Çok uzaklarda, yeşil tepelerin ve şırıl şırıl akan nehirlerin arasında, sevimli bir Kango adında bir bebek yaşıyordu. Kango, tombul yanakları, parlak gözleri ve her zaman gülümseyen yüzüyle herkesin sevgilisiydi. Annesi ve babası onu çok seviyordu. Kango, oyuncaklarıyla oynamayı, bahçede koşuşturmayı ve özellikle de annesinin yaptığı lezzetli meyve püresini yemeyi çok seviyordu. Bir gün, annesi ve babası Kango'ya heyecanlı bir haber verdiler. 'Kango' dediler, 'Yakında sana bir kardeş geliyor!' Kango, 'kardeş' kelimesini ilk kez duyuyordu. Annesi ve babası, yeni gelen kardeşin ne kadar sevimli olacağını ve Kango'nun ona çok iyi bakacağını anlattılar. Kango, ilk başta çok sevindi, ancak zaman geçtikçe içine bir kıskançlık girmeye başladı. Yeni kardeş gelince, annesi ve babası ona daha az vakit ayıracak, oyuncaklarını paylaşmak zorunda kalacaktı. Bu düşünce onu biraz üzdü. Nihayet gün geldi ve küçük Kiko dünyaya gözlerini açtı. Kiko, Kango'dan çok daha küçüktü, minicik elleri ve ayaklarıyla, pembe yanakları ve uykulu gözleriyle tam bir melek gibiydi. Kango, ilk başta Kiko'ya bakmaktan çekiniyordu. Onu kıskanıyordu. Annesinin ve babasının tüm ilgisi Kiko'daydı. Kango, oyuncaklarını paylaşmak istemiyordu. Bazen, Kiko'ya kötü bakışlarla bakıyor, hatta bazen ona sessizce 'Seni istemiyorum!' diyordu. Annesi bunu fark etti. Bir gün Kango'yu kucağına oturttu ve 'Kango'm, biliyorum, Kiko'nun gelmesiyle biraz üzgünsün. Annen ve baban seni hala çok seviyor. Ama Kiko çok küçük, ihtiyacı olan sevgiye ve ilgiye ihtiyacı var. Bizim onu koruyup sevmemiz gerekiyor. Sen de onun büyük abisi olarak ona yardım edebilirsin. Bunu yaparsan, senin için bir ayrıcalık olacak, hem de Kiko'nun da çok mutlu olacağını düşün. Ne dersin?' dedi. Kango, annesinin sözlerini dikkatle dinledi. Annesinin onu hala çok sevdiğini anladı. Kiko'yu yalnız bırakmaktan ve onun ihtiyaçlarını karşılamaktan mutluluk duydu. Annesi ve babası Kango'ya Kiko'nun bezini değiştirmeyi, onu sallamayı, ona şarkılar söylemeyi ve hatta onunla birlikte oynamayı öğrettiler. Kango, ilk başta zorlansa da, zamanla Kiko'ya olan sevgisi arttı. Kango, Kiko'yu kucağına almayı, onunla konuşmayı, ona masallar anlatmayı öğrendi. Kiko'nun gülümsemesini, onunla birlikte geçirdiği her anın verdiği mutluluğu fark etti. Kıskançlık duygusu yerini derin bir sevgiye bıraktı. Kango artık Kiko'yu korumak ve onunla birlikte büyümek için can atıyordu. Birlikte oynadıkları oyunlar, paylaştıkları oyuncaklar ve birlikte geçirdikleri zaman, onları birbirine daha da bağladı. Günler, haftalar ve aylar geçti. Kango ve Kiko kardeş olarak birbirlerine çok bağlı oldular. Kango, Kiko'nun en iyi arkadaşı ve koruyucusu oldu. Kiko, Kango'nun minik ve sevimli kardeşi oldu. Annesi ve babaları da onların bu güzel kardeşlik bağını izleyerek çok mutlu oldular. Kango, Kiko'yu korudu, ona yardım etti ve onunla her zaman paylaştı. Bu paylaşma, Kango'nun kıskançlığını ortadan kaldırdı, yerine ise sıcak bir kardeş sevgisi koydu. Aileleri, bu kardeşlik bağının güzelliğine şahit oldu. Birlikte büyüdüler, oyunlar oynadılar, birbirlerini desteklediler. Ve bu güzel aile, her geçen gün daha da güçlendi. Bu öykü, bize kardeşlerin ne kadar önemli olduğunu, birbirlerine olan sevgi ve saygının ne kadar güzel olduğunu gösteriyor. Kıskançlık kötü bir duygudur ama sevgi ve anlayışla bu duygu yenilebilir. Kardeşler, yaşam boyu süren en güzel arkadaşlarımız olabilirler. Kango ve Kiko'nun hikayesi, kardeş sevgisinin gücünü ve paylaşmanın önemini vurguluyor.