Çok uzaklarda, Güneşçiçek Vadisi'nde, neşeli ve kibar bir kız çocuğu yaşarmış; adı İlay'mış. İlay, her zaman doğruyu söyler, kimseye yalan söylemezmiş. Saçları güneş gibi sarı, gözleri de gökyüzü gibi mavimsiydi. Güneşçiçek Vadisi'nde, her evde, büyük büyüklerinden kalma, büyülü birer Güneş Taşı bulunurmuş. Bu taşlar, evlere ışık ve sıcaklık verir, karanlık gecelerde de parıldayarak aileleri korurmuş. İlay'ın ailesinin de güzel, parlak bir Güneş Taşı varmış. Bir gün, İlay bahçede oynarken, bir arkadaşının bahçesini ziyaret etmeye karar vermiş. Arkadaşı Ayşe, 'Bugün çok heyecanlıyım,' demiş, 'Annem, bana yeni bir oyuncak ayı aldı!' İlay, Ayşe'nin neşesini paylaşmış ve ona 'Çok güzelmiş! Ben de yeni bir hikaye kitabım var,' diye cevap vermiş. İlay, gerçeği söylemiş, çünkü gerçekten yeni bir hikaye kitabı almıştı. Ama annesinin ona yeni bir oyuncak ayı almadığını eklemeyi unutmuş. Bu küçük eksiklik, İlay'ın kalbini biraz rahatsız etmiş, çünkü her zaman tam ve doğru konuşmayı severmiş. O akşam, İlay'ın ailesi akşam yemeğindeyken, annesi 'İlay, bugün Ayşe'nin evine gittin değil mi?' diye sormuş. İlay, Ayşe'nin oyuncak ayısından bahsetmiş ama annesinin ona yeni bir oyuncak ayı almadığını da eklemeyi unutmuştu. Annesi bunu fark etmemiş, ancak İlay kendisini çok huzursuz hissetmiş. Yatak odasına gidip, yatağına uzandığında, Güneş Taşları'nın hafifçe titrediğini fark etmiş. Titreme giderek artmış ve sonunda Güneş Taşı, küçük bir ışık saçarak ortadan kaybolmuş! İlay çok korkmuş. Annesine ve babasına hemen her şeyi anlatmış; Ayşe'nin oyuncak ayısından bahsetmeyi ve annesinin kendisine yeni bir oyuncak ayı almadığını anlatmayı unuttuğunu itiraf etmiş. Annesi ve babası, İlay'ın dürüstlüğüne çok sevinmişler. Onu hiç kızmamışlar, aksine, küçük bir yanlışlığın bile içini nasıl huzursuz ettiğini görmüşler ve onu teselli etmişler. 'Küçük bir unutkanlık önemli değil, canım kızım,' demiş annesi, 'Önemli olan her zaman doğruyu söylemeye çalışman. Yaptığın küçük yanlışlık, Güneş Taşımızın kaybolmasına neden olmamış olabilir ama unutma ki; dürüst olmak her zaman en iyisidir.' Ertesi gün, İlay ve ailesi, kayıp Güneş Taşını aramaya başlamışlar. Güneşçiçek Vadisi'nin her köşesini aramışlar. İlay, her karşılaştığı insana durumu anlatmış ve yardım istemiş. İlay'ın nezaketine ve dürüstlüğüne herkes hayran kalmış. Bir gün, yaşlı bir kadınla karşılaşmışlar. Kadın, 'Küçük kızım, ben bu vadinin en eski sakinlerindenim. Kalbinin saflığını ve dürüstlüğünü hissediyorum,' demiş. 'Kayıp Güneş Taşını bulmana yardımcı olabilirim. Ama bunun için, bana bir hikaye anlatmalısın, tam ve doğru bir hikaye.' İlay, Ayşe'nin oyuncak ayısından ve kendi hikaye kitabından bahsetmiş, annesinin kendisine yeni bir oyuncak ayı almadığını da ekleyerek hikayesini tüm detaylarıyla anlatmış. Kadın, İlay'ın hikayesini dinledikten sonra gülümsemiş. 'İşte bu yüzden Güneş Taşınız kaybolmuş,' demiş. 'Doğruyu anlatmak önemlidir evet, ama eksik bırakmadan, tam ve doğru anlatmalısın. Küçük bir ayrıntı bile, büyük sonuçlar doğurabilir.' Sonra, yaşlı kadın, elindeki bastonla yere vurmuş ve kayıp Güneş Taşı, parıldayarak ortaya çıkmış! İlay, çok mutlu olmuş. Yaşlı kadına teşekkür etmiş ve ailesiyle birlikte eve dönmüşler. O günden sonra, İlay her zaman tam ve doğru konuşmaya daha da dikkat etmiş. Ve Güneşçiçek Vadisi'nde, İlay'ın nezaketine ve dürüstlüğüne herkes hayran kalmaya devam etmiş. İlay, öğrendiği ders sayesinde, nezaket ve dürüstlüğün sadece doğruyu söylemekle kalmayıp, doğruyu tam ve eksiksiz anlatmakla da mümkün olduğunu anlamış. Bu sayede, hem Güneş Taşını geri kazanmış, hem de kalbinin huzurunu bulmuş. O günden sonra, Güneşçiçek Vadisi'nde daha çok nezaket ve mutluluk hakim olmuş. İlay'ın hikayesi, nesilden nesile aktarılarak, çocuklara her zaman doğruyu, tam ve eksiksiz anlatmanın önemini öğretmeye devam etmiş. Ve böylece, İlay'ın hikayesi, Güneşçiçek Vadisi'nde, neşeli bir şarkı gibi, sonsuza dek yankılanmış.