Çok uzaklarda, Şeker Tepeleri'nin dibinde, pembe evleri ve mor ağaçlarıyla ünlü Gülümser Vadisi'nde Elifseda ve Eren adında iki neşeli kardeş yaşıyordu. Elifseda, kıvırcık turuncu saçlarıyla ve her daim gülen gözleriyle bilinen, yaramaz ama kalbi altın gibi temiz bir kızdı. Eren ise, sürekli bir şeyler icat eden, hayal gücü uçsuz bucaksız, komik bir çocuktu. Anneleri Elife ve babaları Ömer her akşam çocuklarıyla birlikte gülüp, şakalaşarak, Gülümser Vadisi'nin gizemli öykülerini anlatırdı. Bir gün, Gülümser Vadisi'nin en eski ağacı olan, gövdesi gökkuşağı renklerinde parıldayan Büyü Ağacı'ndan garip bir ses geldi. 'Kayıp gülümseme', 'bulunmalı', 'mutluluk geri gelecek', diye fısıldadı ağaç. Elifseda ve Eren meraktan dört köşe oldular. Baba Ömer, 'Bu Büyü Ağacı'nın eski bir efsane olduğunu, kayıp gülümsemenin ise vadinin mutluluğunu temsil ettiğini' anlattı. 'Efsaneye göre, kayıp gülümseme, yaramaz Şakacı Cüceler tarafından çalınmış ve Şeker Tepeleri'nin gizli mağaralarından birine saklanmıştı' diye ekledi. Elifseda ve Eren, macera için can atıyordu. Ertesi sabah, sırt çantalarını şekerlemelerle, fındıklarla ve anne Elife'nin yaptığı lezzetli kurabiyelerle doldurdular. Yola koyulmadan önce, baba Ömer, 'Güzel kızım, cesur oğlum, unutmayın, yardımlaşmak en önemli şey' dedi. Yolculukları kolay değildi. Önce, korkunç görünümlü ama aslında çok çekingen bir Devle karşılaştılar. Dev, 'Beni korkutmayın, ben sadece çok yalnızım' diye mırıldandı. Elifseda ve Eren, Dev'le oyunlar oynadı, şarkılar söyledi. Dev'in kalbindeki yalnızlığı giderdiler. Dev de onlara Şeker Tepeleri'nin gizli yollarını gösterdi. Sonra, Şeker Nehri'ni geçmeleri gerekiyordu. Eren, bir sal yapmak için devasa bir nilüfer yaprağı buldu ve harika bir sal tasarladı. Elifseda da nehirdeki küçük yavru balıklarının yardımını alarak, salı kıyıya kadar yönlendirdi. Şeker Tepeleri'nin içine girdiklerinde, yaramaz Şakacı Cüceler'in evlerine ulaştılar. Cüceler, çok renkli giysileri ve küçük şapkalarıyla adeta birer şeker gibiydiler. Elifseda ve Eren, onlarla konuştu ve kayıp gülümsemenin nerede olduğunu sordu. Cüceler, 'Çok eğlenceli bir şaka yapmıştık, ama gülümsemenin kaybolduğunu hissettik. Sizi bu mağaraya götürelim' diye yanıtladılar. Mağara karanlık ve gizemliydi. Elifseda ve Eren el fenerlerini yakıp ilerlediklerinde, mağaranın derinliklerinde parıldayan bir kristal gördüler. Kristalin içinde, minik bir gülümseme saklıydı. Gülümseme, 'Bana dokunun, mutluluğu geri getireceğim' diye fısıldadı. Elifseda ve Eren, birlikte kristale dokundular. Aniden, vadinin her yerini ışık kapladı. Büyü Ağacı'nın dalları ışıldamaya başladı. Gülümser Vadisi'nde yeniden neşe ve mutluluk hüküm sürdü. Elifseda ve Eren, görevlerini tamamlamış, kalpleri sevinç dolu bir şekilde eve döndüler. Baba Ömer ve anne Elife onları kollarına alıp sıkıca kucakladılar. Elifseda ve Eren, bu macera sayesinde, arkadaşlık, yardımlaşma, cesaret ve kararlılığın önemini öğrenmişlerdi. O gece, Gülümser Vadisi'nde, çocukların kahkahaları ve neşeli şarkılar, yıldızlara kadar yükseliyordu.