Elif, çok meraklı, neşeli ve biraz da yaramaz bir kızdı. Saçları güneşin altın sarısı gibi parıldıyor, gözleri ise gökyüzünün masmavi rengindeydi. Elif, her gün yeni bir macera arardı. Bir gün, büyükannesinin anlattığı masallardan birinde bahsedilen, yedi renkli bir gökkuşağı köprüsünün varlığına inanmıştı. Büyükannesi 'Gökkuşağı Köprüsü, sadece iyiliğe inanan ve yardımsever kalpleri olanlara görünür, küçük Elif' demişti. Elif, hemen yola koyuldu. Ormanın içinden geçti, şırıltılı derenin kenarından koştu, güneşin sıcaklığıyla kavrulan kayalık tepelere tırmandı. Yolda, minik bir kuşun kanadı kırılmıştı. Elif, dikkatlice kanadını sardı ve küçük kuşu bir ağaca bıraktı, 'Umarım iyileşirsin küçük dostum' diye fısıldadı. Daha sonra, çamur içinde kalmış bir kedi yavrusunu temizledi ve su verdi. Bir kurbağanın su birikintisinden çıkmasına yardım etti. Yolda karşılaştığı herkese güler yüz gösterdi, herkesi dinledi ve onlara her zaman nazik davrandı. Yolculuğu boyunca, birçok engelle karşılaştı. Korkunç görünümlü ama aslında çok korkak bir kurtla karşılaştı; kurt ona sadece 'Özür dilerim! Korktum' dedi ve uzaklaştı. Derin bir çukura düştü, ama cesaretini kırmadı ve kendini güçlü bir şekilde yukarı çekti. Bir fırtınaya yakalandı, ama fırtınanın içinde bile, etrafındaki güzellikleri fark etti, yağmur damlalarının dansını, gökyüzünün büyüleyici renklerini. Her zorluğun üstesinden geldikçe, kalbinde bir ışık parladı ve inancı daha da güçlendi. Sonunda, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra, bir tepenin üzerinde görkemli bir görüntüyle karşılaştı. Yedi renkli, parlak bir gökkuşağı köprüsü, gökyüzüyle yeri birleştiriyordu. Köprü, o kadar güzeldi ki, Elif hayranlıkla kalakaldı. Köprünün her renginin, iyi bir iş yaptığı, birine yardım ettiği anıları temsil ettiğini fark etti. Kırmızı, yaralı kuşu iyileştirdiği anı; turuncu, kedi yavrusuna yardım ettiği anı; sarı, kurbağaya yardım ettiği anı; yeşil, yolda karşılaştığı bir çocuğa oyuncak verdiğini hatırladı; mavi, yaşlı bir kadına yol gösterdiğini hatırladı; indigo, bitkin bir yolcuya su verdiğini hatırladı; menekşe ise, tüm zorluklara karşı gösterdiği cesareti hatırlattı. Elif, yedi renkli gökkuşağı köprüsünden geçerken, kalbi mutlulukla doldu. Köprü, onu sihirli bir ormana götürdü. Bu ormanda, parıldayan çiçekler, şarkı söyleyen ağaçlar ve uçan kelebekler vardı. Elif, ormanın sakinleriyle oynadı, onlarla birlikte şarkılar söyledi ve dans etti. Gökkuşağı köprüsünün sadece iyiliğe inanan ve yardımsever kalpleri olanlara görünür olması, Elif'in iyilik yapmanın güzelliğini ve önemini anlamasını sağladı. Gün batımında, Elif tekrar yedi renkli gökkuşağı köprüsünden geri döndü. Yüzü, mutluluk ve huzurla parıldıyordu. O gün, Elif öğrendi ki; iyilik yapmak, insana en büyük ödülleri verir. Cesur olmak, zorlukların üstesinden gelmek, ve her zaman kalbinde iyiliği taşımak, insanı harika maceralara götürür. Elif, büyükannesinin yanına döndü ve ona macerasını anlattı. Büyükannesi, Elif'i kucakladı ve 'Biliyordum küçük Elif, biliyordum ki sen bunu başaracaksın' dedi. Elif, o gece, mutlu bir şekilde uykuya daldı, kalbinde yedi renkli gökkuşağı köprüsünün anılarıyla. Sonrasında ise, Elif her gün iyilik yapmaya devam etti ve herkesin hayatına güzellik kattı. Herkes, Elif'in neşesinden ve iyiliğinden nasibini aldı. Ve Elif, her geçen gün daha da mutlu bir şekilde yaşadı.