Uçsuz bucaksız bir yıldızlı gecede, minik İpek yatağında tatlı bir uykuya dalmıştı. Annesi ona 'İyi geceler, tatlı kızım' demişti. İpek'in yatağının başucunda, yıldızlar gibi parıldayan, küçük bir kristal küre duruyordu. Bu küre, İpek'in büyük annesinden kalma bir aile yadigarıydı. Büyük annesi, bu kürenin, rüyalara yolculuk etmeyi sağladığını söylerdi. İpek, uykusunda kendini, uçan bir atın üzerinde buldu. At, pembe ve mor bulutların arasından süzülüyordu. Atın üzerinde, yan yana iki kız oturuyordu; biri İpek, diğeri ise İpek'in okul arkadaşı, aynı sınıfta okudukları, en yakın arkadaşı Ayşe'ydi. Ayşe, İpek'e sırıtarak 'Ne harika bir rüya, değil mi?' dedi. İpek, 'Gerçekten de' diye karşılık verdi. 'Ama nereye gidiyoruz?' Ayşe, 'Büyücü Perili Ormanına, kardeşlik sihirini öğrenmeye!' diye cevapladı. 'Büyük annemden duymuştum. Bu orman, kardeşliğin en güçlü olduğu yermiş.' Uçan atları, renk renk ağaçlar ve şırıltılı derelerle dolu büyülü bir ormana götürdü. Ormanın derinliklerinde, yaşlı bir ağaç vardı. Ağacın gövdesinde, parıldayan harfler yazılıydı. Ayşe, harfleri okudu: 'Kardeşlik, sevgi ve paylaşmanın büyüsü'. Yaşlı ağacın altında, küçük bir ev vardı. Evin kapısının önünde, kocaman bir kitap duruyordu. Kitabın kapağında, 'Kardeşlik Ansiklopedisi' yazılıydı. İpek ve Ayşe, kitabı açtılar. Kitap, sayfalarında rengarenk resimler ve büyüleyici hikayelerle doluydu. Her sayfada, kardeşliğin gücünü anlatan farklı bir hikaye vardı. Bir hikayede, iki kardeşin, birlikte bir ejderhayı nasıl yendikleri anlatılıyordu. Bir diğer hikayede, iki kardeşin, birbirlerine olan sevgileriyle zorlukların üstesinden nasıl geldikleri yazılıydı. Her hikaye, İpek ve Ayşe'nin kalplerini ısıtıyordu. Birdenbire, karanlık bir gölge üzerlerine çöktü. Büyücü Kara Kedi, ortaya çıktı. Kara Kedi, kardeşliğin gücünden korkuyordu. Kardeşlerin birleşmesini engellemek için her şeyi yapmaya hazırdı. 'O kitabı bana verin!' diye bağırdı. 'Kardeşliğin gücü, bana ait olmalı!' İpek ve Ayşe korktular, ama birbirlerine sıkıca sarıldılar. Kardeşliğin gücü, onları koruyordu. İpek, 'Hayır, asla!' diye bağırdı. 'Kardeşliğin gücü, herkese aittir!' Ayşe de, 'Biz kardeşiz, ve birlikteyiz!' diye ekledi. İpek ve Ayşe, ellerini birbirlerinin ellerine kenetlediler ve Kara Kedi'ye doğru yürüdüler. Kardeşliklerinin gücü, Kara Kedi'yi geri püskürttü. Kara Kedi, korkuyla kaçtı. İpek ve Ayşe, sevinçten havaya sıçradılar. Büyülü kitabı korumuşlardı. Artık, kardeşliğin gücünü herkesle paylaşabilirlerdi. Uçan atları, onları tekrar evlerine götürdü. İpek uyandı. Yanında, Ayşe yoktu. Ama elinde, küçük bir kristal parçacığı vardı. Parçacık, yıldızlar gibi parıldıyordu. İpek, bu parçanın, büyülü yolculuğunun bir hatırası olduğunu biliyordu. Bu yolculuk, ona kardeşliğin gücünü ve önemini öğretmişti. İpek, o günden sonra, her zaman kardeşini, arkadaşlarını sevdi, onlarla paylaşmayı ve birlikte olmanın güzelliğini yaşadı. İpek, her gece, yıldızlara baktığında, bu büyülü yolculuğunu hatırladı ve kalbinde, kardeşliğin sıcaklığını hissetti. Ve hep biliyordu ki, o küçük kristal, her zaman yanında, onun güzel bir hatırası olarak kalacaktı. Aynı okula gitmeleri, onların kardeşliklerini daha da güçlendirmişti. Okulda birlikte oyunlar oynadılar, ödevlerini birlikte yaptılar ve her zaman birbirlerine destek oldular. Birlikte güldüler, birlikte ağladılar ve birlikte büyüdüler. Bu büyülü rüya yolculuğu, İpek’e yalnızca kardeşliğin değil, aynı zamanda arkadaşlığın da ne kadar değerli olduğunu öğretmişti. Arkadaşlarıyla olan bağını da her zaman güçlendirmeyi ve paylaşmayı öğrendi. İpek artık sadece kardeşini değil, aynı zamanda tüm arkadaşlarını da çok seviyordu.