Çok uzaklarda, rengarenk çiçeklerle dolu bir vadide, birbirine çok bağlı iki kız kardeş yaşarmış: Gamze ve Asel. Gamze, daha büyük kız kardeş olup, her zaman Asel'i koruyup kollayan, sevecen bir ablaydı. Asel ise, neşeli ve oyunbaz, ablasının gölgesinde güvenle büyüyen küçük bir kızdı. Anneleri ve babaları çok seviyorlardı ama bir gün ailelerinde beklenmedik bir değişiklik olmuş; anneleri ve babaları ayrılmışlar. Gamze ve Asel başta çok üzülmüşler, göz yaşları sel olup akmış. 'Neden böyle oldu?' diye sormuşlar annelerine. Anneleri, onları kucaklayıp, 'Canım kızlarım, bazen büyükler anlaşamayabiliyorlar. Ama bu sizin birbirinizi sevmenizi, birlikte olmanızı engellemez. Ben ve babanız sizi her zaman çok seveceğiz ve her zaman sizin için var olacağız' demiş. Babaları da aynı şeyleri söylemiş; 'Siz benim her şeyimsiniz, ne olursa olsun sizi asla yalnız bırakmayacağım' diye teminat vermiş. İlk zamanlar zor olmuş. Gamze ve Asel, hafta içi günlerinde anneleriyle kalıyor, hafta sonları da babalarıyla vakit geçiriyorlardı. Bazen özlem duydukları zamanlar oluyordu. Bir gün, Gamze, Asel'e 'Aselciğim, çok özlüyorum babamı' demiş. Asel ise, 'Ben de annemi çok özlüyorum abla' diye cevap vermiş. Gamze, Asel'in elini tutmuş; 'Ama biliyor musun Asel, her iki ailemizde de bizi çok seviyorlar. Biz çok şanslı kızlarız. Hem annemin hem babamın sevgisini hissediyoruz. Bizim için her şey aynı kalacak.' demiş. Gamze, Asel'e hep pozitif olmanın yollarını göstermiş. 'Bak Asel' demiş, 'annem bize harika kurabiyeler yapıyor. Babam ise bize muhteşem hikâyeler anlatıyor. Biz iki ayrı evde de mutlu olabiliriz.' Gamze, Asel'e yeni oyuncaklar, yeni kitaplar alarak onları her iki evde de mutlu etmenin yollarını aramış. Asel'in üzüntüsünü atlatmak için her gün onunla oyunlar oynamışlar, birlikte şarkılar söylemişler, hikâyeler uydurmuşlar. Zamanla Gamze ve Asel, yeni durumlarına alışmışlar. Anneleri ve babalarıyla her görüşmelerinde, birbirlerinin ailelerindeki güzel anları anlatmışlar. Anneleri ve babaları da onların yeni düzenlerine uyum sağlamaları için ellerinden gelenin en iyisini yapmışlar. Her zaman birbirlerine destek olmuşlar, birbirlerini sevgiyle kucaklamışlar. Gamze, küçük kız kardeşini koruyup kollamaya devam etmiş; Asel ise, ablasının sevgisine ve desteğine karşılık olarak onu hep mutlu etmeye çalışmış. Bir gün, anneleri ve babaları bir araya gelmişler. 'Çocuklarımız için daha iyi bir düzen kurmalıyız' demişler. Ve sonunda, her iki aile de anlaşmışlar. Gamze ve Asel hafta içi anneleriyle, hafta sonları ise babalarıyla kalmaya devam edeceklerdi, fakat şimdi, daha sık bir araya gelebilecekleri bir düzen oluşturmuşlardı. Bu yeni düzen, Gamze ve Asel'i çok mutlu etmişti. Çünkü anneleri ve babalarının sevgi dolu bakışlarını, sıcak kucaklamalarını her zaman hissedeceklerini biliyorlardı. Gamze ve Asel, yıllar geçtikçe, anne babalarının ayrılığının kendilerini asla ayırmadığını, tam tersine, birbirlerine daha sıkı bağlanmalarına vesile olduğunu anlamışlar. Onlar, iki ayrı ailede, iki ayrı evde, ama aynı sevgiyle büyümüş iki şanslı kız kardeş olmuşlar. Ve bu hikâye, tüm dünyaya, ailelerin ayrılsa bile, çocuklarının her zaman sevileceğini, değer verileceğini, ve her zaman birlikte olabileceklerini gösteriyordu. Gamze ve Asel’in hikâyesi, yıllardır aileler arasında sevgi ve anlayışın en güzel örneği olarak anlatılıp durmuş. Gamze ve Asel'in hikayesi, çocukların anne babalarının ayrılığını nasıl atlatabileceklerini ve her zaman sevildiklerini hatırlatıyor. Mutluluk, sevgi ve anlayışın bir arada olduğu bu aile, her çocuğa umut veriyor. Her şeyin yolunda gideceğini, sevginin her zaman en güçlü bağ olduğunu gösteren bir hikaye... Anne baba ayrılsa bile çocuklarını her zaman çok seveceklerdir. Bu, dünyanın en önemli gerçeğiydi ve Gamze ile Asel’in hayatı bu gerçeği kanıtlıyordu.