güneş Taşı Şehrine girmeye hak kazandın.' Şehirde, her yeri altın ve değerli taşlarla süslü evler vardı. Şehrin sakinleri, sıcakkanlı ve yardımsever insanlardı. Elif, onlarla vakit geçirdi, onlardan hikayeler dinledi. Güneş Taşı Şehrinin sakinleri, yüzyıllardır gizli yaşadıklarını ve dış dünyadan saklandıklarını anlattı. Elif, onlara yabancı bir dünyadan geldiğini, haritayı bulduğunu ve büyük bir çaba göstererek onları bulduğunu açıkladı. Ancak, yalan söylememek konusunda babasının öğüdünü hatırlayarak, yolculuğunun bazı zorluklarından bahsederken abartmadı, gerçekleri olduğu gibi anlattı. Bir gün, Elif, şehrin gizli bir odasını keşfetti. Orada, eski bir kitap buldu. Kitap, Güneş Taşı Şehrinin tarihini ve şehrin nasıl kaybolduğunu anlatıyordu. Kitaba göre şehir, kötü kalpli bir büyücü tarafından büyülenmiş ve görünmez olmuştu. Elif, kitabın içindeki eski bir bilmeceyi çözdü ve şehrin büyüsünü bozan bir büyüyü keşfetti. Büyüyü uygulayarak, şehrin görünür olmasını sağladı. Şehir tekrar görünür hale geldiğinde, haber tüm dünyaya yayıldı. İnsanlar, Güneş Taşı Şehrini görmek ve bu mucizevi yeri yaşamak için geldiler. Elif, kahraman ilan edildi. Ama Elif'in en büyük ödülü, yeni arkadaşları ve yaşadığı unutulmaz maceraydı. Elif, şehrin güvenliğinden sorumlu oldu ve hep dürüst kalarak, şehrin sakinleriyle birlikte yaşadı. Yolculuğu boyunca öğrendiği en önemli şey ise, yalan söylememenin, cesaretin ve dostluğun önemiydi. 'Yalan söylememek, her zaman doğru yolu bulmama yardımcı oldu' diye düşündü, mutlu bir şekilde. Elif, Güneş Taşı Şehrinde mutlu mesut yaşadı. Herkes onu sevdi, çünkü o dürüst ve cesur bir kızdı. Ve böylece, Elif'in Kayıp Şehri Macerası, nesilden nesile anlatılan bir masal haline geldi.