Güneş, Pembe Göl Vadisi'nin üzerine tatlı bir sıcaklık saçıyordu. Inucorn, parlak mor kürküyle çimenlerin üzerinde zıp zıp zıplıyordu. Çok neşeliydi! Bugün, büyükannesinin anlattığı Gökkuşağı Şelalesi'ni ziyaret edecekti. Büyükannesi hep 'Gökkuşağı Şelalesi'nin dibinde saklı bir hazine var' derdi. Inucorn, heyecanla yola koyuldu. Yol boyunca, şeker pembesi çiçekler arasında uçan kelebeklerle, parlak sarı papatyaların arasında koşuşturan arılarla karşılaştı. 'Günaydın!' diye seslendi Inucorn, neşeli bir şekilde. Kelebekler ona renkli kanatlarıyla selam verdiler, arılar ise tatlı bir vızıltıyla karşılık verdiler. Yolculuğunun bir bölümünde, biraz yorgun düştü. Tam o sırada, yolun kenarında yaşlı bir ağaç gördü. Ağaç, dallarını Inucorn'a doğru uzatarak 'Küçük dostum, biraz dinlenmene ne dersin?' diye sordu. Inucorn, ağacın gölgesinde huzur buldu. Yaşlı ağaç, ona Gökkuşağı Şelalesi hakkında birçok hikaye anlattı. 'Şelalenin gizemli bir gücü var' dedi ağaç. 'Ama bu gücü ancak, başkalarının sözlerini dinleyenler keşfedebilir.' Inucorn, yaşlı ağacın sözlerini dikkatle dinledi. 'Başkalarını dinlemek neden önemli?' diye sordu. Yaşlı ağaç, 'Çünkü başkalarının deneyimleri ve bilgileri, sana yeni yollar gösterebilir, seni zorlukların üstesinden gelmeye yardımcı olabilir' diye cevapladı. 'Dinlemek, arkadaşlık kurmanın ve yeni şeyler öğrenmenin en güzel yollarından biridir.' Inucorn, yaşlı ağacın sözlerinden çok etkilendi. 'Teşekkür ederim, seni dinlediğim için çok mutluyum!' dedi. 'Şimdi Gökkuşağı Şelalesi'ne gitmeliyim.' Yoluna devam etti. Yol boyunca, bir tavşanla karşılaştı. Tavşan, çok telaşlı görünüyordu. 'Yardım edin!' diye bağırdı. 'En sevdiğim havuç, dereden aşağıya yuvarlandı!' Inucorn, tavşana yardım etmek istedi. Tavşanın gösterdiği yere baktı ve dereden aşağıya doğru yuvarlanan havucu gördü. 'Endişelenme!' dedi Inucorn. 'Sana yardım edeceğim!' Dereden aşağıya inerek, havucu buldu ve tavşana geri verdi. Tavşan çok sevindi. 'Çok teşekkür ederim!' dedi. 'Sen çok iyi bir arkadaşsın!' Inucorn, tavşanın sevincini paylaştı. 'Birlikte yolculuğa devam edelim mi?' diye teklif etti. Tavşan, bu teklifi seve seve kabul etti. Birlikte yolculuklarına devam ettiler. Nihayet, Gökkuşağı Şelalesi'ne ulaştılar. Şelale, gökkuşağı renklerinde parıldıyordu. Su, şelalenin dibinden bir mağaraya doğru akıyordu. Inucorn ve tavşan, cesurca mağaranın içine girdiler. Mağara karanlıktı ama Inucorn'un boynuzundan çıkan ışık, yolu aydınlatıyordu. Mağaranın derinliklerinde, bir sandık buldular. Sandığı açtıklarında, içinde birçok renkli taş ve bir küçük altın kalp gördüler. Inucorn ve tavşan, hazineyi paylaşmaya karar verdiler. 'Bu hazine, arkadaşlığımızın bir armağanı olsun.' dedi Inucorn. Tavşan, buna çok sevindi. Birlikte, hazineyi taşırken, Inucorn anladı ki, gerçek hazine, Gökkuşağı Şelalesi'nin dibindeki taşlar veya altın kalp değil, yolculuk sırasında yaptığı iyi işler ve kurduğu arkadaşlıktı. Yaşlı ağacın öğüdünü hatırladı: Başkalarını dinlemek, yeni yollar keşfetmeye ve yeni arkadaşlar edinmeye yardımcı olur. Inucorn ve tavşan, mutlu bir şekilde evlerine döndüler. Inucorn, Gökkuşağı Şelalesi'nin macerasını, büyükannesine anlattı. Büyükannesi, Inucorn'u, başkalarını dinlediği ve yardımsever olduğu için övdü. Inucorn, o günden sonra, her zaman başkalarının sözlerini dikkatle dinledi ve arkadaşlarına her zaman yardım etmeye çalıştı. Çünkü biliyordu ki, iyilik yapmak ve arkadaşlık kurmak, hayattaki en büyük hazinelerden biriydi. Gökkuşağı renklerinin güzelliği ve dostluğun sıcaklığı, Inucorn'un kalbinde sonsuza dek yaşadı.