Çok uzaklarda, rengarenk çiçeklerle dolu bir vadide Filiz Anne yaşarmış. Üç tane de erkek çocuğu varmış: Cüneyt, Kağan ve Yiğit. Cüneyt, Kağan ve Yiğit çok yaramaz çocuklarmış. Annelere 'çirkin' , 'aptal' gibi kötü kelimeler kullanıyorlarmış. Bu durum Filiz Anne'yi çok üzermiş. Bir gün, Filiz Anne, çocuklarına 'Bugün hep beraber kek yapacağız' demiş. Çocuklar, kek yapmaktan çok heyecanlanmışlarmış. Ama kek yaparken yine kavga etmişler. 'Benim elim daha hızlı!' diye bağırmış Cüneyt. 'Hayır benim!' demiş Kağan. Yiğit de 'Siz ikiside yavaşsınız!' diye eklemiş. Filiz Anne, 'Çocuklar! 'Böyle konuşursanız, kekimiz bile bozulur!' demiş. Sonra Filiz Anne, onlara güzel bir hikaye anlatmaya başlamış. Hikayede, kötü sözlerin dikenli bir çalıya benzediğini, bu dikenlerin kalplere batıp acı verdiğini anlatmış. İyi sözlerin ise, kokulu çiçeklere benzediğini, kalplere neşe ve mutluluk saçtığını söylemiş. Çocuklar, hikayeyi çok beğenmişler. Kek pişerken Filiz Anne, onlara güzel sözler söylemeyi, birbirlerine yardım etmeyi öğretmiş. Kek sonunda çok güzel olmuş ve çocuklar, birbirlerine 'Afiyet olsun!' diye güzel sözler söylemişler. O günden sonra, Cüneyt, Kağan ve Yiğit kötü kelimeler kullanmayı bırakmışlar ve annelerini her zaman dinlemeye başlamışlar. Annesine ve birbirlerine karşı çok nazik ve sevecen olmuşlar. Filiz Anne de çok mutlu olmuş.