Çok uzaklarda, yüksek tepelerin ardında, Güneşli Vadi'nde küçük bir köy vardı. Bu köyde, cesur ve biraz da yaramaz Ferhat Ege yaşardı. Ferhat, her çocuk gibi oyun oynamayı, arkadaşlarıyla koşuşturmayı severdi ama en çok da ejderhalar hakkında hikâyeler dinlemeyi. Köyün yaşlısı, Amca Rıfat, her akşam ateşin başında büyülü ejderha masalları anlatırdı. Bu masallarda, ateş püskürten ejderhalar, gizemli mağaralar ve cesur kahramanlar vardı. Ferhat, bu hikâyelere öyle kapılırdı ki, bazen geceleri ejderhaların uçtuğunu hayal eder, uykusunda bile onlarla savaşırken bulurdu. Bir gün, Amca Rıfat'ın anlattığı en korkunç ejderha olan 'Ateş Nefesi' ejderhasının yaşadığı söylenen Karanlık Dağ'a doğru yola koyuldu Ferhat. Köylüler 'Aman Tanrım! Oraya gitme!' diye bağırdılar. 'Ateş Nefesi çok tehlikeli! Sen henüz çok küçüksün!' dediler. Ama Ferhat cesaretliydi. 'Korkmuyorum!' dedi. 'Ateş Nefesi'nin neden kötü olduğunu öğrenmeliyim. Belki de onu anlayabilirim!' Ferhat, uzun ve zorlu bir yolculuktan sonra Karanlık Dağ'ın eteğine ulaştı. Dağ, ürpertici bir görünüşteydi. Kayalıklar, karanlık gölgelerle kaplıydı ve rüzgâr, ürkütücü bir şekilde esiyordu. Ferhat, kalbinin hızlı hızlı attığını hissetti ama yine de ilerledi. Cesur adımlarıyla dağa tırmandı. Yol boyunca, garip sesler duydu. Bazen kuşların ötüşü, bazen de taşların yuvarlanma sesi. Ama o korkmadı, çünkü biliyordu ki, cesur olmak için güçlü olmak gerekmiyor, cesaret kalbinizde olması yetiyordu. Sonunda, dağın zirvesine ulaştı Ferhat. Ve orada, büyük bir mağaranın ağzında, devasa bir ejderha gördü. Ateş Nefesi! Ejderhanın pulları, parıldayan zümrüt gibiydi ve gözleri, kızgın lavlar gibi parlıyordu. Ferhat, korkusuna rağmen cesaretini topladı. 'Merhaba!' dedi titrek bir sesle. 'Ben Ferhat Ege. Senden korkmuyorum!' Ateş Nefesi, şaşırmıştı. Daha önce hiç kimse ona yaklaşmaya cesaret etmemişti. 'Sen... sen küçüksün!' dedi gür bir sesle. 'Benden korkmaman mı gerekiyor? Ben Ateş Nefesiyim, bu dağın efendisiyim!' Ferhat, cesurca yaklaştı. 'Ben senin neden kötü olduğunu öğrenmek istiyorum' dedi. 'Amca Rıfat, senin korkunç bir ejderha olduğunu anlattı ama ben sana inanmıyorum. Herkesin bir hikâyesi vardır. Senin hikâyeni duymak istiyorum.' Ateş Nefesi, Ferhat'ın cesaretine ve merakına hayran kaldı. 'Peki' dedi. 'Anlatayım sana. Ben aslında yalnızdım. Bu dağda yalnız yaşamak çok zordu. Kimse benimle arkadaş olmak istemedi. Bu yüzden, herkesi korkutmaya başladım. Çünkü korkutursam, en azından uzaktan da olsa beni görebilirler diye düşündüm.' Ferhat, Ateş Nefesi'nin hikâyesini dikkatle dinledi. Anladı ki, ejderha aslında yalnız ve üzgündü. 'Anlıyorum' dedi Ferhat. 'Ama korkutmak doğru değil. Arkadaş edinmek için korkutmana gerek yok. Ben senin arkadaşın olabilirim.' Ateş Nefesi, şaşkınlık içindeydi. 'Gerçekten mi?' dedi. 'Benim gibi korkunç bir ejderhanın arkadaşı olabilir misin?' Ferhat, gülümsedi. 'Elbette!' dedi. 'Arkadaşlık, korkuların ve farklılıkların ötesindedir. Benimle oyun oynamayı sever misin?' Ve o günden sonra, Ferhat ve Ateş Nefesi en iyi arkadaş oldular. Ferhat, Ateş Nefesi'ne hikâyeler anlatırken, Ateş Nefesi, Ferhat'ı sırtında taşıyarak, Güneşli Vadi'nin muhteşem manzaralarını gösterirdi. Ferhat, Ateş Nefesi'nin yalnızlığını giderdi ve Ateş Nefesi de Ferhat'a karanlık dağın sırlarını öğretti. Ateş Nefesi, artık kimseyi korkutmuyordu. Çünkü biliyordu ki, gerçek dostluk, korkudan daha güçlüdür. Ferhat, köyüne döndüğünde, herkes şaşkındı. 'Ateş Nefesi'yle arkadaş olduklarını duyunca, inanmakta zorlandılar. Ama Ferhat, onlara Ateş Nefesi'nin aslında yalnız ve üzgün olduğunu, onun da bir arkadaşa ihtiyacı olduğunu anlattı. Köylüler, Ferhat'ın cesaretine ve iyiliğine hayran kaldı. Ferhat, onlara sadece ejderhaların değil, herkesin bir arkadaşa ve anlayışa ihtiyacı olduğunu göstermişti. Ve böylece, Güneşli Vadi'nde, ateş nefesiyle korku yerine dostluk hüküm sürmeye başladı. Ferhat Ege, tüm çocuklara cesaretin ve dostluğun her zaman kötülüğü yenebileceğini göstermişti. Ve bu, Güneşli Vadi'nde sonsuza kadar anlatılan bir masal oldu.