Güneş, Uçsuz bucaksız Çiçek Vadisi'nin üzerine altın rengi bir örtü sermişti. Vadinin kalbinde, binbir çeşit çiçeğin arasında, minik bir kulübe duruyordu. Bu kulübede, güzelliği güneşin parıltısını andıran, iyilik perisi Leyla yaşıyordu. Leyla'nın kanatları, binbir kelebeğin renklerini taşıyordu ve saçları, şelalelerin köpüklerinden daha beyazdı. Leyla, her gün vadinin sakinlerine yardım ederek geçiriyordu günlerini. Hasta hayvanları iyileştiriyor, kaybolan çocukları buluyor, üzgün kalpleri neşeyle dolduruyordu. Bir gün, Leyla'nın huzurlu hayatı altüst oldu. Eski bir efsaneden söz eden titrek bir ses duydu. Efsane, 'Kayıp Kristal'den bahsediyordu; dünyaya mutluluk ve bereket getiren, ancak kötü kalplerin eline geçerse yıkıma yol açan, büyülü bir taştan. Efsane, Kristal'in 'Yer yüce dağların zirvesi'nde, gizli bir mağarada bulunduğunu ve sadece saf yüreklilerin bulabileceğini söylüyordu. Leyla, bu efsaneyi ciddiye aldı. Çünkü vadinin üzerinde karanlık bir bulut belirmişti. Bitkiler solmaya başlamıştı, hayvanlar hastalanmıştı ve insanların yüzleri üzüntüyle doluydu. Leyla, Kayıp Kristal'in, vadinin yeniden canlanması için tek umut olduğunu anladı. 'Ben bu Kristali bulacağım!' diye karar verdi. Küçük sırt çantasına birkaç kuru ekmek ve bir şişe su koyup, cesurca yola çıktı. Yolculuğu kolay değildi. Leyla, derin ormanlardan, karanlık mağaralardan, köpüren şelalelerin üzerinden geçti. Yolda, kurnaz tilkilerle, dehşet verici kurtlarla, gizemli yaratıklarla karşılaştı. Ama Leyla'nın saf kalbi ve iyilik dolu niyetleri, onu her tehlikeden korudu. Zeki tilki, yolunu kaybettiğinde ona doğru yolu gösterdi. Dehşet verici kurt, Leyla'nın nezaketine kapılıp yol arkadaşlığı yaptı. Gizemli yaratıklar ise, Leyla'nın yardımseverliğine hayran kalarak, ona gizli geçitleri gösterdiler. Sonunda, 'Yer yüce dağların zirvesi'ne ulaştı. Zirve, bulutların üzerinde bir kale gibi yükseliyordu. Zirvenin yamaçlarında, eski, gizli bir mağaranın ağzını buldu. Mağaranın girişinde, korkunç bir ejderha bekliyordu. Ejderhanın gözleri ateş gibi yanıyordu ve tüyleri, alacakaranlık gibi koyu ve karanlıktı. Leyla korkmadı. Ejderha'ya yaklaştı ve 'Sana zarar vermek istemiyorum, sadece Kayıp Kristali bulmak istiyorum. Bu kristal, vadinin iyileşmesi için gerekli' dedi. Ejderha, Leyla'nın saf niyetini hissetti. 'Saf yürekli birisin,' dedi. 'Kristali sana vereceğim, ama önce bir sınavdan geçmelisin. Mağaranın içinde, karanlığın hüküm sürdüğü bir labirent var. Bu labirentten geçersen, Kristal senin olacak.' Leyla, cesaretle mağaraya girdi. Karanlık, onu tamamen sarmalamıştı. Ama Leyla yılmadı. Yolunu bulmak için iyilik ve sevgi ışığını kullandı. Labirentin içinde, birçok tuzakla karşılaştı. Ama zekası ve cesaretiyle, tüm tuzakları aştı. Uzun ve zorlu bir yolculuktan sonra, mağaranın en derin noktasına ulaştı. Orada, parıldayan bir kristal, bir mührlenmiş hazneyi andıran bir kaba yerleştirilmişti. Kristal, binbir renkte parıldayarak, Leyla'ya doğru uzanıyordu. Leyla, Kristali dikkatlice aldı. Kristal, eliyle temas ettiği anda, vadinin üzerine çökmüş olan karanlık yavaş yavaş dağılmaya başladı. Leyla, mağaradan çıktı. Ejderha onu uğurladı. Leyla, yavaş yavaş, güzel vadisine döndü. Kristalin büyülü ışığı, vadinin her köşesine ulaştı. Bitkiler yeniden yeşerdi, hayvanlar iyileşti, insanların yüzleri güleç oldu. Leyla, Kayıp Kristal'i bulmuş ve vadisine mutluluk ve bereket getirmişti. Artık, her şey daha güzel, daha parlak, daha mutluydu. Leyla'nın macerası, iyiliğin ve cesaretin her zaman kötülüğü yeneceğini kanıtlamıştı. Leyla'nın hikayesi, nesilden nesile aktarılarak, iyilik perisinin yaşayan bir efsanesi haline geldi. Herkes, saf kalbin, en karanlık yollarda bile, aydınlık bir yol bulabileceğini anladı. Leyla, tüm bunlardan sonra 'Maceracı olmak, cesaret gerektirir; ama iyilik, en büyük güctür.' diye düşünerek, huzurla kulübesine döndü ve iyilik yapmaya devam etti.