Çok uzaklarda, pırıl pırıl bir nehrin kıyısında, küçük bir köy vardı. Bu köyde, Helin Nefes adında çok tatlı, yardımsever bir kız çocuğu yaşıyordu. Helin’in gözleri gökyüzü kadar mavi, saçları ise güneş gibi sarıyla parıldıyordu. En sevdiği şey ise arkadaşlarıyla oynamak ve nehir kıyısında çiçek toplamaktı. Helin’in en yakın arkadaşı, nehirde yaşayan konuşkan bir kurbağa olan Kurti’ydi. Kurti, Helin’e nehrin gizemli hikayelerini anlatır, ona renkli taşlar hediye ederdi. Bir gün, Kurti çok üzgündü. 'Helin,' dedi Kurti hüzünlü bir sesle, 'Gökkuşağı Köprüsü yok oluyor! Köprü olmazsa, diğer taraftaki arkadaşlarımızla bir daha görüşemeyeceğiz.' Helin çok şaşırdı. Gökkuşağı Köprüsü, nehrin karşı yakasındaki sihirli ormana giden, rengarenk bir köprüydü. Bu köprü, sadece iyi kalpli çocukların görebildiği, büyülü bir köprüydü. 'Ne yapabiliriz Kurti?' diye sordu Helin endişeyle. Kurti, 'Eski efsaneye göre, köprü, sadece herkesin birbirine sevgi ve dostlukla yaklaştığı zaman yeniden ortaya çıkıyor,' diye açıkladı. 'Ama köyümüzde bazı çocuklar birbirleriyle kavga ediyor, paylaşmayı bilmiyorlar.' Helin hemen harekete geçti. Önce, köy meydanında oyunlar düzenledi. Çocukları bir araya getirdi ve birlikte şarkılar söyledi, dans etti. Çocuklar, birlikte oynamanın ne kadar eğlenceli olduğunu fark ettiler. Sonra, Helin, her çocuğa birer çiçek vererek, 'Bu çiçekleri, en çok sevdiğiniz arkadaşınıza hediye edin,' dedi. Çocuklar, çiçekleri birbirlerine verirken, yüzlerindeki kızgınlık ve kırgınlık yerini mutluluğa bıraktı. Helin, tüm çocuklara, paylaşmanın ve yardımlaşmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu anlattı. Onlara, arkadaşlığın, tüm değerlerden daha kıymetli olduğunu gösterdi. Günler geçtikçe, köyün atmosferi değişti. Çocuklar, artık birbirleriyle kavga etmiyor, oyunlarda bir araya geliyordu. Birbirlerine yardım ediyor, paylaşmayı öğreniyorlardı. Helin'in çabaları sayesinde, köy, sevgi ve dostlukla dolmuştu. Bir akşam, güneş batarken, Helin nehir kıyısında oturmuş Kurti ile konuşuyordu. Birden, gökyüzünde yedi rengin harika bir birlikteliği oluştu. Yavaş yavaş, nehir üzerinde, rengarenk bir köprü beliriyordu. Gökkuşağı Köprüsü, yeniden ortaya çıkmıştı! Helin ve Kurti çok sevindi. Köprünün üzerinden geçip, diğer taraftaki arkadaşlarıyla buluştular. Köprü, Helin’in sevgi dolu kalbinin ve dostluk çabalarının bir armağanıydı. Helin, sadece kendini düşünmeyip, diğerlerine de sevgi ve yardım göstermenin ne kadar önemli olduğunu herkese göstermişti. O günden sonra, Helin Nefes, köyün en sevilen kızı oldu. Herkes, onun öğrettiği sevgi ve dostluk derslerini unutmadı. Köyde, herkes birbirine sevgi ve saygı ile yaklaştı. Helin’in önderliğinde, köy, sevgi dolu bir vahaya dönüştü. Gökkuşağı Köprüsü de, sonsuza dek, sevgi ve dostluğun sembolü olarak, nehir üzerinde parıldamaya devam etti. Helin, arkadaşlarına ve tüm köylüye, 'Arkadaşlık, en güzel hediyedir. Paylaşmak, yardımlaşmak, sevgi dolu olmak; bunlar hayatın en güzel renkleridir,' diyerek sevgi dolu bir kalp ile hep hatırlanacaktı. Bir gün, Helin ve arkadaşları Gökkuşağı Köprüsü'nün üzerinden geçerken, karşı yakada güzel giyinmiş bir prenses gördüler. Prenses, çok üzgündü çünkü kaybolmuştu. Helin ve arkadaşları, prensese yardım edip, sarayına geri dönmesine yardımcı oldular. Prenses çok mutlu oldu ve Helin'e teşekkür etti. Helin'in kalbi iyiliğe ve arkadaşlığa olan sevgi dolu yaklaşımı, prensese de ilham kaynağı oldu. Prenses, sarayına döndüğünde, krallığına sevgi ve dostluk yaymak için çalışmalar başlattı. Bu sayede, Helin'in hikayesi, sadece kendi köyünde değil, tüm ülkeye yayıldı. Herkes, onun sevgi ve dostluk dolu kalbini öğrendi ve Helin, tüm insanların kalbinde güzel bir anı olarak yer edindi. Helin’in hikayesi, nesilden nesile aktarılarak, sevgi ve arkadaşlığın önemini hatırlatan bir masal olarak kalacaktı. Bu yüzden, iyi olmanın, sevgi göstermenin, paylaşmanın ve arkadaşlık kurmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu hep hatırla. Çünkü iyi insanlar, güzel bir dünyanın mimarlarıdırlar.